W ramach rozważań, które pewnie powinny pojawić się jesienią, ale pojawiły się teraz. Takich w sumie o niczym, albo prawie.
Czemu teraz? Bo na ostatnich regatach udało się wyloswać książkę Baranowskiego "Drugi raz dookoła świata". A skoro jest to skusiła. Tyle tytułem wstępu.
Teraz będzie o tym, jak nie należy żeglować. Gdy reaktywowałem się żeglarsko w roku 2000 GPS-y zaczęły się upowszechniać. Ale GPS ręczny jest bez map niewiele warty. Mapy powinny być. Ale mapy się niszczą, starzeją i kosztują. Po co mapa Zatoki, gdy się pływa latami po Zatoce? W sumie, można bez. Albo na starej, np. sprzed 20 lat. Mając w pamięci zmiany różne. Jakoś to się toczy. Do czasu aż nie wybieramy się gdzieś dalej. Rzadko, wyjątkowo, raz na jakiś czas. Zaczyna się szukanie map. Zazwyczaj coś jest. Stare, mało aktualne, nie w tej skali, bez podejściówek. Ale jakoś trzeba sobie radzić. Może do pomocy książka Kulińskiego? A może jakaś mapka z reklamowego folderu? A może (to od pewnego czasu) wydruk z google maps. To ostatnie nie jest ponoć takie głupie, skoro piloci wojskowi korzystają od zawsze ze zdjęć z samolotów zwiadowczych albo ze zdjęć satelitarnych. Do tego może jakaś generalka np wybrzeża polskiego, żeby choć trochę wiedzieć gdzie się jest (gdy płyniemy na zachód) albo np. Gotlandii (gdy na północ).
Czasami człek się wkurzy taką partyzantką i załatwi na jacht (akurat mówię o klubowym) nowiutką mapę Zatoki Gdańskiej, albo nowy altas Litwy i Łotwy.
Nowy jacht, już właśny, i skoro człek nie jest Krezusem, to na wszystko brakuje. Mapy mogą poczekać. Po co mapy na Zatoce, którą się w końcu dość dobrze zna? A jak się płynie dalej? Znów partyzantka, spisywanie waipointów, jakiś spis świateł. Poradzić sobie można. Ale nie powinno tak się pływać.
I tutaj wracamy do książki Baranowskiego. Okazało się, że on też nie miał wielu map, właśnie z powodu kosztów i braku czasu. Trochę się pocieszyłem, że nie jestem sam w tej nieszczęsnej partyzantce i prowizorce.
Teraz z pokorą czekam na słowa potępienia
fakt że chodziło o głębokości ale zawsze
