Koniec roku skłania do spojrzenia w tył. Jaki był ten rok ? Gdybym musiała znaleźć jedno słowo, to najtrafniejszym byłoby „dynamiczny”. Sylwester 2016/17 zamknie kalendarzowy rok OCEANA A. W różnych wątkach pokazywały się „migawki z około Oceanowego życia”. Czas na zebranie całości. Oczywiście będzie to bardzo subiektywne ale inne być nie może. Dlaczego zamykam rok podsumowaniem związanym z tym jachtem ? Bo to związane z tym jachtem miało absolutnie dominujący wpływ na nasz upływający rok, bo swego czasu zaprezentowałam ten jacht tu na forum, więc chyba należy się forumowiczom jakieś podsumowanie.
Jaki jest Ocean A ? Generalnie wygodny dla załogi. Pierwsze testy za nami. Wiemy w co go jeszcze doposażyć, a co okazało się zupełnie zbędne. Sporo pracy przed nami i nie ma szansy na zimowe odpoczywanie. Jacht 3 stycznia zamknie sezon 2016 i czas na stocznię. Do poprawki burty, sprawdzenie tego co pod wodą. W tym samym czasie pewne zmiany „na hotelu” , wreszcie doczekam się reszty umeblowania w kambuzie (na moją prośbę było absolutne minimum, chciałam empirycznie sprawdzić czego tak naprawdę chcę: szafki czy półki ? Wyszło, że i to i to). W trakcie sezonu zaczęłam wymianę naczyń. Miło jeść używając klasycznej zastawy ale wysoce niepraktyczna sprawa. Wylądowały więc w kambuzie „palstyki”. Przykre ale prawdziwe: ponieważ te dobrej jakości błyskawicznie zmieniają właściciela – zamustrowane zostały takie, które tej pokusie się opierają. Nie wiem jak na innych jachtach ale na Oceanie panoszy się jakiś stwór pożerający łyżeczki. Inne sztućce nie budzą w nim zainteresowania. Praktycznie co drugi rejs muszę dorzucać zestaw. Jakiś horror. Z kambuza wyleciał wielki termos na gorącą wodę – nie ma chętnych by go uruchamiać. Wyleci kuchenka indukcyjna. Gazowa jest tak wydajna, że mimo 2 palników gotowanie idzie szybko i sprawnie. Szukającym podpowiadam: warto zainwestować w indywidualny kardan i dostosować kuchenkę przemysłową. Na jachcie są 2 palniki gazowe po 7,5 kW każdy. Piekarnik jest też przemysłowy – elektryczny więc używamy go w porcie. Też wygoda i inna wydajność jak klasycznego. Czego brak ? Bezwzględnie pochłaniacza. Wentylator co robi za wyciąg nie wydala. Kambuzowa para kondensuje się na szybach sterówki i jest wrzask sternika. Inne wyjście to przejść na potrawy zalewane wrzątkiem czyli sklepową chińszczyznę. Mało kusząca perspektywa. Jak kto ma miejsce (warto wygospodarować) fantastycznym okazał się pomysł zainstalowania baniaka 20 l z wodą mineralną + pompka. Znikają walające się butelki. To takie baniaki jak w dystrybutorach wody.
Hotel. Zaskoczeniem jest brak u wielu osób umiejętności powlekania poduszek i kołderek. Brak refleksji też dziwi. Przed każdym rejsem kabiny są gruntownie sprzątane, czysta pościel położona na koi. I co ? No na leniwca wielu leci. Ja mam potem pasztet, bo nie mam do wymiany powłoczek tylko pranie kołder, a poduszki do wyrzucenia. Umiejętność czytania zanika. Regulamin jest w każdej kabinie, do znudzenia się przypomina, a i tak znajdą się osobniczki, które potrafią worki foliowe do wc wrzucić, że nie wspomnę o innych rzeczach. Jaka „zabawa” czeka Andrzeja po rejsie ? Można sobie wyobrazić ! Po każdym rejsie znajdujemy rzeczy pozostawione. Rzecz jest pakowana do worka z info który rejs i która kabina. To co da się w 100% przypisać do osoby jest odsyłane. Reszta czeka w biurze rok. Po roku oddajemy do Caritas lub śmietnik. Co ludzie zostawiają ? Od bielizny przez ciuchy i buty po dokumenty i elektronikę. Porzucenie majtek mała strata ale laptop ?
Nawigacyjna. Przed nami wymiana szyb na nowocześniejsze, co będzie dużym ułatwieniem dla sternika. Kilka dodatkowych urządzeń, telefon satelitarny. Wymiana hokera na fotel dla sternika. Nawigacyjna to królestwo Andrzeja więc mu się nie wcinam. Na pewno drugi radar i telefon satelitarny. Trzeba się uniezależnić od sieci komórkowej.
Pokład. Poza pracami bieżącymi trzeba dołożyć żagli, usprawnić rolowanie grota, uzupełnić odbijacze. Krawaty nikną jak kambuzowe łyżeczki.
O maszynerii nie piszę. Tu zawsze jest coś do usprawnienia, wymiany, naprawy. Andrzej potrafi utrzymać to wszystko w stanie sprawności więc załogi raczej nie mają dyskomfortu przestoju, bo coś tam … Andrzej jest tak absolutnie zintegrowany z jachtem, że czuje każde jego drgnięcie, każdy inny odgłos. Wibrysy jakie ma albo inne ampułki rekinie ???
Załącznik:
listopad.jpg [ 98.63 KiB | Przeglądane 7819 razy ]
Załącznik:
kolejne pożegnanie.jpg [ 85.02 KiB | Przeglądane 7819 razy ]
Załącznik:
a gdzie jest sternik.jpg [ 99.7 KiB | Przeglądane 7819 razy ]
Załącznik:
nasza prędkość.jpg [ 83.78 KiB | Przeglądane 7819 razy ]
* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
podsumowania cd.
Ludzie. Baaardzo różni. Towarzysko zdecydowana większość fajna. Żeglarsko to daje się odczuć braki w wyszkoleniu. Posiadany patent, wypływany staż często nie są adekwatne do posiadanej wiedzy. Najczęściej są to chorwacko/mazurskie staże - pływanie po Bałtyku czy Północnym nieco inne jednak. Od wacht nocnych zaczynając a na umiejętności rozpoznania jak i gdzie płynąć kończąc. Nasza rola, by tych ludzi spróbować douczyć . Zawsze uważałam, że mimo sporego stażu jestem dopiero sprawnym załogantem. Odkrywam, że w porównaniu do przeciętnej spotykanej w tym roku swoją samoocenę mogłabym podnieść. Jednak wedle powiedzenia, że im więcej wiem tym mniej wiem – pozostanę przy załogancie. Jeszcze duuuużo nauki przede mną. Podziwiam męża i zakres jego wiedzy i umiejętności. Oraz ogrom cierpliwości. Mam niesamowite szczęście, że los połączył mnie z człowiekiem od którego mogę się tyle jeszcze nauczyć. Czego moim zdaniem brakuje coraz powszechniej ? Samodzielnego myślenia. Nie mam wachty i nie mam polecone robienia czegoś to jestem turystą. Jak w przymusowej pracy. W naszym pojęciu żeglarz jest zawsze „na służbie”. Taka moja rola, że jak płynę to na mnie spoczywa zaopatrzenie i kambuz. Wydanie posiłków na czas, domowych, na średnio 12 osób to całkiem sporo pracy. Wachty kambuzowe mają ew. przywilej zmywania i sprzątania ze stołu. Mimo mej jasno przypisanej roli i zwolnienia z wacht nawigacyjnych zawsze wychodzę na manewry, zawsze jestem „na oku” w momencie bycia w sterówce lub na pokładzie. Zawsze zwinę wolną linę, zabezpieczę korbę itp. Itd. Takie odruchy. Tego większości brakuje. Nie mogę narzekać – ludzie mili, do pogadania, pożartowania ale jak płyniemy to nie ma zmiłuj, wszyscy odpowiadamy za siebie wzajemnie i to czy bezpiecznie płyniemy. Osobiście pod tym względem doskonale czułam się w rejsie z bojerowcami. Kiedyś pisałam, że pływałam w ekipie gdzie wszystkie manewry były w niemalże kompletnej ciszy. Bo wszyscy się doskonale rozumieliśmy i widzieliśmy co trzeba zrobić. Z bojerowcami tak było. Właśnie to chyba słowa, których szukałam: widzieć, wiedzieć i chcieć. Razem pewna składowa odpowiedzialności.
Złe wspomnienia ? Wolałabym je zapomnieć. Jeden z rejsów, gdzie Andrzej modlił się o dopłynięcie do portu i wejście na pokład wysłanych posiłków ludzkich. Albo rejs, który zaczął się od szczerego zdziwienia ludzia w stopniu kapitana, że przepłynięcie ze Szczecina do Świnoujścia jest możliwe po zmroku, bo jest ono oznakowane, stwierdzenie tegoż, że (uwaga !) stawy się przemieściły, UM je w ogóle źle porozstawiał. W innym rejsie instruktor PZŻ pyta mnie co tam na brzegu tak miga i miga. Kardynalna północna to była. Wyrazu twarzy i paniki w oczach nie sposób opisać na widok bary i pchacza ostawionych akurat poprzecznie do toru i oświetlenie szperaczem (przez pchacza) miejsca do przejścia dla nas. Albo slalom między promami Karsibora. Nabieżniki w praktyce – wiedza tajemna. Celowo rejsy ruszają po zmierzchu. W końcu szkoleniowe są a droga do Świnkowa pouczająca. Mamy już dostatecznie duży bagaż doświadczeń do omawiania na warsztatach szkoleniowych !
Jak sami się zmieniliśmy przez ten rok ? Temat rzeka. Przede wszystkim inaczej patrzymy na żeglarstwo. Świadomość odpowiedzialności za czyjeś bezpieczeństwo bardzo zmienia. To zupełnie inne moje podejście do egzaminowania. Moje wymagania bardzo się zaostrzyły, jednocześnie uparcie dążę do tego by egzamin był nauką i uświadomieniem ludziom, że teraz na nich spoczywa odpowiedzialność. Jestem kompletnie odporna na teksty w stylu, że ta teoria to jakoś tak nie wyszła ale ja manewrować umiem, więc może JA coś tam poprawię ? Sorry. Dla mnie jak ktoś do państwowego egzaminu olewa przepisy, locję, nawigację czy meteo to żeglarzem być nie musi. Te manewrowanie to też najczęściej wytrenowane kilka manewrów na jednej łódce i przy konkretnej kei. Dla informacji wątpiących. Jeden z ostatnich egzaminów i na 8 osób 6 oblało. Dla mnie samej szok. Ale wiem, że moje testy są wyważone i zgodne z wymaganiami. Egzaminy to jeden z elementów zmian. Drugi to szkolenie instruktorów. Także inaczej patrzę na ten aspekt. Widzę jak ogromna rola jest tego, który jako pierwszy przekazuje podstawy żeglarstwa. Będąc na pokładzie, czuję się niejako w obowiązku zawsze umieć odpowiedzieć na pytania uczestników. To też motywacja do ciągłego samodokształcania. Andrzej – blisko 200 dni w rejsach. Zmęczony byciem na „stendbaju” , powtarzalnością co tygodniową. Dla nas osobiście to też całkowita nowość. Od zawsze wszystko robiliśmy razem i byliśmy razem 24 godz. Teraz … zasadnicza różnica. To szukanie chwil tylko dla siebie. To tęsknota i kolejna forma odpowiedzialności, by Andrzej nie musiał się kłopotać tym co zostawia na lądzie, by lądowa obsługa dla jachtu była sprawna.
Wracając do ludzi. Nie wszyscy, którzy związali się w jakiś sposób z Oceanem czy nami byli w rejsie. To jeszcze przed nimi. Są jednak takimi dobrymi duszkami pomagającymi nam lub nam kibicującymi. Teraz będę się podlizywać. Za miniony rok szczególnej życzliwości ogromne dzięki dla Zbieraja, który zawsze ma dla mnie czas choćbym wyskoczyła z najdurniejszym pytaniem świata. Dla Maara co to swoim spokojem misia stoika potrafi ukoić nerwy i pozwala się wyżalić czasem. Szkutnik i Basia którzy są tak uroczy, z którymi można bez końca gadać i gadać. Paco, którego osobiście jeszcze nie poznałam, a jednak telefoniczne rozmowy trudno zakończyć, który roztacza nad nami opiekę gdy my po tej Norwegii się szlajamy. Greg 470 przemianowany przez nas na Laki Grześ, z którym się zaprzyjaźniliśmy i który jest zawsze gotowy natychmiast do płynięcia, który stał się już częściowo szczeciniakiem, ma swoją ulubioną kabinę, zapewnione ulubione żarełko. Kurczak i Micuś – dwa wariaty też już oswojone i zaprzyjaźnione, gotowe pomagać, wpadające jak po ogień, pilnujące pozycji jachtu i przeżywające jego rejsy jak własne. Pozostałym sympatykom jachtu serdecznie dziękuję i przepraszam jeśli kogoś pominęłam.
Konkurs na najfajniejszą załogę ? Nie rozstrzygnę. Po pierwsze mogę tylko brać pod uwagę tylko te, z którymi byłam w rejsie, a to byłoby krzywdzące dla pozostałych. Po drugie jakie kryteria ? Może więc tak: załoga Amsterdam – Szczecin jesień 2015 oraz załoga Grzesia Lakiego – bojerowcy z YKP. Z Wami było super wesoło, jacht był bezpieczny, kapitan spokojny. Mam nadzieję, że Wy w tę drugą stronę macie uczucia pozytywne też. Tegoroczne listopadowe załogi, pływające tylko z Andrzejem (czyli beze mnie) widziałam, że byliście zadowoleni i wiem od Andrzeja, że było fajnie. Reasumując – pudło z miejscem pierwszym musi być dość obszerne.
Statystyka: w 2016 r. jacht był blisko 200 dni w rejsach. To też 200 dni braku męża w domu … to wiele dni na pracy dla jachtu jako obsługa lądowa. Ilość osób uczestniczących w rejsach ok 230. Gdzie ? Bałtyk, Bałtyk , Bałtyk + Północne po starych śladach (mam na myśli dawne rejsy Dalą II) , norweskie fiordy. Pogoda w zdecydowanej większości ok. Jeden sztorm, który kompletnie pokrzyżował plany. Październik 2016. Rejs w założeniach stażowy i z portem końcowym Gdańsk. Tam miała się załoga wymienić. Jacht wyszedł, dosztormował się na wysokość Roone , na zwrot w prawo i na wejście do Roone szans nie było. Jeden z żagli przednich sobie pofrunął zostawiając tylko ramki na pamiątkę , grot się raczył naderwać. Regularna dycha , w porywach do 12B centralnie z E z tendencją na najbliższe godziny do NE. Jedyna rozsądna decyzja – powrót do Świnoujścia. O wejściu do Szczecina można zapomnieć. Przy takim gwizdku, dopychającym wietrze i zalanych kejach to mało rozsądne. Wymiana załogi musiała być w Świnoujściu ale w ramach nagrody miała tydzień lajtowej pogody.
Gdzieś w tle grają kolędy, a mnie smutno. Przed jachtem i Andrzejem jeszcze ten jeden rejs. Sylwestrowy. Jak się to zmieniło ! Nie dreszcz emocji tylko smutku…
Co przed nami ? Chwila pracy lądowej przy jachcie. Od prac poważniejszych już opisanych do całkiem prozaicznych jak uszycie nowej bandery. Grafik gotowy, zaprezentowany, już w sporej części miejsca sprzedane. Pozostajemy przy Bałtyku, Północnym, Norwegii ale z nowością w postaci Islandii i wschodniej Grenlandii.
| Załączniki: |
|
czy plynie z nami sternik.jpg [ 83.78 KiB | Przeglądane 7819 razy ] |
) ale sternik nie zaśnie.
