[Wojciech1968] wydzielone z tego tematu viewtopic.php?f=5&t=2451&p=315170#p315170
Miałem okazje popływać na trimaranie po Bałtyku, Północnym i Atlantyku.
To stare czasy, lata 70, gdy Łódzcy harcerze wybudowali trimarana RETMAN III.
Szanując uwagi poprzedników pozwolę sobie odnieść się do kilku poruszanych aspektów.
Pierwszy, to przewrotka i powstanie samodzielne.
„Mój” trimaran miał maszt aerodynamiczny, szeroki na 1200 mm, z pustą komorą pływakową w środku. Do tego na topie był duży pływak, zwany przez załogę „awacsem” - od tego samolotu z wielkim radarem. Maszt był mocowany do pokładu na przegubie, a wanty miały tzw. „zapas”, pozwalający wydłużyć je bez odpinania o ok. 30 cm. Po wywrotce załoga luzował wanty z jednej strony, maszt leżący na wodzie dzięki wspomnianemu „awacsowi” i przegubowemu połączeniu się przekrzywiał i w efekcie kadłub wraz z pływakami odchylał się od pionu wystarczająco, aby trimaran samodzielnie powstał. (!) Jako, że w latach 70 trimarany to była wielka nowość, inspektorzy PRS zażądali próby powstania i takowa odbyła się w basenie jachtowym w Gdyni. Załoga potrzebowała 10 minut na poluzowanie want i jacht powstał!
Kolejnym życzeniem panów z PRS była próba łańcuchowa wytrzymałości połączenia kadłuba i pływaków, na którą z oczywistych przyczyn nie mogliśmy się zgodzić.
Drugi aspekt, to żeglowanie po Bałtyku. Jak pojawiała się fala, to zwykle w wyniku wiatru. Jak wiatr był za słaby, to jachtem nieco kiwało, natomiast gdy przywiało porządniej, jeden boczny pływak zagłębiał się całkowicie w wodę, drugi unosił się całkowicie w powietrze a wąski kadłub ciął wodę jak nóż. W efekcie jacht szedł równiutko, rozcinając fale jak ciepły nóż miękkie masło. Prędkość rosła do fantastycznych wartości 25 węzłów i więcej, ale skala się kończyła i strzałka opierała się o ogranicznik. Kilka spotkanych załóg na klasycznych jachtach miało wielkie oczy, gdy mijaliśmy ich kiwających się na typowej bałtyckiej fali z szybkością kilku węzełków. To była jazda!
Wadą były rozbryzgi z dźwigarów zanurzonego pływaka, w efekcie sternik był nieustannie „pod prysznicem”.
Kolejnym aspektem były zwroty. To był koszmar. Po zwrocie sternik w maleńkim kopicie stal na kłębowisku lin a wachta pracowicie porządkowała chyba 18 lin zmienianych w czasie każdego zwrotu!
Czy wspomniałem, że poza aerodynamicznym masztem, pod którym bez żadnych żagli Retman robił 8 węzełków, był grot zaopatrzony w tzw. wtedy „path avenue bom”, czyli wielką szeroką konstrukcje kształtu kajaka, na której w poprzek było zainstalowanych kilkanaście szyn, po których poruszały się wózki a dopiero do nich był przymocowany giętki bom właściwy i do niego dolny lik grota? Dzięki temu żagiel od samego dołu miał właściwe wybrzuszenie – tak głosiła teoria.
Tak więc zwrot wyglądał tak, że jacht dochodził do linii wiatru praktycznie stając, wtedy szybko przerzucaliśmy żagle, jacht zaczynał się cofać, sternik wychylał ster w drugą stronę, żagle łapały wiatr, jacht się zatrzymywał i po chwili ruszał do przodu nowym kursem. Chyba nie muszę dodawać, że częste zwroty nie były mile widziane przez załogę?
Z ciekawostek dodam, ze napęd mechaniczny stanowiły dwa silniki zaburtowe typu Wietierok, zamontowane na tylnej krawędzi dźwigarów, na czymś w rodzaju pantografów znanych ze śródlądzia.
Żebyście widzieli miny niemieckich pograniczników.
Z ogromna zazdrością patrze dziś na wypasione trimarany turystyczne. Jeśli bóg od kasy pozwoli, to kiedyś taki wyczarteruje.
