Lotnisko Modlin.., który to już raz w tym roku tu jestem, piąty, dziesiąty – rutyna.
Jak zawsze docieram tu busem z centrum, potem spotkanie z załogą na lotnisku.
Znów dzwoni telefon.
- gdzie jesteś Piotrek?, bo my czekamy przy drugim wejściu –
Nowe twarze, nowi ludzie, nowy rejs, nowa przygoda.
- nawet sympatyczni – myślę, patrząc na grupkę stojącą przy drzwiach
- Piotr jestem, witajcie – mówię i ściskamy się greckim zwyczajem.
Zawsze w takim momencie obserwuję reakcję Polaków, szczególnie facetów,
na ten niepraktykowany u nas sposób witania się. Często pierwszym odruchem jest zaskoczenie, wręcz niedowierzanie. Czego ten facet chce? Dlaczego ściska się ze mną, przecież się nie znamy. Może to jakiś zboczeniec?
Sam też podobnie myślałem, gdy kiedyś poznawałem ludzi w Grecji.
Przychodzę po raz drugi, trzeci do tej samej tawerny, a kelner ściska mnie w drzwiach
i wita jak najlepszego przyjaciela. Przecież faceci się nie tulą, to wg wpajanych nam
od dzieciństwa zasad, takie niemęskie. A tu okazuje się, że jednak można.
- dobra – mówię – idziemy do kontroli bezpieczeństwa –
- Kto ma bagaż rejestrowany? – pytam – bo trzeba go nadać przed przejściem kontroli bezpieczeństwa.
Standardowo, przy kontroli bezpieczeństwa okazuje się, że kilka butelek i trochę kosmetyków trzeba wyrzucić - ot jak zawsze.
- Piotr, a Ty masz tylko taki mały plecak? – pytają mnie
Zażartowałbym, że w czasie rejsu nie zmieniam bielizny, ale przecież mnie jeszcze nie znają, więc mogliby pomyśleć, że to prawda. Tego typu żarty zachowam na później,
jak mnie już trochę poznają. Mówię więc:
- moje rzeczy są mocno ubite, poza tym robię pranie w czasie rejsu, więc nie zabieram dużo ciuchów. Część rzeczy mam też na stałe na łódce. –
Jak zawsze w weekend co najmniej połowa ludzi oczekujących na samolot do Aten,
to żeglarze. Część z nich to moi znajomi, przyjaciele, więc czas do odlotu mija szybko,
z tym trzeba się przywitać, z tym chwilkę pogadać, a nawet z paroma się uściskać
. Poza tym integruję się też z nową załogą. Powoli poznajemy się, przecież spędzimy ze sobą najbliższy tydzień lub dwa. Padają standardowe pytania, gdzie popłyniemy,
jaka pogoda w Grecji, który raz już będę w Grecji itp.
Wchodzimy do samolotu, każdy zajmuje swoje miejsce i przed nami prawie trzy godziny odpoczynku. Samolot to też ważne miejsce integracji, co niektórzy żeglarze z innych załóg chyba w obawie przed lotem topią strach w trunkach. Mistrzem świata jest Pan „X”, który po wyjściu z samolotu koniecznie chciał pójść na pas startowy a nie
do autobusu. Potem widzieliśmy go jeszcze krążącego, a właściwie tułającego się bez celu po terminalu. Najlepsze jest to, że w drodze powrotnej wyglądał dokładnie tak samo – ciekawe czy przez te dwa tygodnie, choć na chwilę wytrzeźwiał?
Po odebraniu bagażu pędzimy do autobusu. Obecnie jazda autobusem z lotniska do mariny to relaks, komfort, ale kiedyś. Pamiętam lata 90-te, gdy linię X96 obsługiwały stare, zdezelowane autobusy, a kierowcy, zgodnie z nazwą linii – expressowa,
pędzili jak szaleni. Ulubionym ich zajęciem było podjeżdżanie na milimetry, do zderzaka jadącego przed nimi samochodu osobowego, pędząc przy tym z prędkością ok. 100 km/h. Gdy zdarzyło mi się siedzieć w tylnej części, tam gdzie usytuowany był silnik, musiałem po paru kilometrach wstawać, siedzenie po prostu parzyło.
Korzystanie z prywatnej łódki ma ten plus, że bez względu na godzinę,
o której dociera się na miejsce, można od razu wejść na jacht, od razu odczuć klimat rejsu.
Lubię wchodzić na jacht wieczorem lub nocą, zapachu jachtu nie da się porównać do niczego. Mieszanina zapachów laminatu, drewna, wody i tego czegoś nieokreślonego,
to najpiękniejszy zapach na świecie. Rozlokowanie załogi, krótkie objaśnienie działania podstawowych urządzeń: kibelki, prysznice, kuchenka itp. trwa parę chwil ale już widzę, że z obiecanej wycieczki: „Ateny by night” – nici. Ostatni tramwaj już odjechał,
a pieszo raczej nikomu nie będzie się chciało iść. No cóż, może następnym razem. Pomimo, że wszyscy jesteśmy zmęczeni, jakoś nikt nie idzie spać, siedzimy w kokpicie
i pijemy „soczek”. Nieopodal pirsu 4, gdzie cumuje „Fanclub” zlokalizowany jest klub nocny. Do godziny 24.00 puszczają tam kiepską muzykę, ale później króluje już piękna, grecka muzyka. Nie trzeba nawet włączać radia na łódce. Po jakimś czasie wszyscy
po kolei znikają w kojach. Delektuję się jeszcze przez chwilę muzyką, klimatem i też idę spać. Rano budzi nas George, następuje krótkie przejęcie jachtu i ruszamy na zakupy. Dotychczas robiłem zakupy w, mieszczącym się po drugiej stronie ulicy Carrefourze, jednak w niedzielę jest on nieczynny. George zadzwonił więc po samochód, który zawiózł nas do innego sklepu. Paliwo jest, woda jest, zakupy są, załoga na pokładzie, więc możemy ruszać. Wieczorem musimy odebrać z Varkizy Wojtka. Dzisiaj chrzest bojowy Agnieszki, która po raz pierwszy odchodzi od kei „Fanclubem”,
a to ponad 15-metrowy jacht. Robi to perfekcyjnie i po chwili jesteśmy już poza główkami mariny. Wcześniej zerkam jeszcze na miejsce postoju „Oscara” – stoi,
ale Oli już na nim nie ma, a jeszcze niedawno często żegnała nas machaniem.
No cóż, to już po sezonie, październik. Chowamy obijacze do achterpiku, cumy do bakisty i płyniemy. Powoli wczuwamy się w rytm fali, w rytm żeglowania.
Nie ma chyba przyjemniejszej chwili, od wyjścia z porty, czy z mariny.
To poczucie wolności i swobody, smak i zapach pierwszych bryzg morza wpadających na pokład i chlapiących na twarz. Chociaż nie, gdy po długim rejsie zbliżasz się do wyspy i zaczynasz czuć zapachy lądu, zapach ziół, zapachy dochodzące z tawerny
– to też jest przyjemne.
