obozy sportowe gdzie jest absolutny zakaz posiadania wszelkiej elektroniki, od komórek poczynając. zamiast bolących kciuków mają gwarantowane zakwasy. to w temacie braku dostępu do internetu.

A nie jest to czasem przejaw znęcania się nad dzieckiem?

. Z resztą. 15-latka nie można zmusić do czegoś. A zwłaszcza do rejsu bez internetu.

(...)

To Ci się tylko tak wydaje.

ironię

na żeglarskim chyba trudno o zakwasy

15-latka nie można zmusić do czegoś. A zwłaszcza do rejsu bez internetu.

W czasie hodowli, piętnastolatki nie reagują na polecenia pasterza Gdy się dziecko wychowuje, to nie ma z tym problemu.

trochę już za późno na cokolwiek wychowawczego

Powiedzmy, że na etapie studenckim primo, trudno mówić o dzieciach, secundo, trochę już za późno na cokolwiek wychowawczego

Wiedzieliśmy , że jak "olejemy" ich jako małych - to już nigdy nie odrobimy.

Z tym "olejemy" to jest problem.
Niestety jest znaczna liczba rodzin, w których "nieolewanie" polega na tym, że rodzice załatwiają dziecku opiekę i zajęcia przez cały dzień, z tym, że te zajęcia i ta opieka realizowana jest przez nianie, sranie, trenerów, nauczycieli sześciu języków i innych obcych gogów a zmęczeni pracą rodzice nawet nie mają chęci pogadać z dzieciakiem, często wracają z pracy, gdy bachorek już śpi.

na morzu nie można wysiąść.

Nadajemy sygnały litery N - dwa krótkie i jeden długi, co trzy minuty. Ciekawe, że kiedy nie używaliśmy go, wydawało się, że nikogo nie ma w pobliżu. Ale odkąd zaczęliśmy pompować do niego powietrze, wydobywając z niego tubalny dźwięk, zaraz odezwały się statki ze wszystkich stron. Włos nam się zjeżył. Na prawo buuu, na lewo buuu, z dziobu buuu i z rufy buuuu, a my pośrodku. Przez cały dzień i noc, nadajemy. Jesteśmy źli, zziębnięci i przemoczeni.

Tyfon już drugi dzień w ruchu. Czy to dzień, czy noc, co trzy minuty.

Po trzech dniach, przejaśniło się. Tyfon został odstawiony. Chłopaki zaczęli ostro nalegać na wejście do portu. Chcieli wypocząć, umyć się, wysuszyć ubrania, może skombinujemy mapy Zatoki Biskajskiej. Posiadamy tylko generalkę tego regionu. Zgadzam się z nimi. Płyniemy miesiąc, a w portach byliśmy raptem 5 dni. Poszły w ruch mocne słowa, gniewanie się i zamykanie w kojach. W końcu, po głębszym namyśle J. rzekł:

- Spróbujemy wejść do Brestu. To tylko 20 mil.

Radujemy się, jak dzieci. K. znów sypie kawałami.

Wesoło nam z K. Zawsze potrafi rozładować napięcie.

Po kilku godzinach było jasne, że nie wejdziemy do tego portu. Znów pojawiła się mgła, a przed nami są ledwo widoczne skałki. Zmiana decyzji. Płyniemy przez Biskaj. Mamy dobry wiatr. Trochę mi smutno.

Rano nastał sądny dzień. T., jak tylko się obudził, zapytał dokąd płyniemy. J. pokazał mu na mapie kurs stwierdzając, że nie wpłynęliśmy do Brestu ze względu na niekorzystne warunki pogodowe. Była mgła i podwodne skałki. Obecnie mamy doskonały wiatr, akurat do przepłynięcia Zatoki Biskajskiej, w związku z tym, dał kurs na Hiszpanię.

T. aż podskoczył z wrażenia:

- Przecież obiecałeś, że do tego portu wejdziemy jeszcze dzisiaj!

- Powiedziałem, że spróbujemy. Na razie ja tu jestem kapitanem i wydaję decyzję samodzielnie, z czego nie muszę się nikomu tłumaczyć.

- W takim razie, wysiadam w najbliższym porcie! - rzekł urażony K.

- Proszę bardzo. Droga wolna. Nikogo nie zatrzymuję!

- Ja też rozważam tę samą decyzję - wycedził powoli T.

- Lepiej zastanów się. Nie ulegaj podszeptom K. - odparł kapitan.

Rozumiał kapitana. Nadal chciałby płynąć. Ale widzę, że coś jest nie tak. Unika mojego wzroku. Na koniec wspomniał, że wczoraj wieczorem K. wymiotował krwią.

- K. ma wrzody na żołądku i nie chciał, abym mówił...

Błyskawiczna zmiana kierunku jazdy. Płyniemy do portu.

J., co prawda stwierdził:

- Nie mogła to być krew. Wczoraj na obiad były buraczki. K. wymusza port i tyle.

Niestety, jak zwykle w tak ważnych dla istnienia jachtu i załogi momentach, ucichł wiatr. Znaleźliśmy się między przeciwnie działającymi prądami.

Przepływał koło nas duży okręt wojenny z helikopterem na pokładzie. Dwa akurat lądowały. J. chciał wezwać lekarza przez UKF, ale K. stwierdził, że czuje się o wiele lepiej. Prawdę mówiąc, ja też cieszę się z wejścia do portu. Chcę nacieszyć oko lądem, zanim zmierzymy się ze słynną Zatoką Biskajską.

Kiedy tak obserwowaliśmy wysepkę, zauważyliśmy, że coś dziwnego dzieje się z wodą. Wpłynęliśmy dosłownie w kipiel. Woda podskakuje, jakby ktoś podrzucał ją od spodu. Cała powierzchnia drży i pulsuje, jak gotujący się wrzątek w garnku.

Prawdopodobnie zderzyły się ze sobą 2 prądy. Na szczęście nie trwało to długo.

Wkrótce mgła rozeszła się, a naszym oczom ukazał się przepiękny ląd pokryty drzewami, trawą i wynurzającymi się z zieleni czarnymi dachami domów.Wydedukowaliśmy, że czarny kolor pochodzi od występującego tu łupka, z którego mieszkańcy robią dachówki. Nawet K. dołączył do nas. Chciał posterować, lecz J. nie dopuścił go, mówiąc:

- Nie możesz sterować, bo przy pękniętym wrzodzie, to bardzo niebezpieczne.

Za to humor K. nie opuszczał

Wreszcie mamy wejście do portu. Tak jakoś dziwnie się wabi - Le Conquet. Cieszymy się, jakbyśmy nie oglądali ziemi od wieków. Opuszczamy kotwicę admiralicji i łańcuch na środku basenu.