cape napisał(a): Jest połączeniem XXI wieku z żaglowcami XIX wieku. Jest jachtem (statkiem ???) bez kompromisów.
O jachtach XXI wieku, takich całkiem bez kompromisu pisał przed dwudziestu laty kpt. Czajewski.
To jest jego wizjonerski tekst napisany w okolicach 1988 roku (długi ale warto przeczytać):
"Pogoda psuła się już od kilku godzin. Niebo poczęły pokrywać coraz szybciej pędzące chmury, wiatr wzmagał się powoli, lecz bezustannie, ciśnienie spadało. Długi, łagodny rozkołys, sygnał tłukącego się gdzieś daleko sztormu, już przestawał być wyczuwalny. Stłumiła go rodząca się świeża fala, dyktująca powierzchni oceanu nowy kierunek ruchu.
Nie trzeba było studiować otrzymanej właśnie przez radio mapy pogody, by dojść do wniosku, że wkrótce wokół jachtu rozpęta się prawdziwe piekło. I aż trudno sobie wyobrazić, że dla odległych zaledwie o kilkaset mil statków jedynym śladem jego istnienia będzie długi, łagodny rozkołys, taki sam, jak ten sprzed kilku godzin.
Jacht szedł w głębokim przechyle, ostro do wiatru, pod podwójnie zarefowanym grotem i niewielkim, marszowym fokiem. Dotychczas lekko wspinał się na nadbiegające fale, teraz jednak, gdy stały się wyższe i bardziej strome, coraz częściej wbijał w nie dziób, zmniejszał przy tym gwałtownie prędkość i brał na pokład tony wody. Ta, spływając wzdłuż nadbudówki, zakrywała spienioną warstwą szkło iluminatora. Powodowało to niemiłe rażenie oglądania powierzchni morza z tej strony, z której patrzą na nią ryby.
Kapitan i właściciel jachtu w jednej osobie stał mocno oparty o krawędź stołu, na którym rozpościerała się mapa generalna południowego Atlantyku. Pochylony nad nią długo analizował sytuację. Od czasu do czasu podnosił wzrok, by ocenić stan morza widocznego w prostokącie grubej szyby, otoczonej wieńcem kilkudziesięciu wskaźników i urządzeń nawigacyjnych.
Kolejna porcja oceanu chlusnęła nagle z tamtej strony na szybę, zamazując obraz i powodując gwałtowny odskok kapitańskiej głowy w naturalnym, choć w tej sytuacji bezsensownym odruchu. Jakby chcąc zamaskować ten dowód niedostatecznego panowania nad sobą, kapitan pilnie zainteresował się wskazaniami przyrządów.
Kilkoma przyciśnięciami klawiszy wprowadził do pamięci mikrokomputera współrzędne geograficzne pławy podejściowej do Port Stanley. Monitor wyświetlił kurs, jaki powinien utrzymywać jacht, by tam dotrzeć. Przyciśniecie następnego klawisza pozwoliło porównać ten kurs z aktualnym. Były one zgodne, ale o dalszym zachowaniu obecnego kursu i prędkości nie mogło być mowy.
Rzucone na ekran wyniki pomiarów naprężeń newralgicznych części kadłuba i takielunku leżały już zbyt blisko wartości dopuszczalnych. Należało jeszcze bardziej zredukować powierzchnię ożaglowania. Nie osiągniemy Falklandów jednym halsem Andrzejku, rzekł kapitan do sympatycznego brodacza zajętego wypełnianiem dziennika jachtowego. Musimy
zmienić żagle na sztormowe. Pozwól, że ja to zrobię, odpowiedział Andrzej.
Zgoda. Tylko zacznij od grota, bo Bachus gwałtownie ostrzy po zrzuceniu foka. Wiem. Nie pierwszy raz zmieniam na nim żagle, mruknął Andrzej z nutą zniecierpliwienia w głosie, ale zaraz się zreflektował i odkrzyknął dziarsko: Jest zacząć od grota!
Powoli przesunął w dół niewielką dźwignię. Grot zaczął pełznąć w stronę masztu i nawijany na niewidoczną szpulę znikał w jego wnętrzu. Przesunięcie następnej dźwigni do góry spowodowało wysunięcie z głębi masztu trajsla z mocnej, teflonowej tkaniny. Podobne dwa ruchy innymi dźwigniami i miejsce foka marszowego zajął fok sztormowy.
Teraz musimy odpaść trochę od wiatru, powiedział kapitan. Nastaw autopilota na kurs 180°, zwrócił się do Andrzeja, i przełącz zakres urządzenia antykolizyjnego na 10 mil. Ja wyłączę optymalizator ustawiania żagli, bo szkoda w takim sztormie męczyć szoty i kabestany dodatkową pracą. Zrobione, zameldował po chwili Andrzej.
No to na razie nie mamy nic do roboty i możemy odpocząć, rzekł kapitan, zapraszając przyjaciela do zajęcia miejsca w wygodnym fotelu. Napijesz się dobrego wina? zapytał.
Z przyjemnością, odpowiedział Andrzej i po chwili dwaj starsi panowie delektowali się wspaniałym trunkiem, nie bacząc na wściekły taniec, jaki odprawiał Bachus na sztormowej fali. Milczeli, a myśli ich krążyły jednak wokół jachtu, jego obecnego rejsu oraz wielu innych rejsów, jakie odbyli razem i osobno w ciągu kilkudziesięciu lat łączącej ich przyjaźni. Pierwszy przerwał milczenie Andrzej.
Pamiętasz, zaczął wypowiadać głośno dręczący go od dawna problem, zawsze byłeś przeciwnikiem wprowadzania do jachtingu wszelkich technicznych nowinek? Kiedyś protestowałeś nawet na łamach Żagli przeciw obowiązkowi wyposażania jachtów w kursografy i urządzania nawigacji satelitarnej, pisałeś o czasach, w których statki były drewniane, a ludzie z żelaza, itd. Czy w dalszym ciągu jesteś sceptycznie nastawiony do postępu technicznego w żeglarstwie?
Chyba doceniasz przynajmniej ten automat do refowania i zmiany żagli? Dwie minuty i po wszystkim, bez konieczności wychodzenia na pokład. Przypomnij sobie, jak kiedyś w rejsie do Helsinek refowaliśmy we czterech grota na Sawie. Trwało to ponad pół godziny i każdy z nas przemókł do suchej nitki. Nie, nie sposób wyobrazić sobie współczesnego jachtingu bez tego rodzaju urządzeń.
Rzeczywiście, masz sporo racji, zgodził się niechętnie kapitan. Niektóre urządzenia weszły już na stałe do żeglarstwa, ale jak każdy żeglarz jestem konserwatysty więc nieufnie odnoszę się do wszelkich innowacji. Słyszałeś na przykład o pracach nad stymulatorem światowej pogody? Ma wejść do praktycznej eksploatacji w ciągu najbliższych pięciu lat.
Żadnych sztormów, żadnych prognoz, stałe wiatry, regularne opady, brak mgieł. Rozumiem, z gospodarczego punktu widzenia to konieczne, ale czy nie zostanie w ten sposób wyeliminowany pierwiastek przygody, która jest istotą uprawianego przez nas sportu? Obawiam się, że żeglarstwo może przez ten symulator stracić swój sens.
Bądź optymistą, odparł Andrzej. Z pewnością technika nigdy nie zdoła przekreślić walorów prawdziwego żeglarstwa, jak nie zrobiła tego dotąd. Ale właściwie po co my się pchamy do Port Stanley?. Zmienił temat. Czy nie możemy iść bezpośrednio wokół Hornu, jak pierwotnie zamierzałeś? Przecież nie musisz uzupełniać wody ani prowiantu.
Oczywiście, że nie, odparł kapitan, tylko za tydzień wchodzi w życie nowe zarządzenie Urzędu Morskiego. Po tym głośnym wypadku zatopienia greckiego jachtu przez wieloryba postanowiono, że wszystkie jachty muszą być wyposażone w urządzenia odstraszające wieloryby, rekiny i inne duże zwierzęta morskie. Bachus nie ma tego odstraszacza, a bez niego dalsze ubezpieczenie traci ważność. Zleciłem zatem naszemu agentowi na Falklandach zamontowanie odstraszacza. Od jutra będą wyglądali Bachusa tamtejsi cumownicy. Sztorm jest wprawdzie niezwykle gwałtowny, ale sądzę, że wydmucha się w ciągu doby przynajmniej na tyle, byśmy mogli przerwać sztormowanie i wziąć kurs na Port Stanley. Powinniśmy zdążyć na czas.
Rozumiem, rzekł Andrzej. Wpadnę do ciebie jutro wieczorem, jeśli pozwolisz, i pomogę ci wprowadzić jacht do portu. A teraz pędzę do domu.
Jutro wpadnij koniecznie, ale i teraz mógłbyś jeszcze trochę posiedzieć, przecież nie jest późno, zapraszał kapitan. Niestety, dziś już dłużej nie mogę. Dla ciebie to wcześnie, bo już jesteś na emeryturze, a ja jeszcze przez dwa lata muszę wstawać o szóstej rano, odparł
Andrzej. Bywaj! Do jutra.
Przyjaciele uścisnęli sobie dłonie. Kapitan zamknął drzwi za Andrzejem i wrócił do swego pokoju. Raz jeszcze sprawdził wskazania przyrządów i uważnie obejrzał rzucane na ekran domowego telewizora obrazy kolejnych fragmentów takielunku Bachusa, mieszczące się w polu widzenia zainstalowanych na jachcie kamer telewizyjnych. Pewną trudność sprawiła mu lustracja nawietrznej części widnokręgu, gdyż iluminator osłaniający prawoburtową kamerę był wciąż zalewany strumieniami wody.
Nie dostrzegł żadnego statku, zresztą milczał też sygnalizator urządzenia antykolizyjnego i czysty był obraz radaru. Uznał więc, że wszystko jest w porządku. Przełączył telewizor na odbiór normalnego programu, lecz jak zwykle żaden kanał nie przekazywał niczego, co byłoby warte oglądania. Wyłączył telewizor i zatelefonował do Centrum Wizyjnej
Łączności i Obserwacji Satelitarnej. Poprosił o przejęcie obserwacji Bachusa i zamówił połączenie z jachtem na jutro o dziesiątej rano.
Wyprowadził na spacer psa, po powrocie wziął kąpiel i udał się na spoczynek. Nie mógł jednak zasnąć. Myślał o tych dawnych, nieodpowiedzialnych czasach, kiedy osobiście musiał wędrować na rozhuśtany dziób, aby sklarować żagle lub kotwicę, o latach, gdy własnoręcznie zwijał w sztormie bramsle Pogorii, balansując na chwiejnej percie dziesięć pięter nad pokładem.
Tak, Andrzej chyba miał rację. Przecież od czasu wprowadzenia międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie w jachtingu morskim, która zabroniła uprawiania żeglarstwa z żywą załogą, tylko dzięki osiągnięciom techniki można było kontynuować uprawianie tego sportu, rozwijać go, szkolić nowe kadry.
Tylko technika może zlikwidować ujemne skutki własnego rozwoju. Podobnie będzie z tym symulatorem pogody. Pewnie uda się wyłączyć niektóre akweny spod jego działania, a może zostanie skonstruowany symulator sztormów, pozwalający na przeprowadzanie treningów sztormowych. Nie ma się co martwić na zapas. Trzeba zaufać technice.
Uspokoiwszy swe obawy, starał się zasnąć. Potrzebny był mu solidny odpoczynek. Jutro czekała go ciężka praca. Najdalej późnym wieczorem będzie musiał wprowadzić Bachusa do Port Stanley."
|
Od słowa do słowa zeszło na Mirabellę 5 i takie rzeczy od córki usłyszałem:
)
