Norwegia. Samotna wachta. Pogoda delikatnie mówiąc „słaba”. Wiatr ledwo żagiel wypełnia, wspomagamy się silnikiem. Od czterech godzin nieprzerwanie pada, a chmury wiszą tak nisko, że widać tylko kawałeczek brzegu. No właśnie. Cały urok w pływaniu po Norwegii to widoki… a tu widoków tyle, co nic. Szaro, buro i ponuro. Czwarta godzina mija, a ja czuję jakby to była dziesiąta, jestem zła –bo nie wieje, zła, bo silnik, zła bo mi mokro, zła bo mi samotnie, zła, bo oni śpią, a ja tu, zła bo szaro, zła bo nic nie widać, bo daleko do domu… generalnie nie jest mi dobrze. A przecież jestem w Norwegii, za kołem polarnym – każdy chciałby tu być!
I jak już zaczynam dochodzić do wniosku, że „nikt mnie nie kocha” wychodzi na dek „dać mi zmianę” następna ofiara deszczowej wachty… Naciąga kaptur, odpala papierosa, zaciąga się i mówi:
„Ale tu pięknie! Tak k….* MISTYCZNIE!”
Od tego czasu już nie ma dla mnie złej pogody. Jest tylko złe nastawienie
P.S. A potem było już pięknie Galeria z rejsu
*Przekleństw nie lubię… ale akurat ta osoba (kobieta) posługuje się nimi z wdziękiem, jak poeta środkami ekspresji
Bez tego „wzmocnienia” nie było by AŻ TAK mistycznie.
| Załączniki: |
|
P6030164.JPG [ 68.9 KiB | Przeglądane 2678 razy ] |
|
P6030157.JPG [ 99.09 KiB | Przeglądane 2678 razy ] |
