W niedzielę około 11 - tej wypłynęliśmy ze Świnkowa do Szczecina w dwa jachty Mocusiowe Villemo z armatorem solo i moja Pumcia z armatorem i załogantem, który pierwszy raz w życiu był na jachcie, a te dotychczas oglądał tylko zzewnątrz w zagranicznych marinach.
W około dwie godziny później za głowkami Kanału Piastowskiego wieje bejdewindowa czwórka, może piątka więc stawiamy żagle i zasuwamy skrajem toru wodnego.
Na wysokosci pierwszej bramy torowej od kanału ( nigdy nie pamiętam, w którą stronę się je liczy
) nad wschodnim brzegiem zalewu pojawiły się jak deux ex machina dwie wrednie wyglądające chmurki. po stronie północnej granatowa bardziej na na południe sina - ale też wielce podejrzana. Należało wiec zachować czujność rewolucyjną - co też oczywiscie zrobiliśmy.
Na wysokosci następnej bramy wiedzieliśmy już, że zabawa nas nie ominie choć prosiliśmy Neptuna, żeby pognał chmury precz.
Nie czekając ani chwili zrzuciłem grota i zabrałem się za foka ale w międzyczasie mój załogant za sterem wykonał szybką nieplanowaną rufkę więc foka zwijałem już płynąc z wiatrem.
Po odwróceniu jachtu na poprzedni kurs wydarłem się do dwuosobowej (męsko -damskiej) załogi jakiegoś żółtego jachtu ze Stepnicy (nazwy nie pomnę), który płynął kursem równoległym pokazując za ich plecy na chmurę, która właśnie zamazała linię brzegową mglistym walcem. Skiper odwrócił się do tyłu po czym pokazał nam kciuk ( nie środkowy palec
). Ponowiłem gestykulację i dopiero wówczas skiper zorientował sie co się dzieje. Stanął pod wiatr i szybko zrzucił żagle. Moment później siny walec przejechał się po nas. Ponieważ fala nie była zbyt wysoka (gdzieś na oko 2 - 3 B) postanowiłem sztormować pod wiatr odkręcając na maxa manetkę mojej 5 - konnej Hondzi. Skiper żółtego jachtu zrobił to samo, Villemo znikło w tumanie. Później się okazało, że mniej więcej w tym czasie Micuś zrzucał żagle przyrzekając sobie w duchu, że kończy z żeglarstwem i do jutra będzie ciasta wypiekał... Parę razy mocno grzmotnęło ale pioruny miały widać inne plany niż celować w nasze maszty. Ku mojemu zdziwieniu silniczek pchał na SE prawie dwutonowy jacht pod wiatr i fale zalewające fordek raz za razem z prędkością (SOG) prawie 2,5 kn Po jakiś 20 minutach, no może pół godzinie gdy się trochę przejaśniło ustaliliśmy przez radio, że płyniemy do Trzebieży przebrać się i odreagować.
I tu pojawia się wątek tytułowy. W pewnej chwili na wschód od bramy torowej, może z milę od nas z zawieruchy wyłoniła się nieduża blaszana rybacka łódka bez załogi. Przypomniały mi się ostatnie wypadki więc zamiast spieprzać gdzie pieprz rośnie do Trzebieży obrałem kurs w kierunku blaszanki. Michał ( służbowo mój załogant a prywatnie syn przyjaciół) przez lornetkę potwierdził, że nie widać załogi więc gaz do deski i obserwacja powierzchni zalewu na tyle ile to było możliwe. Po kilku minutach byliśmy na tyle blisko, że na głos silnika i nasze krzyki spod plandeki leżącej na dnie wyłoniła się najpierw głowa a potem ramię rybaka pokazujacego gestem, że wszystko z nim OK. Za chwilę spod leżących do góry dnem skrzynek na ryby wygramolił się drugi rybak...
Normalnie miałem ochotę ich staranować, zatopić a jak wypłyną dobić bosakiem
.
Dla nich to okazja, żeby się kimnąć, zwłaszcza jak pasują do nich słowa piosenki Porębskiego: "...wyszliśmy o 3 rano, cięęęężko było wstać...".
