Etap 1 – cieśniny i płycizny
Gdańsk wita nas deszczem i chłodem. Ponure, ciemne chmury przewalają się po szarym niebie, woda podtapia plecaki. Skuleni czekamy na autobus do Górek, skracając oczekiwanie przestawianiem bagaży na coraz mniejsze suche wysepki pod przystankowym dachem. Buty przemoczone zanim jeszcze dotknęły pokładu. Po nocy spędzonej w ciasnym przedziale kuszetki, trzemy piekące oczy. Przyodziani w sztormiaki nie pasujemy do eleganckich pasażerów autobusu tego niedzielnego poranka. Dziewczyny dzielnie trzymają fason , to ich pierwszy rejs w życiu. Nic nie mówią , ale pewnie już się zastanawiają jakie licho ich podkusiło na tą wariacką imprezę.
Licho ma na imię Adam i wystawia szpiczasty nos spod żółtego kaptura peleryny, a wąsata gęba śmieje się do swoich myśli. Wymarzył ten rejs, kiedy przez kilka lat nie miał czasu żeglować, a marzenia przelał na 300 stron opracowania – szkice trasy , opisy miast i miasteczek, muzea , parki , imprezy , plany portów , adres sklepu w Karlskronie, gdzie lody kupuje się na smaki, a nie gałki … ileż on na to poświęcił czasu?
Wreszcie docieramy do portu. Rzeszowiak kołysze się lekko przy falochronie nienaturalnie zadarłszy dziób do góry – rufa obciążona jest prowiantem dla kilku etapów, a zbiorniki puściuteńkie – wycierałem je do sucha przed dwoma tygodniami, gdy w pocie czoła wykonywaliśmy wszystko na raz , aby zdążyć przed wyznaczonym terminem wodowania. Przypomniało mi się powiedzonko z poprzedniego sezonu „ kruca banda , mało casu” , które będzie już chyba aktualne na zawsze. Teraz też pośpiesznie , na kupę ładujemy prowiant, który właśnie przywiozła z Gdańska część załogi. Okazuje się bowiem, że paliwo w Gdyni pracuje tylko do 17. Więc bez zbędnych ceregieli – silnik , cumy i - żegnaj nam dostojny stary porcie , wyruszamy już na rejs do ...na Spitsbergen! Może nie tak , jak wyruszały z tego portu inne historyczne wyprawy na Kismecie, Freji, Mestwinie – inne czasy. Oni szli od początku do końca , my pójdziemy etapami – będą się zmieniać ludzie i załogi , kierując jacht ku górze , ku północy. Na brzegu pozostaje Berlovento jeszcze remontowany – on też popłynie do Arktyki, może gdzieś się spotkamy?
Rzutem na taśmę dopadamy stacji benzynowej prosząc wcześniej przez telefon by na nas poczekali. W porcie pierwsza płycizna w tym rejsie – na wejściu wzdłuż falochronu sonda pokazuje metr siedemdziesiąt – trzeba trzymać nerwy na wodzy i dozować gaz jak w aptece. Do północy ształujemy resztę ekwipunku , klarujemy pokład , zapalamy lampy – teraz wychodzimy w morze już naprawdę , najbliższy port – Karlskrona.
Powoli ustala się jachtowy rytm – wachty, kambuz, czuwanie i odpoczynek. Ci, co pierwszy raz na morzu uczą się szybko .Pewnie Neptun im pomaga, bo kolacją dzielą się z nim sprawiedliwie i bez oporów. Nauka sterowania też jak na zaocznych studiach – w załodze jest 6 osób , nowicjusze muszą sobie poradzić bez względu na wszelkie okoliczności. W drugą dobę nad ranem mijamy wyspy u wejścia do Karlskrony. Za jedną z nich jakiś obły kształt – to wojskowy teren , więc musi to być makieta okrętu , do której strzelają - ocenia Adam i kończąc psią wachtę zanurza się do wnętrza jachtu. Za piętnaście minut makieta unosząc tumany piany prawie oderwała się od powierzchni i wzbijając gejzery wody wydarła z zatoki z prędkością chyba z 50 węzłów - czekali tylko, aż się przebujamy z ich drogi . Na zakręcie odpalili dwie rakiety, które jak ogniste węże poszybowały w niebo. I za co to panowie Szwedzi , my ludzie spokojni , to już jachtem nie można odrobinę u was popływać? No, chyba, że za Oliwę, prawo do zemsty macie jak najbardziej. Zadymili, zahuczeli , odkręcili i zniknęli za wyspą … witaj Szwecjo!
W marinie pusto – jeden jacht, no jakżeby inaczej – z Polski. Biuro zamknięte , toalety też – prysznic znaleźliśmy w siłowni w środku miasta. Zwiedzamy centrum, muzeum morskie, jemy wielgaśne lody kupowane na smaki , a deszcz leje i leje. Późny powrót ,sąsiadów już nie ma, zbieramy się i my . Kurs na Christaianso i oczywiście – cała noc przed nami. Wchodzimy o świcie , a tu niespodzianka – są nasi znajomi , teraz poznajemy się naprawdę. To celnicy z Białegostoku , na czarterówce spędzają tygodniowy urlop. W ich mesie mieścimy się wszyscy , częstują nas śniadaniem i bimbrem, my odwzajemniamy się szantami. Śpiewamy do zdarcia gardeł – pięknie i radośnie jak się nam wydaje. Przypadkowe nagranie oglądane po powrocie obnaża prozaiczną rzeczywistość – toż to zwykłe darcie mordy , gdyby nie to, że do jednej flaszki było kilkanaście gęb można byłoby powiedzieć – pijackie. Ech żeglarska euforio , więcej pokory, więcej…
Potem krótki postój na Bornholmie , kanał Folsterbo, Kopenhaga i … w dół na Wielki Bełt – tam nas jeszcze nie było. I tu się zaczęło – głębokości do 10 metrów wytrzymuję bez problemów, ale poniżej 4 , to już mnie nosi. A tu wszędzie tyle. Żeby było ciekawiej , przeważnie około metra poniżej mapy. Wiatr wydarł wodę . Czytałem w locji, ale co innego czytać, a co innego jechać po takim talerzu. Na dodatek prądy – w pewnym momencie ster przestaje słuchać , jacht staje się lekki i nic nie daje kręcenie kołem. Patrzę na ślad rysowany na ploterze – jacht cofa się ! A log pokazuje jeszcze półtora węzła. Dziwne uczucie – dla pewności odpalamy silnik i trochę kontroli udaje się odzyskać. Do Stubbekobing podchodzę trzy razy – wejście wiedzie prostopadle, a potem wzdłuż nabrzeża. Tam, gdzie mapa pokazuje trzy i pół metra jest dwa dwadzieścia .Krok po kroku posuwamy się do przodu , ale brawury wystarcza tylko do metr dziewięćdziesiąt. Dalej już musi zapanować rozsądek , kto wie czy nie będzie jeszcze płycej. A jeśli nawet uda się prześlizgać, to kto zagwarantuje, że woda utrzyma swój poziom, albo nie zacznie mocniej falować ? Wycofujemy się więc, i klucząc wśród płycizn płyniemy dalej. Dobrze po północy wchodzimy do Nyborga – też płytko, ale bezpiecznie. Tylko miejsca mało , ciasno jak diabli, trzeba wykręcić w miejscu i na styk przecisnąć się między dalbami, odbijacze prasują się jak naleśniki. Ale stoimy i wreszcie da się pospać. O siódmej ktoś wystukuje głupi rytm w burtę – wyskakuję nieprzytomny – wita mnie uśmiechnięty bosman ; nie zapomnij zrobić opłaty w automacie ! Cała sympatia do Skandynawów ulatuje w jednej chwili – człowieku, przecież nie uciekamy.
Potem płyniemy do Arhus – portu , z którego wyprowadzałem Rzeszowiaka w październikową noc 2012 roku , bez bezanmasztu i większości przyrządów. Teraz idziemy w gęstej mgle , której ranek nie potrafi rozrzedzić. Falochron ledwie majaczy dopiero z odległości 20 metrów, główki widać gdy się prawie o nie ocieramy. Z mariny wychodzi mały stateczek, mijamy się jak duchy burta w burtę, sternik wychyla się i macha na powitanie – chyba się nie spodziewał, że ktoś będzie wchodził w takich warunkach. Ale zaraz potem wpływają dwa kajaki kilkuosobowe – no, ci to już naprawdę przesadzili. Potem Grenaa – znowu tak samo płytko. Tym razem zawracamy już pomiędzy główkami mariny , pomimo, że w środku widzę jakiś wyższy maszt. Idziemy dalej i wpływamy do wielkiego portu handlowego. Cumujemy przy łodzi ratowniczej SARu , oczywiście za zgodą gospodarzy. Na koniec dnia ładujemy się w farwater na podejściu do Halsu. Idziemy od boi do boi uważnie obserwując jakieś monstrum doganiające nas systematycznie. Ni statek , ni platforma. Wreszcie jest – tak szeroki, że wydaje się, że nie zmieści się w rynnie wyrytej w piaszczystym dnie. Wychodzi na to, że dogoni nas w najwęższym miejscu, gdzie pławy stoją ciasno, a na zewnątrz mapa pokazuje niewiele więcej niż dwa metry. Czas na decyzję nadszedł, coś trzeba zrobić, bo za chwilę będzie do wyboru jazda na jego dziobie, lub sztrandowanie w krawędzi tej cholernej niecki. Bez zrzucania żagli odkręcamy pod wiatr i przepuszczamy potwora. Nibystatek wywalił w niebo cztery metalowe kratownice ze czterdzieści metrów wystające do góry. Ki czort? Wydaje się, że stoi w miejscu, a jednak idzie szybciej od nas, powoli wracamy na kurs. Zaraz też pokazuje się jakiś maszt sterczący z wody na skraju toru, a pod nim kawałek drewnianej burty. Ci musieli mieć zbyt wiele tupetu, uciekać na bok zaczęli odrobinę za późno, tu pobocza już nie było. Łódź wbiła się w krawędź rynny i tak już została jak memento .
Wieczorem wchodzimy do Limfjordu i cumujemy w marinie w Halsie, między kuterkiem rybackim, a czterdziestokilkustopowym jachtem pod niemiecką banderą. Właściciel czujnie obserwuje, ale nie wrzeszczy gdy na centymetry wciskamy się za jego rufę manewrując jak samochodem – do przodu, do tyłu , do przodu. Odbiera cumy i chwali precyzję podejścia. Żali się za to na Duńczyków i mapy, za błędne informacje o głębokości. To on właśnie stał w Grenie i ledwie wyszedł szorując kilem o dno. O brzasku zwijamy się z mariny – to już koniec nocnych jazd , nie będę kusił losu w Limfjordzie, gdzie wąski szlak wytyczają słabo widoczne, nieświecące boje. Wiatr wygnał gdzieś połowę wody , drugą żonglując sobie tylko znanym algorytmem. Rankiem spotykamy naszego potwora – okazuje się, że to statek – dźwig. Zanurzył cztery kratownice w wodzie jak monstrualne łapy i stoi teraz na dnie na tych podporach. Statek na nogach , takie to proste!
W Alborgu cumujemy przed mostem i na szybko zwiedzamy centrum, szkoda, że zasada braku czasu dotyczy i tego miejsca. Ale czasu musi również wystarczyć na zwiedzanie muzeum z łodzią podwodną i samolotami – warto. Do wieczora dopływamy do kolejnego podnoszonego mostu i dosłownie w ostatniej chwili przechodzimy – dzisiaj otworzyli ostatni raz. Zaraz za nim cumujemy na noc. Potem znowu jazda po wąskim farwaterze , wypatrywanie kolejnej boi w zamglonym krajobrazie. Ostatni most podnosi się przed nami i na żaglach przechodzimy pomiędzy wąskimi przęsłami. Przed Thyboron mocno wieje prosto w dziób – utrzymanie kursu pomiędzy bojami to prawdziwe wyzwanie. Z boków widać wyraźną granicę dokąd pracowała pogłębiarka. Skóra się jeży w spodniach , gdy prąd znosi jacht raz na lewą, raz prawą stronę. Mijamy marinę przed portem , na mapie zaznaczono 2 m. Teraz jest tam suchy piasek, a kilka motorowych jachtów spoczywa na nim tworząc dziwny widok.
Chciałem zobaczyć Limfjord, to teraz już wiem , drugi raz szybko tu nie zawitam. Wchodzimy do mariny w porcie i napięcie spada natychmiast. Gorąca herbata , potem szanty i coś mocniejszego z tortillą - kapitańska kolacja na zakończenie niezapomnianych chwil. Wspaniałej żeglugi przy silnym wietrze, a jednak bez fali , żmudnej, wymagającej nawigacji, spokoju odwiedzonych miejsc, zadumy portów i spotkań z ludźmi. Rejs skończony, pora wracać do domu. Coś się skończyło, lecz coś się też zaczyna. Kolejna załoga zajęła nasze miejsca, które teraz staną się ich miejscami. Przez kilkanaście dni będą pisać swoją historię, aż skończy się rejs w porcie , gdzie ich miejsca zajmą kolejni. Rzeszowiak zmieniając ludzi i załogi niezmiennie zmierzać będzie w kierunku celu wyprawy , Spitsbergenu. Bo tak dla nas jak i dla niego navigare necesse est…
| Załączniki: |
|
4.jpg [ 177.58 KiB | Przeglądane 13111 razy ] |
|
3.jpg [ 139.21 KiB | Przeglądane 13111 razy ] |
|
2.jpg [ 186.17 KiB | Przeglądane 13111 razy ] |
|
1.jpg [ 138.23 KiB | Przeglądane 13111 razy ] |
... i sprawnie przejęliśmy jacht.
, zajrzeliśmy do ogródka piwnego ... i z górki do jachtu.
mocno tą średnią pociągnąłem w dół. 
, ale też niekonwencjonalnie - w formie choinkowych ozdóbek 
. Nieskromnie pozwolę sobie przedstawić zdjęcia ilustrujące trofea w kilku kategoriach. Podobają się ?
