Ivan Maxymowicz Pieskov walczył o życie, starał się ze wszystkich sił dopłynąć do jasnej powierzchni morza, ale jakaś przerażająca nieludzka siła ciągnęła go gwałtownymi szarpnięciami w głębiny... Tonął, przed oczami przesuwały mu się zamglone scenki z dzieciństwa, tracił siły, rozumiał nieuchronność nadciągającego końca, nie chciał już walczyć, ostatnim wysiłkiem ramion szarpnął się ku powierzchni i przeszywający ból przywołał go do rzeczywistości. Siedział na swojej koi rozcierając puchnące w błyskawicznym tempie czoło 3 oficer trzymał jedną rękę na jego ramieniu drugą zamykając składaną umywalkę.
- Trzeci raz w tym tygodniu - jęknął sam do siebie kapitan patrząc pytająco na zafrasowane czymś oblicze trzeciego.
- Tow... panie kapitanie! Sonar wykrył coś niezwykłego! - wyrzucił z siebie Jura, Najstarszy stażem porucznik Floty Północnej zastanawiając się w duchu jaki tym razem splot nieprawdopodobnych okoliczności pociągnie za sobą ten prosty meldunek i ile lat bez awansu będzie go to kosztować.
Kapitan Pieskov ziewnął przeciągle i minąwszy bez słowa w ciasnocie kabiny porucznika, którego mina nadto dobitnie wskazywała, że nie ma pojęcia na co się natknęli ruszył przd siebie. Po drodze do centrali Pieskow chwycił w kambuzie kanapkę ze śledziem i klnąc przodków i krewnych konstruktorów Alfy przeciskał się wąskimi, dusznymi, poprzedzielanymi hermetycznymi włazami w grodziach, korytarzami w stronę mostka - jak nazywali pokryty łuszczącą się seledynową farbą kawałek rurki, której mógł się trzymać dowodzący okrętem na swoim stanowisku.
- Dobra dobra - uciął w zarodku próby oddawanie honorów - Co jest? - zapytał odkładając kanapkę na wyświetlacz taktyczny pamiętające czasy projektowania stacji Mir. Operator sonaru bez słowa puścił na głośniki w centrali wyjście pasywnego sonaru patrząc pytająco na kapitana. Pac, pac i przenikliwy dźwięk styropianu trącego o szybę wwierciły się w uszy zebranych wyraźnie odcinając się od zwykłego morskiego tła i czegoś co przypominało ciche kwilenie niemowlęcia...
- Ki ch... - pomyślał Pieskow drapiąc się po zdrętwiałym pośladku. Sięgnął po kanapkę, ale przypomniawszy sobie kiedy ostatni raz brał prysznic stracił apetyt i cofnął rękę.
- Wiedzą gdzie jesteśmy? - rzucił w ciasną przestrzeń centrali - Na tej kałuży? -odpowiedział mu zza pleców Jura, który już wychodząc z portu czuł, że pomysł szlajania się nieszczególnie cichym atomowym okrętem podwodnym po płytkim jak kałuża Bałtyku nie może skończyć się niczym dobrym.
- Góra rzucił zmęczonym głosem Kapitan.
Usiłował się wdrapać na boję! - oznajmił dwadzieścia minut później dziarskim tonem młody torpedysta szczęśliwy, że zamiast zwijać ponton musi tylko złożyć meldunek i wyjął zza gimnastiorki mokre stworzenie nie przypominające niczego znanego ludzkości i tylko głośnym miauczeniem zdradzające swoją przynależność gatunkową.
- Na jaką boję? - zapytał, przekrzykując dochodzący z mgły ryk silników NATO-wskiego śmigłowca, kapitan, którego wzrok przykuło coś w zlepionej sierści miauczącego stwora - Rybacką, sieć pływająca... - zaczął meldować starszy mat - ale nim skończył padło w akompaniamencie dobiegających z mesy dźwięków starego, wojennego serialu następne pytanie - I co to, k..., jest - spytał Pieskow chwytając w palce wystający z rozklejonej od morskiej wody obroży mały nadajnik pozbawiony jakichkolwiek napisów czy oznaczeń produkcyjnych...
- Pierona! Po Rusku godają! - ryknął na całe gardło potężnie zbudowany, łysy mężczyzna kopiąc z wściekłością w szafę rackową wypełnioną sprzętem za równowartość PKB małego afrykańskiego państwa i podrywając do lotu stadko gołębi obsiadujących cuchnące uryną podwórko straszącego pustymi otworami po oknach i liszajmi zmurszałych cegieł familoka...
|
