Za namową kolegi Walianta dzielę się w szerszym gronie wrażeniami z mojej ostatniej wyprawy na Szetlandy.
Popłynąłem. Najpierw tam, a potem z powrotem
Na Szetlandy zwiał mnie sympatyczny wiatr w plecy, który niestety później odmówił współpracy i odwrócić się nie chciał, więc do domu orałem pod wiatr i fale. Zeszło mi zgodnie z przewidywaniami trochę ponad 50 godzin w jedną stronę. Pierwszy kryzys przyszedł w połowie drogi, kiedy wiatr zdechł zupełnie. Naszła mnie wtedy chęć zawrócenia, bo wizja kiwania się jeszcze nie wiadomo jak długo, a potem takiejż drogi powrotnej nie była atrakcyjna. Przemogłem jednak słabość i dotarłem. Tuż przed wyspami, kiedy już się z gąską witałem, przywiało mi solidnie i w trybie awaryjnym musiałem się refować. Oczywiście jak zwykle dałem radę
Szetlandy okazały się urokliwym miejscem. Krajobraz jest niezwykły, a wszechobecne pustkowie zostawia szerokie pole do przemyśleń egzystencjalnych, na czym spędziłem dni pięć prawie czekając na pomyślny wiatr. Ten nie przyszedł, więc między jednym dujem a kolejnym (jak się wydawało) wyruszyłem na orkę. Owo "między" okazało się zwodnicze, bo trafiłem na ogon północno-morskiego sztormu, w dodatku prosto w twarz. Na moją łupinkę było to aż nadto, ale zniosła to dzielnie. Jedyny poważniejszy kłopot, to zerwana linka rolera. Oczywiście w środku nocy i oczywiście przy zalewanym pokładzie. Rozwinięta w całości genua w takich warunkach nie jest pożądaną konfiguracją... Już po godzinie prac "podwodnych" wszystko było jak trzeba..
Przed wyruszeniem obawiałem się ruchu statków, ale nie było aż tak ciężko. Niezastąpione okazały się dwa urządzenia: odbiornik AIS, który hałasował okropnie kiedy jakiś pojawiający się na horyzoncie statek uparcie we mnie celował i jajeczny minutnik, który hałasował mniej, więc układając się do drzemki, kłaść go musiałem tuż przy uchu. Minutnik nastawiałem na 15-20 minut, co zwykle starczało na szybką regenerację sił o tyle, by móc wystawić głowę i zaraz znowu zasnąć. Zdarzało mi się też przesypiać dzwonek i budziłem się po dwóch godzinach lekko spanikowany. Nie było to bardzo relaksacyjne spanie, ale do zniesienia.
Jeszcze przed wypłynięciem z fiordów fala rzuciła mnie na rumpel, co skończyło się wyrwaniem mocowania autopilota. Udało mi się wywiercić nowe otwory i przesunąć ten wihajster jednocześnie sterując, co było wyższą akrobatyką. Później urwałem to raz jeszcze w drodze powrotnej, tym razem na znacznie większej fali i w nocy, więc szans na wiercenie nie było. Wizja niekończących się godzin za sterem nie była przyjemna... Udało mi się jednak skutecznie go przywiązać i tak dojechałem do domu.
Woda lała mi się zewsząd. Pewnie też zbiornik zaczął przeciekać. Miałem małą pływalnię pod pokładem...
Mój 27-mio stopowy jachcik nie był projektowany na dalsze morskie wyprawy, co skutkowało drobnymi niedogodnościami. Próbując się przemieszczać się pod pokładem strasznie się obijałem, a wszelakie przedmioty trudno było zmusić do pozostania na miejscu. Luki pod kojami były mokre. Oparcia siedzeń miały ambicje lotnicze, a przedostanie się na fali do przedziału dziobowego kończyło się zawsze licznymi siniakami i wiązanką słów powszechnie przez dżentelmenów nie używanych...
Warunki z drugiej strony też nie były najlżejsze. Wiało mi regularnie 5-6 (nie licząc kilku godzin ciszy), a przez chwilę i do 8 dochodziło. Fala w porywach do 5m również nie pomagała...
I jeszcze kuchenka bez kardanu, więc ugotowanie choć wody, wyższą sztuką było.
Jachcik nadaje się znacznie bardziej do spokojnego pływania po fiordach lub zatoce, w spokojnych warunkach od przystani do przystani, niż do szaleństw na pełnym morzu. Pływamy na tym, co akurat mamy i jest to słuszne, ale równie słuszne jest mieć zdrowy do tego stosunek.
Przezwyciężyłem własne obawy i dowiozłem się cało na zamorskie wyspy. Ta samotna wyprawa chodziła mi po głowie odkąd kupiłem łódkę i wreszcie udało mi się cel zrealizować. Czego i Wam życzę.
