Nowa Ustawa o sporcie – wyciąg cześci dotyczącej zeglarstwa ze sprawozdania podkomisji sejmowej z moim komentarzem
Art. 44. 3. Zapewnienie bezpieczeństwa osób pływających, kąpiących się w wyznaczonych do tego miejscach oraz uprawiających sporty wodne należy do osób prawnych i osób fizycznych prowadzących nad wodą działalność w tym zakresie oraz do organów administracji rządowej i właściwych terytorialnie gmin. 4. Realizacja obowiązku, o którym mowa w ust. 3, polega w szczególności na: 1) oznakowaniu i zabezpieczeniu terenów, obiektów i urządzeń służących do pływania, kąpania się i uprawniania sportów wodnych; 2) zapewnieniu podmiotom, o których mowa w art. 45 ust. 2, warunków do organizowania pomocy oraz ratowania osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia na wodach; 3) informowaniu i ostrzeganiu o warunkach pogodowych mogących powodować zagrożenie dla zdrowia i życia osób; 4) prowadzeniu działalności profilaktycznej i edukacyjnej dotyczącej bezpieczeństwa na wodzie. 5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw turystyki oraz ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej i ministrem właściwym do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób realizacji obowiązków, o których mowa w ust. 1 i 3, sposób zagospodarowania, udostępniania, oznakowania, zabezpieczania i korzystania z terenów służących do uprawiania sportu w górach i na wodach, warunki do organizowania pomocy osobom, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach i na wodach, a także wzory znaków nakazu, zakazu i informacyjnych, mając na uwadze konieczność zapewnienia odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa i możliwości sprawnego udzielania pomocy osobom, które uległy wypadkom lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach i na wodach. Art. 45. 2. Do organizowania pomocy oraz ratowania osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia na wodach, jest uprawnione w szczególności Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe – specjalistyczne stowarzyszenie o zasięgu ogólnokrajowym, w zakresie określonym w statucie tej organizacji. 3. Organizacje, o których mowa w ust. 1 i 2, współdziałają w realizacji swoich zadań z organami administracji rządowej i organami jednostek samorządu terytorialnego oraz osobami prawnymi, jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej i osobami fizycznymi, prowadzącymi działalność w zakresie kultury fizycznej lub turystyki. 4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres obowiązków i uprawnień specjalistycznych organizacji ratowniczych, warunki ich wykonywania przez inne organizacje ratownicze, a także rodzaj i wysokość świadczeń przysługujących ratownikom górskim i wodnym w związku z udziałem w akcji ratowniczej. Rozporządzenie powinno określać szczegółowe zadania w zakresie organizowania pomocy oraz ratowania osób, podejmowane przez poszczególne organizacje ratownicze, a także przewidywać świadczenia finansowe i rzeczowe z uwzględnieniem czasu trwania i stopnia niebezpieczeństwa wyprawy ratunkowej. Komentarz: zapisy są poszerzone w stosunku do dotychczasowych. Nowością jest Art. 44, ust.4 wskazujący szczegółowe obowiązki osób prawnych, fizycznych oraz administracji. Ewentualny problem może rodzic rozporządzenie, o którym mowa w ust. 5, którego nie znamy. Art. 65. W ustawie z dnia 9 listopada 2000 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz. U. z 2006 r. Nr 99, poz. 693, z późn. zm.) w art. 7 ust. 4 otrzymuje brzmienie: „4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może powierzyć, w drodze rozporządzenia, niektóre zadania organu inspekcyjnego w stosunku do statków sportowych o długości kadłuba do 24 m, polskiemu związkowi sportowemu, o którym mowa w ustawie z dnia … 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr …, poz. …), kierując się względami uproszczenia procedur i specjalistycznym charakterem zadań realizowanych przez polskie związki sportowe.”. Komentarz: brak zmiany merytorycznej w stosunku do stanu obecnego. Art. 66. W ustawie z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 857, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany: 1) w art. 1 ust. 3 otrzymuje brzmienie: „3. Przepisy ustawy stosuje się także do statków służących do przewozów międzybrzegowych, zarobkowego przewozu osób lub ładunków, uprawiania sportu lub rekreacji, zarobkowego połowu ryb, wykonywania robót technicznych lub eksploatacji złóż kruszywa na innych wodach śródlądowych niż określone w ust. 1.”; Komentarz: rozciągnęli obowiązywanie ustawy na statki służące do uprawiania sportu lub rekreacji, 2) w art. 19 ust. 2 otrzymuje brzmienie: „2. Rejestr statków używanych wyłącznie do uprawiania sportu lub rekreacji prowadzi właściwy polski związek sportowy, o którym mowa w ustawie z dnia … 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr …, poz. …).”; Komentarz: brak zmiany merytorycznej w stosunku do stanu obecnego. 3) art. 24a otrzymuje brzmienie: „Art. 24a. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw kultury fizycznej określi, w drodze rozporządzenia, tryb rejestracji statków używanych wyłącznie do uprawiania sportu lub rekreacji, wzory ksiąg rejestrowych i dokumentów rejestracyjnych, mając na uwadze potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi.”; Komentarz: Przeniesiono kompetencje do ministerstwa infrastruktury, zupełnie niepotrzebnie pozostawiając to porozumienie z min. sportu. Dodano: „mając na uwadze potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi”. Może to zaowocować brakiem rejestracji: bo rejestr nie ma znaczenia dla bezpieczeństwa żeglugi albo odwrotnie: pod szyldem bezpieczeństwa zacznie się rejestrować ponownie. 4) po art. 37 dodaje się art. 37a w brzmieniu: „Art. 37a. 1. Prowadzenie statków przeznaczonych do uprawiania sportu lub rekreacji, zwane dalej „uprawianiem turystyki wodnej”, wymaga: 1) posiadania odpowiedniej wiedzy i umiejętności z zakresu żeglarstwa; 2) przestrzegania zasad bezpieczeństwa przy uprawianiu turystyki wodnej. 2. Przepis ust. 1 dotyczy statków przeznaczonych do uprawiania sportu lub rekreacji: 1) o napędzie żaglowym (jachtów żaglowych), które mogą być wyposażone w pomocniczy napęd mechaniczny; 2) o napędzie mechanicznym (jachtów motorowych), w tym także skuterów wodnych, łodzi pneumatycznych i poduszkowców; 3) o napędzie innym niż żaglowy lub mechaniczny. 3. Uprawianie turystyki wodnej na jachtach żaglowych o długości kadłuba powyżej 7,5 m lub motorowych o mocy silnika powyżej 10 kW wymaga posiadania dokumentu kwalifikacyjnego wydanego przez właściwy polski związek sportowy. 4. Nie wymaga posiadania dokumentu kwalifikacyjnego uprawianie turystyki wodnej na jachtach motorowych o mocy silnika do 75 kW i o długości kadłuba do 13 m, których prędkość maksymalna ograniczona jest konstrukcyjnie do 15 km/h. W przypadku jachtów przeznaczonych do najmu, uprawianie turystyki wodnej wymaga odbycia przez prowadzącego jacht szkolenia z zakresu bezpieczeństwa na wodzie. Wymóg ten nie dotyczy osób posiadających kwalifikacje z zakresu żeglugi morskiej lub śródlądowej określone w przepisach wydawanych na podstawie ust. 5. 5. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, sposób i tryb przeprowadzania szkolenia, o którym mowa w ust. 4, wzór dokumentu potwierdzającego odbycie szkolenia oraz wykaz kwalifikacji z zakresu żeglugi morskiej lub śródlądowej, których posiadanie zwalnia z obowiązku odbycia szkolenia, biorąc pod uwagę potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi. 6. Osoba, która uzyskała uprawnienia do uprawiania turystyki wodnej w innym państwie, może uprawiać turystykę wodną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie posiadanych uprawnień potwierdzonych stosownym dokumentem. 7. Dokument, o którym mowa w ust. 3, określający uprawnienia do prowadzenia określonej wielkości jachtów żaglowych albo motorowych na określonych wodach wydaje właściwy polski związek sportowy osobom posiadającym odpowiednią wiedzę i umiejętności z zakresu żeglarstwa oraz spełniającym inne wymagania określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 14. 8. Jeżeli do uzyskania dokumentu, o którym mowa w ust. 3, niezbędne jest zdanie egzaminu potwierdzającego posiadanie odpowiedniej wiedzy i umiejętności z zakresu żeglarstwa, egzamin ten przeprowadza właściwy polski związek sportowy. 9. Za przeprowadzenie egzaminu, o którym mowa w ust. 8, oraz za czynności związane z wydaniem dokumentu, o którym mowa w ust. 3, pobiera się opłatę, która stanowi dochód właściwego polskiego związku sportowego. 10. Wysokość opłat, o których mowa w ust. 9, nie może być wyższa niż: 1) 500 zł – za przeprowadzenie egzaminu, o którym mowa w ust. 8, 2) 50 zł – za wydanie dokumentu, o którym mowa w ust. 3 – przy czym opłaty dla uczniów i studentów w wieku do 26 lat podlegają obniżeniu o 50%. 11. Właściwy polski związek sportowy prowadzi ewidencję wydanych dokumentów, o których mowa w ust. 3, oraz gromadzi dokumentację będącą podstawą do wydania tych dokumentów. 12. Szkolenia w zakresie uprawiania turystyki wodnej prowadzą instruktorzy organizacji żeglarskich według systemu szkolenia danej organizacji, zatwierdzonego przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej. System szkolenia powinien uwzględniać zakres wiedzy i umiejętności niezbędnych do uzyskania uprawnień określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 14. 13. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki zachowania bezpieczeństwa przy uprawianiu turystyki wodnej, biorąc pod uwagę potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi. 14. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej określi, w drodze rozporządzenia: 1) wymagania niezbędne do uzyskania dokumentów potwierdzających posiadanie uprawnień, w szczególności dotyczące wiedzy i umiejętności z zakresu żeglarstwa, oraz odpowiadający im zakres uprawnień do prowadzenia jachtów żaglowych albo motorowych, 2) sposób i tryb przeprowadzania egzaminu, o którym mowa w ust. 8, 3) wzory dokumentów potwierdzających posiadanie uprawnień – biorąc pod uwagę bezpieczeństwo żeglugi; 4) wysokość opłat za przeprowadzenie egzaminu, o którym mowa w ust. 8, oraz za czynności związane z wydaniem dokumentu, o którym mowa w ust. 3, biorąc pod uwagę zakres uprawnień uzyskiwanych po zdaniu egzaminu, koszty poniesione przez właściwy polski związek sportowy oraz warunki wskazane w ust. 10.”. Komentarz: Cały artykuł 37a jest nowością w ustawie o żegludze śródlądowej. Zastępuje on sławetny artykuł 53a z ustawy o kulturze fizycznej, który został przepisany dosłownie i w całości. Art. 37a zawiera następujące nowości: ust. 4 i 5. Zwolnienie dla „houseboatów” – jednak z zastrzeżeniem, że rozporządzenie, o którym mowa w ust. 5 może słuszna ideę wypaczyć. ust. 13. Może tam się znaleźć wszystko, na przykład „śródlądowa karta bezpieczeństwa” i obowiązkowe odpłatne inspekcje, nie znamy projektu. Art. 68. W ustawie z dnia 18 września 2001 r. – Kodeks morski (Dz. U. Nr 138, poz. 1545, z późn. zm.) w art. 23 § 3 otrzymuje brzmienie: „§ 3. Statek morski stanowiący polską własność, używany wyłącznie do celów sportowych lub rekreacyjnych, o długości kadłuba do 24 m, podlega obowiązkowi wpisu do polskiego rejestru jachtów prowadzonego przez polski związek sportowy, o którym mowa w ustawie z dnia … 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr …, poz. …).”. Komentarz: Brak merytorycznej zmiany w stosunku do stanu obecnego Art. 89. 1. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie: 2) art. 53a ust. 11 ustawy, o której mowa w art. 91 pkt 1, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 37a ust. 13 i 14 ustawy, o której mowa w art. 66, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, Komentarz: Nie tworzy się stan bezprawia w okresie przejściowym, jaki był w pierwotnym projekcie. _________________
_________________ Jestem tylko szarym człowiekiem www.armator-i-skipper.pl
|