Taki news mnie tu przywiał:

Komunikat dotyczący jachtu „Polonus” i wyprawy Shackleton 2014



http://www.shackleton2014.pl/komunikat-specjalny/

_________________
Robert Hoffman
***
https://www.flickr.com/photos/robhosailor/albums

Andrzej Minkiewicz (Netart) napisał o tym tutaj:
viewtopic.php?f=39&t=19095

Dlatego na razie wątek w tym dziale zablokuję, żeby nie mnożyć bytów.

_________________
Kiedy ostatni raz robiłeś coś po raz pierwszy?
Pozdrawiam,
Smoczyca

W innym wątku obiecałem, że po powrocie opiszę wszystko związane z wypadkiem Polonusa i odpowiem na wszelkie związane z tym pytania, więc…

Ale zanim przejdę do opisu, chciałbym bardzo serdecznie podziękować wszystkim tym, którzy życzyli nam dobrze i tym, którzy trzymali za powodzenie kciuki.
Szczególnie gorące podziękowania chciałbym złożyć tym, którzy poświęcali swój czas, energię i własne środki, żeby nam pomóc.

Nie stopniuję pomocy, ale ze względu na objętość postu, wszystkich pomagających nie sposób wymienić, więc imiennie dziękuję:
Pani Katarzynie Chwedorzewskiej, kierowniczce XXXIX wyprawy za wszystko, co dla nas zrobiła i za… cierpliwość.
Pani prof. Agacie Olech za ciepło i podtrzymywanie nas na duchu.
Pani Konsul Joannie Addeo-Krajewskiej za ogrom pracy włożony w akcję ściągnięcia Polonusa z mielizny, kontakty z Argentyńczykami i list do Seattle, bez którego kwitli byśmy wciąż w Antarktyce.
Panu Jarosławowi Roszczykowi wraz z całą grupą techniczną za to, że pomimo ilości dodatkowej pracy związanej z naszym pobytem na stacji, nie zamordowali nas.
Całej załodze Arctowskiego za gościnę i życzliwość.
Robertowi Karneyowi za zainicjowanie akcji i skontaktowanie z Marcinem Jaxa-Rożenem
Marcinowi Jaxa-Rożeniowi za zaangażowanie w naszą repatriację, poświęcony czas i… opowieści przy chrumkaniu.
Kapitanowi i załodze Castillo za niedopuszczenie do najgorszego.
Armatorowi i kapitanowi Zaandama za wcielenie nas do załogi
Andrzejowi Minkiewiczowi za to, że pomimo Świąt i Sylwestra dniem i nocą był „na posterunku”.
Ince, Zbierajowi, Jaromirowi, Plitkinowi, Yigaelowi, Colonelowii wielu innym forumowiczom za pomoc merytoryczną i sprawy, o których przez skromność nie chcieliby mówić.
Dziękuję Wam wszystkim.

Suchy opis.
W czasie wizyty w stacji, 22 grudnia, rozmawiając z Kasią – kierowniczką wyprawy, dowiedzieliśmy się, że w Taturowej Chacie od początku wiosny przebywa dwóch ornitologów, którzy zostali przywiezieni przez Polar Pionieer’a, nie byli jeszcze w Arctowskim, nie widzieli białego człowieka, dziczeją na odludziu i fajnie byłoby ich przywieźć na stację na Święta, a po Świętach odwieźć ich z powrotem.
Zgodziliśmy się od razu. Ustaliliśmy, że popłyną z nami Kasia i Asia (szefowa kuchni) i przy okazji dostarczymy trochę sprzętu i materiałów potrzebnych w Chacie.
W ciągu dnia załoga Polonusa kąpała się, robiliśmy pranie, zwiedzaliśmy okolice stacji. Po południu czwórka z nas się ogarnęła i byliśmy gotowi do rejsu pomocowego. Przywiozłem naszym pontonem pasażerów na burtę i popłynęliśmy w składzie: armator Piotr, bosman Seba, Arek i ja.

Prognozę pogody mieliśmy od Norwegów (Arctowski zawsze korzysta z ich prognoz). Prognoza na najbliższe 6 godz. mówiła o wietrze NE 5-10 kn z możliwością niewielkiego wzrostu po okresie prognozy.

Wiatr był przeciwny, a ponieważ chcieliśmy sprawę załatwić szybko, całą drogę płynęliśmy na silniku. Nawigowaliśmy na mapie „Plans In the South Shetland Island” (1774), ale dzięki temu, że Kasia znała doskonale rejon, szliśmy kursami pilotowymi.

Zaraz po wyjściu na Bransfielda, na wysokości Zat. Legru złapała nas śnieżyca. Choć w prognozie nie było opadów, to trochę ze względu na zmęczenie, trochę ze względu na wspaniałe okoliczności przyrody, trochę ze względu na miły nastrój zignorowałem tę niezgodność. Uważam, że to był mój największy błąd.

W rejon Lions Rump doszliśmy o g. 2110. Był to stan HW. Pogoda znów stała się zgodna z prognozą. Lekki wiaterek, brak opadów, kilka stopni na plusie.
Rzuciliśmy kotwicę na głębokości ok. 8 metrów (głębokość odczytana z echosondy skalibrowanej z końcem kila - rzeczywista głębokość była większa o około 1,8 m) i wydano 25 m łańcucha. Kotwica chwyciła, gdy jacht znajdował się na głębokości 6 metrów, około 50-70 metrów od linii brzegu.
Byłem wtedy na dziobie. Widziałem pracujący łańcuch - kotwica trzymała. Trzy tygodnie później, gdy rozmawiałem z prof. Krajewskim, geologiem i znawcą dna w tamtej okolicy, usłyszałem, że istnieje prawdopodobieństwo, że kotwica lub łańcuch utkwił pod owalnym głazem, który mógł się po prostu przeturlać.
Wiatr wiał prostopadle do brzegu.
Odstawiono silnik. Zrzucono ponton na wodę.
W tym czasie wiatr tężał i w szkwałach zaczął osiągać prędkość do 25 kn, a stojący cały czas przy sterze właściciel jachtu - Piotr zauważył, że jacht wlecze kotwicę i głębokość maleje.
Piotr uruchomił silnik, sprawdził czy jest chłodzenie (czasami zdarzało się, że układ zapowietrzał się), dał manetkę na pozycję "do przodu" i w tym momencie silnik zgasł. Wielokrotne próby ponownego załączenia napędu nie powiodły się. Choć silnik odpalał od razu, to w momencie, gdy zaczynała działać przekładnia gasł. Seba próbował dodawać więcej gazu ręcznie (kombinował z cięgnami) ale nie przynosiło to skutku.

Wywożona pontonem kotwica nie chwytała dna. Jacht dryfował uderzając i trąc kilem o dno. O godz. 2130 zatrzymał się ok. 10 metrów od brzegu i obrócił się burtą do wiatru.
W warunkach odpływu jacht zaczął się znacznie przechylać na lewą burtę.

Kasia i Asia zostały odwiezione pontonem na ląd i poszły do Taturowej Chaty.
W związku ze wzrostem siły wiatru i nasilającym się falowaniem powodującym silne uderzenia o skaliste dno, a co za tym idzie, postępującą destrukcję jachtu (wskutek uderzeń złamała się rura podtrzymująca generator wiatrowy, zaczęły odpadać elementy zabudowy wnętrza), obawiając się, że mogą pęknąć liny podtrzymujące maszty, armator - nie chcąc narażać załogi na wypadek spowodowany upadającymi masztami - zadecydował o zakończeniu wyprawy.
W związku tym, za pośrednictwem telefonu satelitarnego i Arctowskiego poprosiłem SAR o zdjęcie nas z jachtu.

Około g. 0500 przyleciał chilijski śmigłowiec, ale po stwierdzeniu, że nam nic nie dolega, odleciał obiecując, że poinformuje Castillo o naszej dokładnej pozycji.
O godz. 0700 dn. 23.12.14 przypłynęły dwa RIBy z ratownikami ze statku Castillo. Zostaliśmy przetransportowani na statek i dostarczono nas na stację Arctowskiego.

Kilka dodatkowych informacji.
Popłynęliśmy we czwórkę głównie dlatego, że mieliśmy dwie pasażerki i jeszcze mieliśmy zabrać dwóch pasażerów - Karta Bezpieczeństwa zgodnie z którą jacht był ubezpieczony mówiła, że maksymalna obsada to 8 osób więc nie nalegałem, aby robiący pranie i kąpiący się Olek, Tomek, Hubert i Margrabi popłynęli na Lions Rump. Wbrew temu co słyszałem od kilku osób, nie było konfliktu na burcie.

Nie odeszliśmy na żaglach, ponieważ straciliśmy dużo czasu na "naprawę" silnika. Z kolei te mozolne próby włączenia napędu były spowodowane tym, że wybrzeże w rejonie Lions Rump usiane jest podwodnymi skałami. Część z nich jest widoczna nad wodą, część zawsze przykryta - Kasia w czasie podejścia uczulała nas, żeby nie kręcić kółek tylko podejść po prostopadłej do brzegu. Punktem odniesienia były widoczne ponad wodą dwie wielkie skały po lewej i pojedyncza skała po prawej burcie.
Teraz z perspektywy czasu sądzę, że gdybyśmy po drugiej próbie postawili genuę, odejście mogłoby się udać. A może byłoby znacznie gorzej - nie wiem i nigdy się tego nie dowiemy, gdybam.

To, że poprosiliśmy o pomoc, a nie zeszliśmy sami na brzeg było spowodowane wieloma czynnikami.
W czasie, gdy już leżeliśmy na burcie wiatr nawiał dużo lodu i dostęp do brzegu gumowym pontonem wydawał się niemożliwy. Poza tym pojawiło się w międzyczasie duże stado słoni morskich - nie byliśmy pewni, czy w tych warunkach nie będą one stanowić zagrożenia dla ludzi. Wykazywały duże zainteresowanie mną, gdy przebywałem w pontonie. Obawialiśmy się też, że wywrócą lub przedziurawią ponton, a temperatura wody była poniżej zera.

Odpowiedzi na pytania zadane w wątku „Zatoka Króla Jerzego” i komentarze do różnych stwierdzeń znajdujących się tamże umieszczę w kolejnych postach - potrzebuję czasu, mam dużo spraw do załatwienia po powrocie. Zapraszam też do zadawania pytań tutaj - będzie prościej.

Opis ściągania Polonusa z mielizny także pojawi się później.

_________________
Pozdrawiam,
Marek Grzywa

Wiem, że może to byc odebrane niezbyt przyjemnie ale mam pytanie. Dokładnie jak rzucano kotwicę, przecież 25 metrów łąńcucha do 8 metrów głębokości to jest minimum minimorum dla warunków jeziorowych nie potrzeba 25 kn wiatru by kotwica nie trzymała.

Piotr Siedlewski

Dlaczego uważasz, że może to być nieprzyjemnie odebrane? Obiecałem, że odpowiem i obietnicy chciałbym dotrzymać.

Wydawaliśmy łańcuch jadąc na wsteczu.
Dalej od brzegu było za głęboko na kotwiczenie (mieliśmy 45 metrów łańcucha). Nie chciałem podchodzić zbyt blisko brzegu, więc gdy zobaczyłem znacznik 25 m (robiłem ów znak na Falklandach - odkładałem łańcuch od windy do wanty i źle policzyłem odległość - po prawdziwości było bliżej 30 niż 25) to zahamowałem windę.
Jeszcze chwilkę szliśmy do tyłu i dość raptownie zatrzymaliśmy się - widziałem jak łańcuch się napiął.

Gdy jacht się zatrzymał, pod kilem było 6 metrów a odległość od brzegu wynosiła kilkadziesiąt metrów (na oko 50-70).

* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *

Gdyby kotwica nie chwyciła (w miejscu w którym chwyciła), to zapewne byśmy jeszcze przejechali z 5-10 metrów, wybrali łańcuch i próbowali jeszcze raz.

_________________
Pozdrawiam,
Marek Grzywa

ot i pomimo zajścia to i tak popłyne z Mareczkiem

_________________
Seba

"Są dwie naprawdę bezgraniczne rzeczy - Wszechświat i ludzka głupota; co do Wszechświata nie jestem całkiem pewien. Albert Einstein

Żebyśmy sie nie zrozumieli źle, jachtem o tej wadze co Polonus wydaje się łańcucha ile wlezie, albo się nie wydaje wcale i po zrzuceniu załogi w pontonie krąży się w okolicy.
Jestem teraz taki mądry, bo już raz .. tak naprawdę parę razy, zdrowaśki odmawialem na kotwicowisku, i to nie na krańcu świata tylko np. w Chorwacji.

Piotr Siedlewski

Teraz, siedząc w ciepłych kapciach też tak sobie myślę, ale żeby krążyć, trzeba byłoby robić to dość daleko od brzegu. Z kolei ponton, to był zwykły niewielki budyń uprawiający mokrą żeglugę.

Zmoczony byłby sternik, zmoczony pasażer i zmoczona byłaby długo oczekiwana przesyłka z Arctowskiego - papier toaletowy (serio).

Tak jak napisałem na wstępie tego postu, przy biurku jest łatwiej decydować - wówczas zadecydowaliśmy tak jak zadecydowaliśmy, po kilku minutach wiedzieliśmy, że była to zła decyzja a teraz - w kapciach - to możemy sobie gdybać jaka decyzja byłaby o 1/3, a jaka o 1/2 lepsza.

_________________
Pozdrawiam,
Marek Grzywa

Tego rodzaju dyskusje na forum publicznym toczy się pro publico bono.
Kupę lat temu posadzono Zawiasa na jakiś mielach na Wielkich Jeziorach. W Żaglach opisano to jako fantastyczną przygodę, w tym samym numerze byl opis wejścia na mieliznę Zatoki Szczecińskiej jachtu prowadzonego przez gościa, który spanikował i zaczął strzelać czerwonym , lub / nie pamietam dokładnie.. / zapodał przez radia Mayday uruchamiając akcję.
W prasie żeglarskiej!!! opis pierwszego wypadku pozbawiony był nawet szczątkowej analizy przyczyn, opisany był tak jak wyżej, to zawarłem - fantastyczna przygoda - po facecie, który posadził jacht na zalewie pojechano jak po starej k...

Zdarzył się wypadek, rozmawiamy na temat przyczyn, ewentualnych błędów.
Kapcie i kominek nie mają tu żadnego znaczenia.

Piotr Siedlewski

Jak rzadko (stali bywalcy wiedzą, jak rzadko...) muszę przyznać Insowi rację. Taka dyskusja jest potrzebna, aby mieć konkretne lekcje na przyszłość.
Zgadzam się z Maarem - inaczej się roztrząsa (zwłaszcza, że ma się na to godziny czy dni) decyzje w ciepłych kapciach a inaczej z załogą/gośćmi na pokładzie chcącymi dostać się na brzeg w konkretnym miejscu.
Warto o tym pamietać, przepytując Marka. Niemniej jednak, jako że sam przyznał, że na dyskusję jest gotów, warto podpytać o podłoże konkretnych decyzji.
Ot, po to, aby następnym razem (gdy być może to TY będziesz podejmował decyzje) coś kliknęło na zasadzie "to by było lepsze" - ułatwiając podjęcie właściwej dla sytuacji decyzji.
Ktoś kiedyś powiedział, że człowiek uczy się na błędach. Postarajmy się skorzystać z tego i uczyć się niekoniecznie na własnych.

_________________
Pozdrawiam, Monika Matis
http://www.facebook.com/theseanation

My recent thought:
"...pessimist moans about breakdowns, optimist expects it won't break; realist makes it easy to fix..."

Ja z kolei jestem ciekaw dlaczego nie poplyneliscie tak zeby byc na miejscu przy niskiej wodzie. Nic Was nie gonilo. Dzien dlugi.

Marku, mysle ze warto zebys napisal jak bys postapil w takiej sytuacji majac za soba
to smutne wydarzenie.
Tak wlasnie" dla potomnosci "

Trzy tygodnie przed Waszym wypadkiem ma stronie wyprawy czytamy:
"
s/y Polonus
Dziennik bosmana


4 grudnia, czwartek, dzień 151

Wczoraj o 1530 po raz drugi wypłynęliśmy z kotwicowiska w PTO Madrin. Dopływaliśmy dzień wcześniej rano, powoli doczłapując się do zatoki. Silnik nie chciał wkręcać się na obroty ( patrz przedostatnie zdanie z 30.11 – czyż to nie ironia??) i musieliśmy zadowolić się prędkością około 3 knt., a w porywach wiatru od dziobu nawet i to było trudno osiągalne. Nie miałem nic naprawiać, zanim nie dopłyniemy do zatoki i nie staniemy na boi. Więc leżałem i myślałem, a jak wiadomo im dłużej się myśli, tym czarniejsze scenariusze. W Polsce zaangażowani byli wszyscy. Fabryka silników, mechanicy i wszyscy święci. Zapowiadała się niezła wycieczka do Argentyny J. Jak wiadomo dość powszechnie, przyczyny takich niespodziewanych awarii są dość proste, choć oczywiście nie jest to regułą. No bo jak to tak nagle, bez ostrzeżenia brakuje mocy. Na luzie silnik wkręca się na maksymalne obroty a po włączeniu biegu nie. Jak dotąd współpraca nasza, czyli moja i Polonusa, układała się wzorowo, więc i tym razem doszliśmy do porozumienia i po porannych 2 godzinach naprawy przystąpiliśmy do przeprowadzania prób na wodzie. Łącznie trwało to kilka godzin, gdyż wszyscy oprócz mnie i Przemka popłynęli pontonem na ląd. Więc jeszcze w międzyczasie dorobienie listew do grota, naprawa zatkanego odpływu z zęzy ( pestka od śliwki i drewienko ), naprawa szota, a ponieważ próba z silnikiem wypada pomyślnie, zapada decyzja – wypływamy wieczorem. Odchodzimy od boi, wiatr w mordę ,więc przez zatokę płyniemy na silniku, aż tu nagle po godzinie ….. obroty spadają i silnik zaczyna się dusić. Decyzja kapitana – natychmiast zawracamy. Po sprawdzeniu pompy, wiem już, że przyczyna leży gdzie indziej. Niby objaw taki sam, a jednak…. Rano wykręcam filtry paliwa, to co w nich widzę, potwierdza przypuszczenia. 2 nowe filtry z magazynku lądują na swoim miejscu w silniku, dodatkowo korzystając z czasu zmieniam olej w przekładni, odpowietrzam silnik i płyniemy. To tyle ze spraw technicznych dotyczących silnika."

Pytania:
1/ Czy to była kolejna awaria silnika na tej wyprawie?
2/ Czy w/w awaria została definitywnie usunięta, przyczyna zdiagnozowana?
3/Jeżeli nie , to na co liczyliście w dalszej części ekspedycji?

_________________
“We are all travellers on the earth. We come...we see...we go...”

Silnik pracujący na luzie prawidłowo . a któremu brakuje mocy pod obciążeniem na 99% dostaje za mało paliwa. Obstawiam na wodę w układzie lub parafinę w oleju napędowym.

_________________
"Bałtyk nocą skłania do przemyśleń.Ciemno i tylko woda dookoła.Czasem jakieś światełko w oddali, które szybko znika.Szum wiatru w olinowaniu i bulgot wody od dzioba jachtu." cytat z drugiego tomu " Przygód na Morzu"

Ten sam efekt daje za mało powietrza.

_________________
marchew
ready2sail.pl

Jeżeli w zbiorniku mamy letni olej napędowy, stanie się to już przy niewielkim mrozie.
Wskazane było dodać jeszcze przy ostatnim tankowaniu depresator lub tańsze rozwiązanie/ mam taki zamontowany w swoim starym terenowcu/ - podgrzewany filtr paliwa. Koszt ok 100 - 300 zł, albo taki przepływowy podgrzewacz paliwa.

_________________
“We are all travellers on the earth. We come...we see...we go...”

Ciężko na morzu zapchać filtr powietrza powietrze raczej jest wolne od zanieczyszczeń. Chyba że niedaleko wybuch wulkan , ktoś rozsypał mąkę np gasząc patelnię ewentualnie wciągnęła się ( bo duża) lub wciągła się (bo mała ) szmatka we filtr (mały) lub filter (duży)

_________________
"Bałtyk nocą skłania do przemyśleń.Ciemno i tylko woda dookoła.Czasem jakieś światełko w oddali, które szybko znika.Szum wiatru w olinowaniu i bulgot wody od dzioba jachtu." cytat z drugiego tomu " Przygód na Morzu"

Panowie nie zaśmiecajcie wątku. Miał to być wątek pytań i odpowiedzi, a nie dywagacji

_________________
Robert "Długi"

Jeżeli można, czy gdyby silnik nie został odstawiony i pracowałby na wolnych obrotach, to w momencie dodania gazu i przesunięcia manetki na pozycję "do przodu" wszystko byłoby ok? Czy jednak zaistniałaby sytuacja opisana wyżej?

_________________
Pozdrawiam
Leszek Dmochowski

Mysle, ze to zalezy od tego, czy Maar ma odpaloną kule jasnowidza, czy jednak jest ona zgaszona i musi On najpierw ja odpalic by udzielic odpowiedzi!

Zadam inaczej pytanie: Dlaczego odstawiliście silnik?

_________________
Pozdrawiam
Leszek Dmochowski

I to jest pytanie, ktore "wisi w powietrzu"od poczatku. Podejrzewam, ze odpowiedz kazdy z nas zna. Podejrzewam, ze siedzac na kanapie i majac miesiac na analize latwiej nam teraz podjac "ta wlasciwa" decyzje.
Ciekaw jestem odpowiedzi, choc podejrzewam, ze jest banalna: "po prostu zgasili i juz". Bo nikt TAM nie podejrzewal, ze moze byc problem. Oczywiscie bedac TU miesiac pozniej latwiej nam podjac decyzje. No i ja takiego pytania bym nie zadal.

Moim zdaniem wypadek ten jest splotem zlych decyzji czy bledow. Czy pytania "dlaczego" sa wlasciwe? Ja nie czuje odwagi/potrzeby/upowaznienia by je zadawac. Najwyzej zadam pytania z kategorii "ile" (np. "ile wialo?"), "jak" (np. "jak zaciagneliscie kotwice" czy "jak wezwaliscie pomoc?) i podobnych. Pytania z kategorii "dlaczego" budza we mnie mieszane uczucia z przewaga negatywnych.

Wiecie co?
Czuję że to rodzaj "wypadku", jaki lubi się przytrafiać tuż pod sam koniec długiej trasy, kiedy jesteśmy już prawie w domu i zaczynamy myśleć o ciepłych kapciach. Następuje pewien rodzaj rozprężenia, usypiamy czujność i popełniamy dziecinny błąd.
Nie chcę nikogo ani oskarżać, ani bronić, ale tak to właśnie sobie tłumaczę.

_________________
Wiosna

-------------------

_________________
Pozdrawiam
Leszek Dmochowski

Leszku, nie neguje. Pisze jedynie o wlasnych odczuciach. Ty i w ogole caly swiat mozecie mec inne. Nie trzeba sie ze mna zgadzac.

Poza tym, objawy byl jakby cos sie na srube nawinelo. Wowczas nie ma znaczenia czy silnik chodzil czy nie.

Tak, kolejna, bezpośrednio po poprzedniej.
Poprzednia nie została opisana przez Sebę, a w zasadzie została opisana, ale mail z opisem nie dotarł do Andrzeja i nie został opublikowany.

Poprzednia awaria miała miejsce w tej samej zatoce, przed pierwszym wejściem do Pto. Madrin i efekt poprzedniej awarii był identyczny. Przy przesuwaniu manetki w pozycję "do przodu", silnik się dusił i gasł.
Przyczyną było jedno z cięgieł (jedno dodaje gazu a drugie cięgno załącza bieg w przekładni) - Cięgno gazu spadło z krzywki prowadzącej i przesunięcie manetki załączało bieg, ale było dodawane za mało gazu.


Została zdiagnozowana - linka gazu zacinała się w pancerzu. Przy przełączaniu przód-tył-przód spadała z krzywki
Awaria została usunięta - linka została wyczyszczona i nasmarowana.

W czasie naszego wypadku pierwszą rzeczą o której pomyślał Seba i którą sprawdził, były właśnie cięgna. Po sprawdzeniu okazało się, że przyczyna leży gdzieś indziej.

Przy okazji, choć nie wiem czy o to pytasz - wymiana filtrów miała miejsce tydzień przed przyjściem do Stanley.
W Stanley był sprawdzony odstojnik i Seba spuścił z niego troszkę (niedużo) syfu.

Po wyciągnięciu jachtu na brzeg, na Arctowskim, zastanawiając się nad przyczyną niedziałania napędu patrzyliśmy na odstojnik - było w nim trochę brudu, ale były to śladowe ilości, na samym spodzie.

_________________
Pozdrawiam,
Marek Grzywa

Mnie interesuje sposób sprawdzenia "trzymania kotwicy". Albowiem prawidłowa kotwica, która rzeczywiście trzyma, bez problemu powinna utrzymać jacht przy wietrze 25 w i silniejszym.
Aby być pewnym trzymania kotwicy, nie wystarczy zaciągnąć na wstecznym do zatrzymania jachtu. Gdy jacht się zatrzyma, należy jeszcze przez co najmniej kilkanaście sekund dać pół wstecz.
Jeżeli jacht stoi w miejscu, a śruba mieli wodę w miejscu, to wtedy wiemy, że rzeczywiście trzyma.
Jednakże jest bardzo prawdopodobne, że przy gładkiej skale na dnie, skuteczne zakotwiczenie tam nie było możliwe.

_________________
Żeglarstwo polega na tym, że pływając całe życie i będąc starym i schorowanym człowiekiem, nigdzie nie dopłynąć.
Krzysztof Chałupczak

Powodów było wiele.
1. Bo tak!
Przy okazji ja zapytam - a ty stojąc na kotwicy trzymasz uruchomiony silnik?

2. Bo do najbliższej tankszteli było kilka tysięcy mil i oszczędzaliśmy.

3. Bo to był rezerwat, cisza, foki, pingwiny nie konweniowały z rurą wydechową i dymem.

Nie wiem, czy w analizie wypadku i ustalaniu przyczyn i sposobów zapobiegania powinno się znaleźć "nie wyłączać nigdy silnika"?

* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *

Czytając orzeczenia powypadkowe, to można dojść do wniosku, że każdy wypadek to splot wielu błędów i błędnych decyzji.

Od jednej skuchy to rzadko dzieje się coś złego - musi być wiele skuch.

_________________
Pozdrawiam,
Marek Grzywa

To chciałem usłyszeć. Dzięki.

_________________
Pozdrawiam
Leszek Dmochowski

Młoda jesteś:-))) to jeszcze w to wierzysz... Ja co do tego jestem sceptyczny...

_________________
Pozdrowienia Jurek "Jurmak" Makieła