Cały rejs rozpoczął się w maju, o czym wcześniej pisał Olek. Nasz etap, siódmy bodajże wiódł z Reykjaviku przez Grimsey i Jan Mayen na Grenlandię, do Nerlerit Inaat. Relacje z wcześniejszych etapów można poczytać na stronie http://www.grenlandia.org.pl, a poniżej kilka historyjek z naszych przeżyć. Mam nadzieję, że inni członkowie załogi dołączą swoje doświadczenia.
Polacy są wszędzie
Dla podróżujących po Europie – to oczywiste, Polaków można znaleźć w każdym zakątku starego kontynentu. Jednak w takich maleńkich kropkach na mapie jak Grimsey – jeśli już sam fakt nie zaskakuje, to przynajmniej jest miłym akcentem.
Poza planowanymi spotkaniami z wymienianymi załogami Rzeszowiaka, Polaków spotkaliśmy trzy razy: w Reykjaviku na pokładzie Polonusa – Adasia, w Husaviku - strasznie sympatycznego Artura i na Grimsey - strasznie bezpośredniego Marka (co Adaś „był strasznie” – z sympatii przemilczę
) Husavik był ostatnim cywilizowanym portem przed końcem podróży. Cywilizowany, znaczy można było zatankować z węża wodę, ropę i prąd. Jak zawsze w takich momentach nieoceniona jest pomoc mieszkańców, którzy najlepiej wiedzą gdzie co załatwić. Nam przytrafił się tczewianin, tęskniący za dziewczyną i synkiem. Poza wyżej wymienionymi, Artur pomógł zorganizować inny płyn niezbędny do życia (zwłaszcza na pokładzie jachtu idącego w lody). Płyn był bezbarwny, o mocnym, różanym aromacie za sprawą butelki po „Bacardi Razz”. Płyn niestety potwierdził mistrzostwo naszych rodzimych producentów – Islandczycy mają się czego od nas uczyć.
Uczynność Artura wydawała się dobrze wpisywać w charakter Islandczyków – zamiast nerwowo kombinować jak by co załatwić, wyspiarze spokojnie mówią „just talk” – w ten sposób finalizują większość interesów. I o ile nie było zbytnim zdziwieniem załatwienie w ten sposób klucza do kei, o tyle kupno paliwa przekroczyło nasze wyobrażenia.
Najpierw Olek błysnął inteligencją: na pirsie stały trzy dystrybutory paliwa, na każdym cyferki na wyświetlaczu pokazywały inną wartość. Ekonomiczny zmysł Olka zajarzył się: hm… widać dla rybaków mają specjalną cenę paliwa; i to dwukrotnie niższą niż dla turystów (oznaczeń typu „dla turystów”, „dla rybaków” „dla innych swojaków” nigdzie nie było widać, ale od czego myślenie abstrakcyjne – Olek widział te napisy oczyma wyobraźni!) . Oczyma najzupełniej rzeczywistymi Olek widział również dziurkę na taki „dynks”, który musiał być użyty, by popłynęła ropa. I tu został zaangażowany sympatyczny Artur, któremu jednak lepiej poszło – mimo uruchomienia tuzina znajomych – z napitkiem niż paliwem. Dynks dostaliśmy na stacji paliw. Jak się okazało cyferki, które tak podkręciły wyobraźnię naszego kapitana okazały się wartościami ilości nalewano ostatnio paliwa i nic a nic nie miały wspólnego z ceną
. Ale, by wrócić do meritum: jakież było nasze zdziwienie, gdy wróciwszy z dynksem na stację sprzedający chłopak stwierdził, że nie wie ile nam policzyć, bo… nie ma szefa. Z najwyższym spokojem kazał przyjść nazajutrz. Gdy stwierdziliśmy, że jeszcze tego samego wieczoru wychodzimy w morze, nadal, niewzruszony potencjalnym mankiem, poprosił o polski adres naszego Artura i zadeklarował w naszym imieniu, że zapłacimy po powrocie do Polski. Artur i spółka nie mieli wyboru – trzeba było się dostosować do metody załatwiania spraw za pomocą „just talk”. A paliwa wzięliśmy – bagatela – 700 litrów 
.Husavickiej metody „just talk” niestety nie zastosowała Aga: zamiast z nami pogadać, wzięła i się wyokrętowała bez niczyjej zgody!
Marek z Grimsey uczynnością prześcignął Artura z Husaviku. Grimsey to wysepka słynąca z maskonurów (puffiny), ale my zapamiętamy ją głównie z obecności Mareczka.
Mareczek to bardzo życzliwy i schludny (to ważne – o tym za chwilę) Polak, który pojawił się zanim zdążyliśmy rzucić cumy. Port jest maleńki, a jego dom położony dokładnie naprzeciwko, także pozostać niezauważonym było po prostu niemożliwe. Od razu zadeklarował pomoc wszelaką i od razu pokazał swoje poczucie humoru, gdy Mateusz poprosił o wskazanie najlepszej knajpki: na wyspie zamieszkanej przez 70 osób nietrudno się domyślić, że jest tylko jedna
. Ponieważ na danie z puffinów trzeba było trochę poczekać, udaliśmy się na wycieczkę dookoła wyspy. Po tym jak droga się skończyła, zaczęły się kępiaste łąki, strasznie niewygodne do chodzenia i w dodatku pod górę. Olek miał misję: wyrysowanie mapy wybrzeża za pomocą ręcznego GPS. Wraz ze wzrostem liczby metrów na kolejnych poziomicach, malał szacunek Arka do matki Olka . Po dwóch godzinach marszu maskonury smakowały nam bardzo, a po maskonurach uczynny Marek zaproponował nam swój własny dom jako miejsce na prysznic. Obie z Martą wraz z dwoma kolegami od razu skwapliwie skorzystałyśmy, ale niestety męska reszta załogi namawiana przez nas do tego samego, burzyła się mówiąc, że przecież kąpali się dwa dni temu!Marek, poproszony o umożliwienie nam zakupu świeżej ryby od rybaków oddał nam swoją porcję wypatroszonej, wyfiletowanej ryby (mięsa było jakieś 8 kg, nazajutrz był mój kambuz, więc moje szczęście nie miało granic patrząc na tak przygotowane ryby). I ryba i prysznic sprawiły, że Mareczkowi trzeba było się odwdzięczyć. Czym – mieliśmy jakowy problem, bo całe polskie piwo już się skończyło, a Marek kilkukrotnie oświadczał, że on wódki nie pije i na dowód tego przypominał jak to dwa lata wcześniej koledzy z Polonusa poczęstowali go słuszną szklanicą wódki, którą po dziś dzień pamięta (a raczej jej skutki). Asortyment rzeszowiacki nie był jednak zbyt szeroki – skończyło się i tak na słynnej arturowej cytrynówce. Raczenie się specyfikiem dokonywało się w maleńkim pokoiku Mareczka. Wyszłam spod prysznica – było mi gorąco po kąpieli, w pokoiku zaduch panował niemiłosierny (i zdecydowanie nie był to zapach mojego mydła). I w ty momencie w sukurs przyszedł mi sam Marek, który – jak go na początku przedstawiłam – był chłopem i schludnym, i bezpośrednim, bo, w którymś momencie nie wytrzymał i stwierdził „chłopaki, no sorry, ale jedzie od was”. I w ten oto sposób z mareczkowego prysznica skorzystała cała dziewiątka załogi
Podczas gdy kolejni załoganci znikali pod prysznicem a cytrynówka robiła swoje…. Marek zaczął uczyć nas skomplikowanego języka islandzkiego. Mówił i mówił i nie sposób było stwierdzić, czy bełkotliwość słów bierze się z cech językowych czy też ze skutków cytrynówki. W którymś momencie Mateusz (który, jako student z długimi wakacjami, po rejsie planował pozostać na Islandii jakiś czas) zniecierpliwiony bełkotem Marka zażądał: „ej, ale nauczyłbyś mnie czegoś przydatnego, np. „cześć mała, masz fajne buty, będziemy się bzykać?”
Eh, ta młodość!Kąpiele i rosyjska detronizacja
Pamiętacie taką scenę ze Sherka II : osioł zamieniony w pięknego białego konia zostaje trafiony różdżką matki chrzestnej i z powrotem staje się osłem? Mówi wówczas smutno: „no i skończyło się rumakowanie”. Przypomniała mi się ta scena w Ittoqqotoormiit na Grenlandii. Ale najpierw, dnia poprzedniego zadziały się inne rzeczy.
Po Młodym (Mateuszu) starzy wyjadacze bezwzględnie jeździli, choć bywały nierzadko sytuacje, gdy tenże nie dawał sobie w kaszę dmuchać. Jednak doświadczenie życiowe pewnego pięknego dnia wzięło górę: Młody dał się podpuścić i stwierdził „co? ja się nie wykąpię?!” . Starzy tylko na to czekali; od razu talia została zwolniona i doczepiona do szelek, w które ubrali Mateusza. Zanurzenie (bo o kąpieli trudno było mówić) przebiegło szybko i bezpiecznie; Młody okazywał tyle radości, że po nim znalazło się jeszcze trzech innych chętnych. Oczywiście testosteron buchał, każdy chciał mieć zdjęcie swojej golizny na tle gór lodowych. Ten poziom męskiego hormonu był najwyższy, rzecz jasna na pokładzie, bo w wodzie po kilku, kilkunastu sekundach każdy jeden krzyczał „w górę! w górę!”. Dla niektórych była to okazja do umycia się, a dla niektórych jako krioterapia na uporczywy kaszel.
Cała czwórka zadowolonych z siebie facetów namawiała nas, dziewczyny, do pójścia w ich ślady. Mając jednak trochę więcej lat niż Mateusz nie dałyśmy się sprowokować. Tym bardziej panowie dumnie prężyli klaty przez cały następny dzień… aż pojawił się rosyjski jachcik w Ittoqqotoormiit.
Jedliśmy spokojnie obiad, gdy naraz z jachtu zakotwiczonego obok odczepił się ponton. Na pokładzie nikogo nie było. Ktoś z naszych gwizdnął. Z kajuty wyszedł jakiś młody człowiek i zorientowawszy się, że dostanie opierdziel od reszty swojej załogi, którą zostawił na lądzie, niewiele myśląc zaczął się rozbierać. Na naszym pokładzie pojawiły się rozbawione komentarze typu „ty, on zamierza się ubrać w piankę i popłynąć wpław!”. Ale po kilku sekundach z rozdziawionymi pyskami patrzyliśmy jak Rusek w samych gatkach wskakuje do wody i płynie ku oddalonemu już o jakieś parędziesiąt metrów pontonu. Cierpła nam skóra; zaczęłam się poważnie obawiać, że dostanie skurczu i nikt z nas nie zdąży dopłynąć do niego naszym pontonem. Rosjanin zaczął od kraula, potem zmienił na grzbietowy (słabł ewidentnie), a potem przeszedł na żabkę, którą płynął już bardzo wolno. Ale jakimś cudem dopłynął, wciągnął się na pokład, uruchomił silnik i temat urwanego pontonu się zakończył.
I w tym momencie któryś z naszych dzielnych chłopców, z dużą dozą samokrytycyzmu stwierdził, że kolega z zaprzyjaźnionego kraju odebrał im całą glorię chwały. Ich samozadowolenie z powodu kilkusekundowego przebywania w wodzie, będąc podwieszonym na szelkach w porównaniu z wyczynem kolegi Rosjanina, zmalało drastycznie. Chcąc się pocieszyć twierdzili, że tylko Rusek, wychowany pewnie gdzieś nad Bajkałem mógł tak się zachować, ale jakby nie patrzeć ich męskie ego zostało zdetronizowane. No i skończyło się rumakowanie…
Choć w kolorze by też mógł być, bo tak trochę klepsydrowo wygląda 
Dobrze tylko udało się z żeglugą po tym kawałku Grenlandii – tam po lądzie nie dałoby się zobaczyć nawet tego. Więcej info na grenlandia.org.pl i na forum.