Mimo wielu trudności, 9 stycznia 1908 udało im się dotrzeć na szerokość 88º23'S, punktu odległego już tylko o 97 mil morskich od bieguna. Rekord Scotta został pobity o 366 mil, co odpowiada 678 kilometrom. Po raz pierwszy przetarto drogę do bieguna przez nieznany dotąd lodowiec Beardmore. Będąc w odległości kilku dni marszu od bieguna i krocząc dalej poprzez lodowe plateau, Shackleton zdecydował się na odwrót. Uznał, że jego grupa ma wystarczające zapasy, żeby osiągnąć biegun, na powrót jednak nie wystarczy ani produktów spożywczych, ani paliwa. Świadczy to o jego odpowiedzialności i umiejętności przewidywania. Chęć zdobycia bieguna jako pierwszy człowiek była ogromna, ale trzeźwe wyliczenie nakazało wrócić. Droga powrotna pokazała, jak słuszna była to decyzja. Była to walka z czasem i kończącym się prowiantem, walka na śmierć i życie. Dwóch członków wyprawy było za słabych, by wytrzymać tempo marszu. Ponieważ ustalono z załogą Nimroda, jak długo ma czekać na powrót ekipy szturmowej, Shackleton świadom czasu i odległości, ruszył naprzód z Frankiem Wildem, nakazując pozostałym towarzyszom czekać na pomoc. Biorąc pod uwagę ich mikroskopijne racje żywnościowe, był to niebywały wysiłek, niebywałe tempo. Ale nawet w tak dramatycznej sytuacji Shackleton myślał przede wszystkim o innych. Z zapisków Wilda: "Shackleton zmusił mnie, abym zjadł jego jedynego suchara śniadaniowego i dzisiaj w nocy dałby mi jeszcze jednego, gdybym do tego dopuścił. Nie sądzę, aby ktokolwiek na świecie był w stanie zrozumieć, ile wspaniałomyślności i sympatii dał mi przez to odczuć. Na Boga przysięgam, że nigdy mu tego nie zapomnę. Żadne pieniądzetego świata nie byłyby w stanie zapłacić za ten suchar". Styl dowodzenia Shackletona i jego troska o podwładnych przeszły do legendy.

Gdy dotarli do bazy, Nimroda już nie było. Znaleźli jedynie list, z którego wynikało, że Nimroda już nie było. Znaleźli jedynie list, z którego wynikało, że Nimrod odpłynął przed dwoma dniami, i że będzie kotwiczyć niedaleko od bazy. Shackleton z Wildem, chcąc zwrócić na siebie uwagę podpalili domek - udało się, z Nimroda zobaczono znak i wrócono do bazy. Jeszcze tego samego popołudnia Shackleton ruszył po oczekujących pomocy towarzyszy.

lepsze to niż być 'bohaterem' Orzeczenia Izby Morskiej. A takich wypadków morskich było dużo. Czasem trezeba zrezygnować z celu rejsu/wyprawy.

Czy jestem bohaterem?

Hm, to może też się pochwalę. Mam pełne szambo, a w zlewie mnóstwo brudnych garów. Bohatersko zrezygnowałem więc ze zmywania, narażając się przy tym na solidny opr od żony...

Napelniles szambo by nie zmywac?

Nashachata?
Jak to w urlopowych pływaniach - znalazł by innych przykładów - lot był zabukowany...

znalazł by innych przykładów

Czym się różni Dobry Kapitan od Bardzo Dobrego Kapitana?
Dobry Kapitan wyprowadzi bezpiecznie swój statek z wielkiego sztormu.
Bardzo Dobry Kapitan w tym czasie pije piwo. W portowej knajpie.

Jak już tak sobie o Shackeltonie plumkamy,

Tutaj http://pza.org.pl/download/2117948.pdf masz cały ten raport wypadkowy (i też jest w nim sporo analogii - podobieństw do orzeczeń Izb Morskich), a tu http://www.pza.org.pl/news.acs?id=2117949 oficjalna informacja Polskiego Związku Alpinizmu na ten temat.

No to czemu się na nas uwzięli?

Nasuwa mi się taka nieżeglarska analogia: dwójka himalaistów na Broad Peak nie zawróciła, po zdobyciu szczytu przez pierwszą parę, mimo iż cel wyprawy był osiągnięty, a pora doby była dramatycznie późna.

Ile to jest "dużo"?

RyśM napisał(a):
Nashachata?
Jak to w urlopowych pływaniach - znalazł by innych przykładów - lot był zabukowany...


No i trudno powiedzieć, że tragedia jachtu "Nashachata" miała miejsce wyłącznie z powodu "syndromu niedoczasu/ostatnich dni czarteru/złego zaplanowania/pozornej bliskości celu. ".
Jacht wysztrandował 13 grudnia o kilkadziesiąt mil od portu docelowego, w którym owszem, zabukowano loty załogi - ale na 18 grudnia, czyli 5 dni później.

chyba zapomniał już, jak planował podobną do feralnego etapu Rzeszowiaka, trasę na Polonusie z Islandii na Irlandii.
Miał trzy tygodnie i ledwo się zmieścił