W ubiegłym tygodniu po raz drugi miałem przyjemność wziąć udział w obozie żeglarskim projektu Wilki. Była to już czwarta edycja projektu. Brzmi trochę tajemniczo, więc śpieszę wyjaśnić.
Cztery lata temu dwoje zapaleńców - Kasia i Grześ, w porozumieniu z kierownikiem pewnego Domu Dziecka, postanowiło spełnić marzenia kilku dzieci i zorganizowali weekendowy rejs dwoma jachtami po Mazurach. Wdzięczność dzieciaków była tak wielka, że postanowili zorganizować dłuższe rejsy z większą grupą dzieciaków. Poszukano sponsorów, nawiązano współpracę z fundacją, zorganizowano grupę wolontariuszy sterników i ratowników i w ten oto sposób od trzech lat grupa 16-18 dzieciaków, w nagrodę za całoroczną pracę i dobre sprawowanie, ma okazję zasmakować w żeglarskiej przygodzie.
W tym roku, dzięki uprzejmości firmy Maxus Czarter ze Sztynortu, która udzieliła potężnego rabatu, mieliśmy pływać na czterech Maxusach 24, w składzie: opiekun, ratownik, sternik i 4-5 dzieci. Jednak już na miejscu właściciel czarterowni przygotował nam niespodziankę w postaci dwóch Maxusów 28, wyposażonych w ogrzewanie, specjalnie dla najmniejszych dzieci, bo noce miały okazać się chłodne.
Mnie w udziale przypadł Maxus 28 z pięciorgiem szkrabów 9-12 lat, przemiła opiekunka Agnieszka i uczynny ratownik wodno-medyczny Kamil.
Przy okazji żeglowania, dzieci brały udział we wszystkich pracach na oraz pod pokładem, dla chętnych organizowane były wykłady dotyczące przepisów, locji i teorii żeglowania, a na wodzie praktyczna nauka żeglowania. Nasz ratownik Kamil przygotował pogadankę wraz z praktycznym pokazem z ratownictwa medycznego.
W sobotę, po zasztauowaniu, wszyscy uczestnicy rejsu zostali przeszkoleni z zasad bezpieczeństwa na jachcie oraz podstaw etykiety żeglarskiej. Następnie dla każdego indywidualnie zostały dobrane i dopasowane kamizelki ratunkowe. Wieczór upłynął na zabawach i zwiedzaniu Sztynortu.
W niedzielę, kanałem Łuczańskim przepłynęliśmy na Niegocin, zacumowaliśmy na chwilę w starym LOKu w Giżycku. Na wieczór zostaliśmy zaproszeni do portu PTTK w Wilkasach (tu podziękowania za darmowe cumowanie).
Poniedziałek wykorzystaliśmy na baksztagowy przeskok przez jeziora Niegocin, Boczne i Jagodne, kanały i wylądowaliśmy na Tałtach w dzikiej bindudze w okolicach Mikołajek. Wieczorem ognisko, kiełbaski i śpiewanki do późnej nocy. Rano na pobliską łąkę przywędrowały krówki, ale nie udało się podkraść mleka do porannej porcji płatków, bo krówki okazały się byczkami
We wtorek, jako że powoli zaczynał ciągnąć się za nami nieprzyjemny zapach, postanowiliśmy całą hałastrę wykąpać. Przeskoczyliśmy zatem do Hotelu G. w Mikołajkach, gdzie dzieci skorzystały z Parku Wodnego. Sternicy w międzyczasie odkazili kajuty i mesy siarką i detergentem, więc udało się przywrócić względnie akceptowalny poziom czystości
Korzystając z cywilizacji, uzupełniliśmy zapasy i udaliśmy się z powrotem na północ. Zacumowaliśmy w Zielonym Gaju, gdzie czekało na nas ognisko i niespodzianka w postaci humorystycznej wersji Morskich Opowieści, ułożonych przez dzieci Z samego rana w środę przeskoczyliśmy przez kanały i ze względu na zupełny brak współpracy ze strony wiatru, skorzystaliśmy z zapasów mieszanki 1:100, żeby doczłapać się na Kisajno. Na Zimnym Kącie zaprzyjaźniliśmy się z innym obozem, celem "przyjacielskiego" przejęcia ogniska i wspólnie wyśpiewaliśmy wszystkie znane i nieznane zwrotki piosenek żeglarskich, przy akompaniamencie dwóch gitar.
W czwartek, korzystając z zaproszenia na pierogi ruskie, udaliśmy się na Zwierzyniecki Róg. Tam, po wyczerpującej kąpieli w jeziorze, czekał na nas obiad. Obżarstwo nie miało końca, spałaszowaliśmy ze 300 pierogów
Wieczorem, kiedy wszystkie dzieci zebrały się przy ognisku, ktoś (słusznie) zauważył, że poczuł jakiś dziwny zapach. Po obwąchaniu towarzystwa doszliśmy do wniosku, że ktoś śmierdzi lądem. Po wstępnym dochodzeniu okazało się, że wśród wytrawnych Wilków Mazurskich mamy kilka szczurów lądowych. Zawezwano zatem Neptuna i jego prześliczną żonę Prozerpinę, żeby zechciał przyjąć ich do grona Wilków Mazurskich. Neptun w swej łaskawości zgodził się rozpatrzeć prośbę, pod warunkiem umycia szczurów lądowych oraz nakarmienia zupką, którą sam uwarzył z ogólnodostępnych przypraw, jak sól, cukier, pieprz, tabasco, cytryna, mleko (z butelki, nie od byków), musztarda i temu podobne
Po nakarmieniu, szczury złożyły uroczystą przysięgę dbania o czystość przyrody i na jachcie, posłuszeństwa kapitanom i chęć nauki rzemiosła żeglarskiego Przysięgę należało przypieczętować ucałowaniem stopy Neptuna i jego żony. Kiedy już zapach lądu został zmyty, Wilki Mazurskie usiadły przy wspólnym ognisku i wyśpiewały kolejne zwrotki Morskich Opowieści. Naprodukowali ich ponad setkę, więc nie sposób ich tu przytoczyć
Następnego dnia, tj. w piątek, korzystając z podmuchów wiatru w sile 0.25 B doczłapaliśmy się do Królewskiego Rogu, gdzie zostaliśmy mile przyjęci przez sympatycznych gospodarzy.
Czując podstęp, sternicy przezornie pozostali w kąpielówkach
i słusznie, bo wieczorem cała ta nasza hałastra, pod dowództwem Ducha Tradycji, zagoniła nas wiosłami, bosakami i kijami do wody I znów przy ognisku, już tradycyjnie, wyśpiewaliśmy ostatnie zwrotki Morskich Opowieści. W sobotę pożegnaniom nie było końca. Pierwszy raz od tygodnia spadł deszcz - doszliśmy do wniosku, że to Mazury płaczą, żegnając się z dziećmi.
Ktoś znajomy podczas rejsu zapytał mnie, dlaczego tam jestem. Bez zastanowienia odpowiedziałem, że z pobudek czysto egoistycznych - taki tygodniowy rejs uczy mnie więcej o ludzkich tragediach, niż całe "normalne" życie. Poza tym wdzięczność w oczach dzieciaków jest nie do opisania.
Na koniec dodam, że spotkaliśmy na szlaku wiele życzliwych firm, które słysząc o naszym przedsięwzięciu, chętnie udzielały rabatów, dawały coś od siebie.To miłe, że nie wszystkim jeszcze obojętne są sprawy innych, bardziej pokrzywdzonych przez życie.
Strona Wilków na Facebooku:
https://www.facebook.com/Wilki.NieTylkoMysl
Wieczorkiem na tej stronie będzie do obejrzenia pełniejsza galeria zdjęć z rejsu.
