[Maar] Wydzieliłem z wątku Kuracenta o... sam nie wiem czym viewtopic.php?f=73&t=14745


Bo Kuracent tak ma, że nawet najprostsze pytanie ubiera w opowieść wyjaśniającą, bezsensowny kontekst, własne wydajemisie przedstawiane jako aksjomat i takie różne.
Stąd m.in. różne zgrzyty na forumie się biorą, bo jego przemyslenia (otoczka pytania) jest/są normalne inaczej ale tak naprawdę, gdy odrzuci się kuracentyzmy z pytania (chociażby to przyrównywanie do himalaizmu) to clue przestaje być takie idiotyczne.

Kiedyś Wuj Bart fajnie napisał o kapitanie i ośmiu parach ocząt patrzących pytająco "Co dalej?!".

Być może Kuracentowi chodziło właśnie o psychologie postępowania w sytuacji trudnej na wodzie? Nie wiem, staram się tylko domyśleć

BTW problem "Co powiedzieć załodze? Jak postąpić?" gdy wkoło duje potępieńczo, do tego coś się właśnie rozpierdziela albo już się rozpierdzieliło a samolot/następna załoga już czeka istnieje.

Oczywiście zgadzam się z wcześniejszymi postami, że łażenie po wysokich górach jest nieporównywalne z żeglarstwem, ale zachowania (ich aspekt psychologiczny) nieco tak.

Alpinista popyla na szczyt, ileś czasu przygotowuje wyprawę, ponosi koszty, ma jakies zobowiązania wobec swoich kolegów i będąc metry przed szczytem podejmuje decyzje o wycofaniu całej ekipy, bo cośtam (nie znam się, co mogłoby być).

Żeglarz przygotowuje wyprawę (np. na Spitsbergen), ma płynąc w etapie z Tromso do Longyearbyen, dwa tygodnie, zwiedzanie Svalbardu to główny cel wyprawy.
Po wyjściu z Tromso wiatr tężeje, prognozy nie do końca się sprawdzają i jacht dostaje łomot od północnego sztormu.
Wszyscy chorzy, wyczerpani, walczą już tydzień a są dopiero na trawersie Wyspy Niedźwiedziej. Mogą nie zdążyć na samolot powrotny.
Prognozy są optymistyczne (ma zelżeć i odwrócić), ale przed wyjściem też były dobre a okazała się totalna kiszka.

Nie ma podobieństwa? Troszeczkę - i tu i tam występują zobowiązania i występuję czynnik pt. "koledzy co mi zaufali". Jak do nich trafić? Nie zawsze jest to proste powiedzenie prawdy...

_________________
Pozdrawiam,
Marek Grzywa

Przenieść po prostu Twój post. Pod tytułem 'trudne rozmowy' ?

_________________
Pozdrawiam, Monika Matis
http://www.facebook.com/theseanation

My recent thought:
"...pessimist moans about breakdowns, optimist expects it won't break; realist makes it easy to fix..."

Jest taka teoria, ze jakaś istotna część wypadków w żeglarstwie bierze się z sytuacji, że gdzieś trzeba zdążyć, bo kończy się czarter albo urlopy albo odlatuje samolot. I wtedy może być trudno o rozsądek.
Co z tym zrobić? Planować przytomnie. Na przykład staram się,by mój osobisty jachcik rejs powrotny z głównej wyprawy miał z zachodu na wschód,żeby w sierpniu było w wiatrem. Na przykład wymieniając załogę staram się być na miejscu wymiany wcześniej, a po za tym mieć alternatywę "jeden port wcześniej". Ale na Bałtyku i z własnym jachtem jest to łatwe.
A taki szpicbergeński przykład? Może etap powinien być nie 2, a 2,5 tygodniowy? Może skipper posiadać na tyle duży autorytet, by móc podjąć decyzje o wycofaniu się? Może wystarczyłby dobry "routier" na telefonie z kraju?

_________________
Jestem tylko szarym człowiekiem
www.armator-i-skipper.pl

No i jest przeniesione. Fajnie. Maar dał przykład sytuacyjny - a coś 'historycznego' sie znajdzie? O Waszych trudnych rozmowach z załoga (lub prowadzącym)?
Ja sama nie miałam chyba aż tak drazliwej sytuacji. W sumie, jestem w stanie wyszukać w pamięci jedna, ale wtedy nie było zbytnio dyskusji. Załoga znała nasza sytuacje i nie kwestionowala decyzji, choć cel był wtedy naprawdę na wyciągnięcie ręki. I to taki odległy. Ale i pogoda była dość oczywista. I warunki brzegowe ustalone nieco wcześniej, co niewątpliwie pomogło w decyzji. I jej przyjęciu.

_________________
Pozdrawiam, Monika Matis
http://www.facebook.com/theseanation

My recent thought:
"...pessimist moans about breakdowns, optimist expects it won't break; realist makes it easy to fix..."

Andrzej, ja dałem wymyślony przykład - mogę wymyślać cokolwiek, ale nie o zmianę scenariusza historyjki chodzi tylko o trudność podejmowania decyzji ze względu na "okoliczności".

Przy czym te okoliczności, to tak jak piszesz, czas i zobowiązania, ale także oczekiwania załogi, czasami relacje towarzyskie a jeszcze kiedyś indziej wstyd, własna niewiedza, paraliżujący strach i pewnie milion innych powodów.

I właśnie o tych powodach a także o zwalczaniu niemocy nimi powodowanej chętnie bym pogadał.

_________________
Pozdrawiam,
Marek Grzywa

Co do zwalczania - czyli ułatwieniu sobie ewentualnej decyzji - przy planowaniu jak wiadomo warto myśleć co jak coś pójdzie nie tak. Kiedyś częściej sie o tym myślało, bo mapy paru portów w okolicy trzeba było kupić (pożyczyć, skserowac, wyzebrac - niepotrzebne skreślić) coby mieć na czym wejść do takiego awaryjnego portu. Teraz chyba mniej sie o tym myśli, w czasach gdy mapa MegaWide w ploterze na cała Europę na wystarcza...
W każdym razie moim zdaniem warto pomyśleć o tym. O tych wspomnianych 'warunkach brzegowych', czyli co robimy jak wydarzenie a nastąpi. Mnie to znacząco ułatwiło decyzje - mimo ze następnym razem mam szanse spróbować dopiero w przyszłym roku. A byc moze i nie. Ale miałam ta przewagę, ze przemyslalam w jakich warunkach podejście na dane kotwicowisko bedzie możliwe a w jakich nie. I od razu w założeniach było dla załogi jasne, ze odwiedziny w tym miejscu są zależne od warunków. Tak wiec choć bolesna, decyzja była pochodną analizy która odbyła sie 'na zimno' - jeden z warunków wykluczających zaistniał, niestety wracamy na kurs i plyniemy dalej.

_________________
Pozdrawiam, Monika Matis
http://www.facebook.com/theseanation

My recent thought:
"...pessimist moans about breakdowns, optimist expects it won't break; realist makes it easy to fix..."

Z mojego dość świeżego doświadczenia. Załoga zaprzyjaźniona i doświadczona. Czekamy w Dublinie na jacht wracający z Islandii. Wieści są fatalne, bo w terminie przybycia okazuje się, że jest jeszcze po drugiej stronie kanału kaledońskiego. Kolejno przedłużamy miejsce w hostelu i wściekamy się coraz bardziej. Wreszcie jacht przybywa z trzydniowym opóźnieniem. Jesteśmy w nastroju do zamordowania skipera. No i... Skiper siedzi przede mną z miną zbitego psa i kolejno opisuje mi, co jest na jachcie uszkodzone. Długa lista. A przed nami droga do Lizbony. Pięć par oczu patrzy na mnie a ja żuję w sobie decyzję. Wreszcie wyciskam z siebie - nie płyniemy. W zasadzie trudnej rozmowy nie było, bo załoga była, jak już napisałem, doświadczona.

_________________
Stopy wody pod tym, no, kilem!

Biały Wieloryb czyli...
(Marek Popiel)

http://whale.kompas.net.pl

W przypadku opisanym przez BW Marka decydujący okazał się autorytet doświadczonego i obdarzonego zaufaniem skippera połaczony z doświadczeniem załogantów.
Czy wczesniej armatorowi zabraklo dobrego planowania? Czasu na odbycie każdego etapu i przerw na doklarowanie jachtu będącego w dlugiej trasie? A może to tylko pechowy zbieg warunków, wszak morze zwsze jest silniejsze.

_________________
Jestem tylko szarym człowiekiem
www.armator-i-skipper.pl

Dokładnie tak. To było prawie w tym samym czasie, kiedy sponiewierało "Rzeszowiaka".
Ja czekałem na decyzje Marka, bo miałem od niego przejąć jacht w Lizbonie. W pełni rozumiem i popieram jego decyzję o zakończeniu rejsu.

_________________
Pozdrawiam !
Zbyszek "Zgrzyb" Przybyszewski
http://www.samoster.org.pl/index.php?dzial=7

Dokładnie nie.

_________________
Pozdrawiam
Roman

Dziękuję Romku. Mam nadzieję, że się jeszcze na jakimś jachcie spotkamy. Może w maju na Borchardzie?

_________________
Stopy wody pod tym, no, kilem!

Biały Wieloryb czyli...
(Marek Popiel)

http://whale.kompas.net.pl

Ja natomiast zawsze przed rozpoczęciem rejsu omawiam z załogą wariant odwrotny:
Jesteśmy po męczącym przelocie - wiało, bujało, żygało - u wrót planowanego portu przeznaczenia; niestety, warunki są takie, że muszę zrezygnować z wejścia, które może być niebezpieczne dla jachtu i nas wszystkich. Proszę wszystkich (z góry, jeszcze przed wypłynięciem) aby nie naciskali, nie mówili: damy radę, spróbujmy! Muszą zaufać, i cierpliwie znieść zmianę planów na inne miejsce dotknięcia stopą czegoś, co się nie buja, być może odległe o jeszcze kilka godzin.
Co ciekawe - a jestem na prawdę daleki od szowinizmu - najbardziej naciskają panie (w różny sposób). Myślę, że to przez wyczuwalną bliskość łazienki i prysznica.
Ale każda taka sytuacja (jako całość) jest dla mnie także bardzo przykra. Na zasadzie: obiecałem i teraz nie mogę dotrzymać

_________________
Pozdrawiam, Krzysztof Kusiel-Moroz
_____________________________________________________
navigare... i wystarczy

Zaciekawiliście mnie. Czyli to jednak planowanie zawiodlo u poprzedników Wieloryba albo armatora?

_________________
Jestem tylko szarym człowiekiem
www.armator-i-skipper.pl

możemy albo założyć nowy wątek na ten temat albo napisze na priv jak ja to widziałem z punktu widzenia armatora ale tutaj jest temat trudne decyzje i decyzja została przez Marka podjęta i na moment jej podejmowania słuszna.

Później, po dwóch dniach spędzonych na niezbędnych pracach dopłynęliśmy do Londynu bez nowych przygód i problemów.

pozdrawiam

_________________
Maciek Pachla
----------------------------------------------------------------------------------
"Zawsze odkładaj do jutra to, co jutro możesz odłożyć do, powiedzmy, przyszłego roku" TP

https://www.facebook.com/SifuAspera/

Możemy. Ale lepiej będzie jak zmieniając tytuł, rozwiniemy ten, o naturalną konsekwencję pierwszej części pytania, czyli I CO DALEJ.. O co Modów proszę.
Sytuacja którą opisał Marek, to nie było zobaczyć Christiansø albo nie. Decyzja "nie płyniemy" wiązała się dla Armatora z kosztami od "A" do "Z".
"A" - A czy to moja wina, mnie tam przecież nie było i nie miałem żadnego wpływu na to co się działo na jachcie.
"Z" - Zwrócę wam wszystkie koszty które ponieśliście, bo to to jest mój jacht i ja też za to odpowiadam.
Maciek bardzo szybko w ciągu dwóch miesięcy zwrócił nam za czarter, oraz bilety lotnicze, łącznie z powrotnym z Dublina. Nie wiem jak reszty załogi, ale dwa bilety w tym mój, to nie był "proszek" z oczekiwaniem na "ryja", tylko KLM (Wrocław-Kopenhaga-Dublin) i Lufthansa (Lisbona-Frankfurt-Wrocław).
Mało tego, dostaliśmy nawet zwrot za zakupy spożywcze zrobione w Dublinie 1-go dnia, zgodnie z naszym planem rejsu.
Kończąc chciałbym przypomnieć przyszłym załogantom, jak również Armatorom i Kapitanom staropolskie przysłowie: lepiej z mądrym zgubić, jak z głupim znaleźć.
Czego i Wam życzę. W ostateczności.

_________________
Pozdrawiam
Roman

A ja zapamiętuję Armatora jako Gościa i jeśli będę musiał komuś kogoś polecić, to zacznę od odszukania tego wątku.

_________________
Jestem tylko szarym człowiekiem
www.armator-i-skipper.pl

W sumie mialam dwie takie sytuacje ostatnio..... nie az tak krytyczne. Za pierwszym razem, kiedy musialam o dzien przesunac rejs, najtrudniejsze bylo..... jak zaczac taka rozmowe....
Wszyscy juz czekali w marinie, wiec wsiadlam w ponton i poplynelam do nich oznajmiajac ze mam dobra wiadomosc "przywiozlam wam kanapki i piwo"
Nastepna nie jest juz taka dobra, mianowicie " nie plyniemy dzisiaj, nie da rady"
A na koniec jeszcze jedna dobra wiadomosc "zwracam wasz koszty noclegu , hostelu, ale bez szalenstw, gorna granica noclegu taka i taka"

Nastepna sytuacja na wyspach ( znow ten nieszczesny cieknacy silownik )
W tej sytuacji delikatnie podsunelam rozwiazanie i pozwolilam wierzyc zalodze ze to oni wybieraja, poinformowalam ze mamy wyciek plynu hydraulicznego, mozemy ryzykowac i plynac tak do Columbii, ale jak bedzie bardziej cieklo, ryzykujemy stanie w dryfie, i naprawe na pelnym morzu.... co nie bedzie latwe , sczegolnie dla tych z choroba morska, obrazowo opowiadajac jak to bedzie wygladalo..... albo moga miec extra dzien na bajkowej wyspie, rozpalimy im ognisko i kapitan stawia ucho rumu..... a ten jeden extra dzien da nam czas, na naprawe drobnej awarii, zanim stanie sie ona duzym problemem.....
Oczywiscie wybrali opcje numer 2......

_________________
http://www.sailblogs.com/member/svluka/