Hej Wszystkim!
Dawno nie pisaliśmy, ciężko było o internet na Pacyfiku, a po dopłynięciu do Nowej Zelandii MNÓSTWO ROBOTY PRZY JACHCIE itd.
Postanowiłem napisać coś na temat WODY!
"SKĄD BRALIŚMY WODĘ NA PACYFIKU"
Wody na Pacyfiku jest SPORO, ale tej posolonej przez Boga! Na Czarnym Diamencie mieliśmy zbiornik o wielkości 1000 litrów + baniaki, które uzupełnialiśmy. Niby ok, no ale jest kilka znaczących faktów:
- Liczna załoga: 7 osób (od Panamy do Tahiti), 10 osób (2 miesiące na Polinezji Francuskiej), 9 osób (od Bora-Bora do Nowej Zelandii).
- Trzeba było pić herbatę, gotować zupy i co jakiś czas się wykąpać.
- Długie przeprawy między wyspami.
Podczas najdłuższej żeglugi, która zajęła nam 25 dni (Galapagos-Markiz) wody nam nie zabrakło. A było blisko! Dopływając mieliśmy 10 litrów wody w kanistrze i około 50 litrów w zbiorniku.
Wniosek prosty. NA PACYFIKU WODĘ BRAĆ TRZEBA SKĄD POPADNIE!
1. Panama – poziom trudności 4/10.
W Portobelo 'kradliśmy' wodę ze studzienki w wiosce, którą następnie musieliśmy przetransportować pontonem na jacht. W Shelter Bay staliśmy w Marinie, więc mieliśmy wodę dostępną na jachcie. W Panama City, pod koniec pobytu na muringu zatankowaliśmy wodę na pobliskiej stacji.
2. Kostaryka – poziom trudności 3/10.
Stały dostęp do wody, wystarczyło napełnić kanistry i przypłynąć z wodą na jacht.
3. Wyspa Kokosowa – poziom trudności 10/10.
W Rezerwacie UNESCO ekspedycja zajęła nam pół dnia! Przypłynęliśmy, wiosłując na pontonie, załadowanym po brzegi pustymi kanistrami. Po tygodniowej przeprawie, mało który był pełny. Znaleźliśmy dojście do wody, które znajdowało się około 100 metrów od plaży. Postanowiliśmy, że podpłyniemy do miejsca bliżej ulokowanego, umożliwiała nam w tym rzeka. Zadowoleni wyładowaliśmy baniaki, przynieśliśmy pod kranik i powolutku zaczęliśmy je napełniać. W międzyczasie wzięliśmy zimny prysznic, który po tygodniowej przeprawie był jak zimne piwo po maratonie na Saharze. Po napełnieniu ostatniego baniaka, zaczęliśmy przenosić je do dingi. Kiedy łódka była już załadowana postanowiliśmy popłynąć w kierunku jachtu. Nie pomyśleliśmy jednak o jednej rzeczy – „SILNE PŁYWY”. Po chwili trafiliśmy na blokadę, nie do przepłynięcia. Stan wody – po kostki. Musieliśmy tym samym opróżnić ponownie dingę w której znajdowało się około 200 litrów wody, przenieść ją do miejsca w którym było głębiej ( 50 metrów ) i ponownie załadować kanistry. Wisienką na torcie był mocny przybój, dzięki któremu, po kąpieli słodką wodą ponownie zostaliśmy „posoleni”. Od tego czasu zaczęliśmy przywiązywać większą uwagę na zużycie wody na jachcie!
4. Galapagos – poziom trudności 7/10.
Wyspa Santa Cruz nie jest kompletnie przygotowana pod jachty dalekomorskie. Nie ma stacji uzupełniania paliwa i wody. Co więcej, nie ma mariny w której można mieć dostęp do prysznica i do źródła wody. Podczas żeglugi z Wyspy Kokosowej (tydzień czasu) nasze nieocenione baniaki z wodą znowu zaświeciły pustkami. Toteż trzeba było je uzupełnić. Po odwiedzeniu sklepu z zimnym piwem i zjedzeniu loda postanowiliśmy poszukać źródła słodkiej wody. Zajęło nam to godzinę. Mieliśmy duże szczęście, gdyż trafiliśmy na pracownika parku, który pokazał nam skąd wziąć wodę. Była to dziura w ziemi z której brało się wodę do podlewania trawnika. Jedyne miejsce z którego mogliśmy naładować baniaki, więc wzięliśmy się do roboty. Kranik wystawał 20 centymetrów nad ziemią, więc musieliśmy jakoś go przedłużyć. Posłużyły temu nasze dłonie. Uzupełnianie baniaków zajęło nam godzinę czasu. Następnie musieliśmy przenieść je około 100 metrów do miejsca gdzie stacjonowała taksówka wodna, na której dostarczyliśmy wodę na jacht. Nieocenione były miny bladych turystów z Ameryki i Europy, którzy spoglądali na nas, siedzących na trawie i napełniających dwa tuziny baniaków. Polacy Potrafią!
5. Markizy – poziom trudności 4/10
Niewątpliwie, miejscowy boss Henry, przyczynił się do spadku poziomu trudności z 8 na 4. Zaoferował on bowiem układ: daję Wam klucze do mojego auta i jedziecie po wodę ( prosto z gór ), następnie podpływacie jachtem do pirsu i uzupełniacie zbiorniki. Czego chcieć więcej! Dzięki Przyjacielu!
6. Manihi – poziom trudności 3/10
Na atolu ogromną pomoc zaoferował nam przyjaciel James wraz z dziesięcioletnim bratem oraz Petero, który udzielił nam dostępu do swojego zbiornika z deszczówką. James z Anią napełniali zbiorniki a my przewoziliśmy je na rowerach prosto do zacumowanego jachtu! Sama przyjemność!
7. Tahiti – poziom trudności 2/10
Jeden raz uzupełniliśmy cztery 15 litrowe baniaki, w tym jeden uległ destrukcji w czasie transportu. Następnie zacumowaliśmy w marinie.
8. Bora-Bora – poziom trudności 1/10
Naładowaliśmy baniaki i zbiornik prosto z węża. Sęk w tym, że trzeba było zapłacić!
9. Tonga – poziom trudności 7/10
Rozpieszczeni przez Bora-Bora, także zapłaciliśmy za napełnienie zbiorników. Były one puste z powodu 18-dniowej żeglugi w której uczestniczyło 9 osób. Poziom trudności odnośnie dostępu do wody uznaliśmy za wysoki. Powód prosty. Żeby wykąpać się w słodkiej wodzie musieliśmy udać się do… KOŚCIOŁA! Tylko tam za darmo zaoferowali nam zimny prysznic! Mało brakowało a woda przekształciła by się w wino! Alternatywą był hotel który żądał – 10 dolarów za 15 minut. Wariactwo!
10. Fiji – poziom trudności 9/10
Z racji tego, że czekała nas długa żegluga w kierunku Nowej Zelandii ( możliwość sztormu czyli wydłużenia przeprawy ) musieliśmy wypłynąć z full załadowanym zbiornikiem i kanistrami. Staliśmy na muringu oddalonym około 400 metrów od miejsca do którego dopływaliśmy dingami i w którym znajdowało się źródło wody. Poziom trudności byłby niższy, gdyby nie fakt, że oba silniki nie działały i podczas wszystkich przepraw z kanistrami musieliśmy wiosłować w akwenie w którym panowały mocne prądy. Znaleźliśmy w tym wszystkim wielki plus – darmowa siłownia!
Sprostaliśmy zadaniu! Z dumą możemy stwierdzić, że nie zabrakło nam wody i przewyższaliśmy w pomysłowości inne spotkane załogi, które często szły na łatwiznę. Wydawały pieniądze, tam gdzie my załatwialiśmy wodę za darmo, mając przy tym ogromną satysfakcję.
Pacyfik dał nam dobrą lekcję i nauczył szacunku do wody słodkiej. Jest ona w krajach wysokorozwiniętych pod dostatkiem. Ludzie biorą 20 minutowe prysznice, stojąc i myśląc o niebieskich migdałach. Zużywają przy tym ilość wody, która w zupełności starczyłaby na uzupełnienie pragnienia jednej afrykańskiej wioski. Szanujmy to, o czym marzy miliony ludzi na całym świecie!
|
Na ciężkiej kotwicy, nieuwiązanej liną... 
Słowem: przygoda z wodą jest w pełni kompatybilna z etykietą przedsięwzięcia. I się nie zmieni do końca rejsu. 