Rejs Brest - Dublin 16 – 31.VII wpadł mi w oko już zimą, długo jednak nie mogliśmy dograć szczegółów, bo względy urlopowe nie pozwalały mi na udział w całym rejsie. Znaleźliśmy jednak z Markiem rozwiązanie: miałam dołączyć do rejsu dwa dni później w Saint Malo. Udało się też wyszukać dogodny dojazd. Jako „podniebna dziewica” wolałam nie ryzykować samodzielnych kombinacji lotniczych i wybrałam opcję dojazdu „Sindbadem” do Rennes, tam nocleg w hotelu i poranny przejazd pociągiem do Saint Malo. Hotel, choć tani, to jednak na moja kieszeń był dość drogi. Dlatego też, gdy niespodziewanie, tuż przed wyjazdem, pojawiła się wskutek jakichś zawirowań hotelowych możliwość bezpłatnej rezygnacji z rezerwacji, postanowiłam z niej skorzystać – szczególnie, że jacht wypłynął z Brestu dzień wcześniej.
Na początku szło gładko: autobus, przyjemnie luźny, zabrał mnie z mojego miasta i po 25 godzinach wysadził na dworcu w Rennes. Tu zaczęły się pierwsze komplikacje. Okazało się, że instytucja przechowalni bagażu nie jest tu znana (paniczny strach przed bagażem bez właściciela), co uniemożliwiło zaplanowane pobieżne zwiedzenie miasta. Padający co chwilę deszcz również do tego nie zachęcał. Kupno biletu do Saint Malo też nie było proste, ale wreszcie udało mi się znaleźć jakiegoś młodzieńca, którego mowa choć trochę przypominała język Szekspira i z jego pomocą odnaleźć właściwy automat i peron.

Saint Malo przywitało mnie ciepłem i słońcem. Dotarcie do mariny zajęło mi trochę czasu – jednak miękka torba to nie plecak, choć waży podobnie – ale droga z widokiem na morze i twierdzę była przyjemna, a i nie spieszyło mi się przecież. Na miejscu byłam przed zmrokiem. Szybko zlokalizowałam ogólnie dostępne całodobowe toalety, a i z kodowanego prysznica udało mi się „na krzywy ryj” skorzystać. Odświeżona i przebrana wypatrywałam z falochronu znajomych (choć tylko ze zdjęcia) żagli.

Tymczasem z „Sifu” dochodziły coraz mniej korzystne wiadomości. Najpierw przeciwny, silny prąd, potem awaria silnika... Zapowiadała się noc pod chmurką. Już wcześniej wypatrzyłam stosowne miejsce na tę okoliczność – czyściutki, drewniany, zadaszony podest obok kapitanatu.
Wskoczyłam w swój puchowy śpiworek i spędziłam całkiem przyjemną noc. Portowy ochroniarz, chcąc nie chcąc, tolerował moją obecność – jedynie pół godziny przed otwarciem biura delikatnie mi zasugerował, że pora się zmyć.
Rano wieści nie były bardziej pomyślne – wiatru nie było, silnik nie działał... Zostawiłam bagaże w portowym biurze, pokonując lekki opór urzędniczek i udałam się na zwiedzanie okolicy. W pobliżu znalazłam sympatyczny teren parkowy z wygodnymi ławkami – na wypadek drugiego noclegu....
Ogarnęłam też na zakupy (na jachcie brakowało chleba, a była sobota), co również nie okazało się łatwe: w całym, dość sporym miasteczku, jest pełno knajp i hoteli, ale tylko jeden sklep ogólnospożywczy.
Wróciłam koło południa, kierując od razu kroki na falochron. Wreszcie! Znajoma sylwetka jachtu, a wkrótce potwierdzenie SMS-em. Obserwowałam z wyczekiwaniem – był coraz bliżej... i zatrzymał się na boi przed wejściem do portu. Wkrótce telefon: nie możemy wejść do portu, czekamy na przypływ, ale dopłyń do nas! Pomysł idiotyczny, ale przystaję na to: ściągam ciężki bagaż na keję najbliżej falochronu i łapię „łódkostop”. Nie było łatwo, ale po wielu próbach zatrzymał się jeden z pontonów wypływających na ryby i sympatyczni chłopcy przewieźli mnie za falochron. Po dwóch dniach tułaczki nareszcie w domu!
Nieliczna załoga powitała mnie przesympatycznie: chlebem (a właściwie bagietką), solą i...szklaneczką rumu (czarny Capitain Morgan). Nie wiem, jak udało im się trafić na mój ulubiony trunek, ale kupili mnie tym bez reszty...

Wieczorem, gdy już udało się wejść do mariny, przeprowadziliśmy krótki rekonesans: na jachcie nie działały akumulatory, fał grota, roler kliwra, zęza była pełna oleistej brei, stosowna pompa portowa była niesprawna... na koniec padła nawet lodówka. Właściwie jacht nie nadawał się do dalszej drogi. Ale przecież rejs się dopiero rozpoczął, bilety powrotne mieliśmy z Dublina... Kapitan zadzwonił do właściciela i Maciek obiecał pomoc. Pozostawało czekać.
Następne dwa dni spędziliśmy na poznawaniu okolicy i siebie nawzajem. Załoga była nieliczna, ale doborowa: Biały Wieloryb - kapitan, Artur - „admirał hiszpański”, Bodzio, no i ja.
Saint Malo natomiast to urocze, niegdyś pirackie miasteczko, z otoczoną murami, ciekawie położoną starówką. W czasie odpływu wzdłuż murów odsłaniają się złociste plaże, jest też basen napełniający się codziennie świeżą morską wodą. Jednym słowem, świetne miejsce na urlop, gdyby nie niepokój – co dalej?
Trzeciego dnia (wtorek 21.07) przyjechał Maciek z bratem i ostro wzięli się do pracy. Udało im się ożywić prawie wszystko – z wyjątkiem lodówki, ale bez niej mogliśmy się jakoś obyć – w końcu płynęliśmy na zimne.

* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *

Migawki z St Malo

Odpływ

W środę wieczorem, gdy tylko przypływ na to pozwolił, opuściliśmy St. Malo. Żegnało nas ładnie - zachodzące słońce pięknie podświetlało mury twierdzy i okoliczne skały. Noc też była pogodna, z gwiazdami i księżycem. Żegluga do Plymouth przebiegała spokojnie, chociaż nie monotonnie – początkowo słonecznie i bezwietrznie, później rozwiało się i zachmurzyło. W piątkowe południe do mariny Mayflower wpływaliśmy już w deszczu. Przycumowaliśmy, wznieśliśmy solidny toast „za cudowne ocalenie” i... wtedy kazano nam zmienić miejsce postoju. Na szczęście obyło się bez strat , a nowa miejscówka okazała się lepsza – tuż przy biurze i łazienkach (mieli tu, oprócz ogólnie dostępnych pryszniców, wygodne „pokoje kąpielowe”). Deszczowa pogoda nie zachęcała do zwiedzania, spędziliśmy więc miły wieczór przy francuskim winie. Rano, po uzupełnieniu zapasów w pobliskim markecie „elajdiel' (czyli swojskim Lidlu) wyruszyliśmy w dalszą drogę. Trzeba było się spieszyć – mieliśmy 3-4 dni opóźnienia i wykupione bilety na samolot z Dublina, dlatego nie przejęliśmy się zbytnio zapowiedzią dość silnych wiatrów.

* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *

Żegluga wzdłuż brzegów Kornwalii zaczęła się przyjemnie: cały dzień słońce, dość ciepło, lekki wiaterek, sporo jachtów, ciekawe latarnie morskie. Przez sen nie skojarzyłam miotania mnie po koi ze zmianą warunków atmosferycznych. Dlatego też, gdy z ogromnym trudem ubrałam się na wachtę i ciągle zaspana wychyliłam się do kokpitu, przyszły mi do głowy tylko dwa słowa: O k..wa! Miałam przed sobą powtórkę z „majowego”, tylko że na horyzoncie, zamiast miłego bezkresu, błyskały światełka nieprzyjemnie skalistych brzegów. W mordę wiała nam ósemka, a kolejne halsy nie zbliżały nas do Lizard Point. Padał deszcz, a bryzgi fal co chwilę wlewały się do kokpitu. Kapitan podjął decyzję o schowaniu się do Falmouth, ale i tu droga nie była łatwa i również pod wiatr. Przy próbie zrzucenia żagli uciekł fał bezana i ponownie zaciął się roler kliwra.
Fala wypchnęła też niedokładnie domknięte okno w mesie, chlustając na koje Artura i Bodzia oraz kapitański laptop.

Do portu mieliśmy jeszcze parę godzin, ale dalsza żegluga przebiegała już bezproblemowo. Przedzieranie się przez dość wysokie, stalowoszare, zieleniejące na szczytach fale przypominało jazdę na biegówkach po mocno falistym terenie. Pomimo silnego wiatru wejście do zatoki spowijała mgła z której raz po raz wyłaniały się sylwetki statków – szczęśliwie jednak nie na kolizyjnym kursie.
W Falmouth zastaliśmy duży tłok – widać nie tylko my chowaliśmy się przed sztormem. Nie było szans na miejsce przy kei, z trudem znaleźliśmy wolną boję. Na szczęście dla nas, w porcie świeciło słońce i wiał ciepły wiatr, mogliśmy więc od razu zabrać się za suszenie przemoczonych materacy, śpiworów i ubrań. Słońce ożywiło też zmoczonego laptopa.
Na brzeg można było dostać się taksówką wodną, ale zmęczeni i zajęci suszeniem nie mieliśmy nawet ochoty na zwiedzanie miasteczka. Tylko jeden z kolegów udał się na zakupy – okazało się bowiem, ze pływy wyssały nam zawartość butelek i nie ma czym wznieść tradycyjnego toastu.

Następnego dnia (poniedziałek 27.07) zastaliśmy nieco gorszą pogodę – już nie tak słoneczną i bardziej wietrzną. Prognozy też nie były korzystne – znów miało wiać. Byliśmy jednak wyspani i prawie całkiem wysuszeni, a czas naglił. Postanowiliśmy wypłynąć, refując wcześniej grota i przygotowując małego foka.
Morze przywitało nas pochmurną, ale bezdeszczową pogodą. Wiatr stopniowo się wzmagał.
W nocy znów był silny, choć nieco słabszy niż poprzednio. I wciąż w mordę... Teraz jednak byliśmy bardziej zdeterminowani i lepiej przygotowani do pojedynku z Lizardem. Noc była męcząca i zimna, ale udało nam się wreszcie minąć oba przylądki i Kornwalia została za nami.

* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *

Wiatr trochę zelżał. Kierowaliśmy się teraz na Irlandię, gdzie z małego portu Dunmore East odebrać mieliśmy dwóch załogantów. Do „zielonej wyspy” dotarliśmy w środę późnym popołudniem, ale i tu nie udało nam się zejść na ląd. W porcie pracowała pogłębiarka i mogliśmy się zatrzymać tylko na boi przed wejściem. Skorzystałam jednak z postoju i wzięłam prysznic na jachcie (mimo biadolenia niektórych załogantów, że zużyję cały zapas wody...) Odświeżona, mogłam już powitać „irlandzkich” znajomych kapitana. Sympatyczni chłopcy dotarli do nas portową motorówką. Przemek dołączał do nas na ostatni etap. Irek nie dostał, niestety, urlopu, ale zrobił nam uzupełniające zakupy (głównie chleb w różnych stanach skupienia) – dzięki temu toast za cudowne ocalenie wznieśliśmy Irish Whiskey.

Wieczorem wypłynęliśmy w dalszą drogę. To już było zupełnie inne pływanie: lajtowe - ale nie nudne. Lekki wiaterek i pełnia księżyca, wypatrywanie świateł kolejnych kardynałek i latarni. Po wypłynięciu z zatoki pomykaliśmy spokojnym bajdewindem wzdłuż brzegów pogodnej (ponoć wyjątkowo) Irlandii. Teraz inne wachty – leniwe, spokojne, a Przemek okazuje się być kopalnią wiedzy o Irlandii.

* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *

Do Dun Loaghaire wchodzimy w piątek przed południem. Po cudownym ocaleniu pora na kąpiel – pierwszy porządny prysznic od tygodnia! W marinie, oprócz pryszniców w głównym budynku, stoi też bliziutko barka z pokojami kąpielowymi (prysznic, umywalka, wieszak, ławeczka, toaleta).
Sprzątanie, potem spacer po okolicy, wizyta w pobliskim sklepie żeglarskim (gdzie za zaoszczędzone na hotelu i nieodbytych portingach eurosy kupuję sobie wreszcie porządne portki do sztormiaka), piwo w miejscowym pubie, no i pożegnalny wieczór na jachcie.

Rejs, choć jego przebieg różnił się znacznie od pierwotnego planu, był jednak bardzo udany. Nie udało mi się tym razem zwiedzić Kornwalii i Walii, ale za to miałam pod dostatkiem ulubionej rozrywki, czyli „orania morza” (7 dni bez schodzenia na ląd, w tym 5 non stop w morzu). Ponadto w promocji: fitness (przy noszeniu wiaderek z zawartością zęzy), oraz spa (solankowe bicze wodne w ilości bardziej niż zadowalającej) – co wyraźnie pozytywnie wpłynęło na nasze sylwetki. Było to tez moje pierwsze spotkanie z tak wysokimi pływami. Sam jacht również mi przypadł do gustu – bardzo klimatyczny, z doskonale zaprojektowanym, drewnianym wnętrzem, pełnym szafek, półek, wieszaków, na wielu kursach samosterowny. Taki jacht „z duszą”. Chciałabym jeszcze kiedyś nim popłynąć.

Przez cały czas trwania rejsu panowała przemiła atmosfera, co zawdzięczam sympatycznej załodze (było czasem zgrzytliwie, ale nie pozabijaliśmy się – pewnie dzięki małemu zagęszczeniu i dużemu poczuciu humoru) oraz oczywiście wspaniałemu kapitanowi, z którym mam nadzieję jeszcze nie raz spotkać się na morzu.

Też mam taka nadzieję Moroszko

_________________
Stopy wody pod tym, no, kilem!

Biały Wieloryb czyli...
(Marek Popiel)

http://whale.kompas.net.pl