Czy powinniśmy się czuć zawiedzeni ?

Jak najbardziej tak
Niestety światek żeglarski chamieje

Mógł równie dobrze wezwać policję, że wtargneliście mu na jacht. A znane są takie przypadki. Ja dla jasności zareagowałbym tak samo ja Ty

Mógł równie dobrze wezwać policję, że wtargneliście mu na jacht. A znane są takie przypadki. Ja dla jasności zareagowałbym tak samo ja Ty

A Oni żądać zapłaty za uratowany na morzu sprzęt.

Bez zlecenia i podpisania odpowiedniej umowy?

Podkreślić należy, że prawo do takiego wynagrodzenia powstaje niezależnie od zawarcia umowy o ratownictwo czy nawet wiedzy ratowanego o podjętych działaniach. Sąd Najwyższy wskazał także, że wynagrodzenie ratownicze należy się uprawnionemu z mocy samego prawa (Wyrok SN z dnia 29 stycznia 1982 r., II CR 188/81, OSNC 1982, nr 8–9, poz. 130). 

Oczywiście - zgodnie z prawem.
https://m.gospodarkamorska.pl/Administr ... narzy.html

Podkreślić jednak należy, że nie ma prawa do wynagrodzenia ten, kto przedsięwziął działania ratownicze wbrew wyraźnemu i uzasadnionemu sprzeciwowi armatora lub kapitana statku albo właściciela innego mienia znajdującego się w niebezpieczeństwie, które nie znajduje się i nie znajdowało się na statku. Wskazuje się, że prawo do wynagrodzenia za ratownictwo warunkowane jest przyjęciem pomocy przez ratowanego (Pyć Dorota (red.), Zużewicz-Wiewiórowska Iwona (red.), Kodeks morski. Komentarz, art. 234, Lex/el 2012). Pomimo, iż jest to sytuacja wyjątkowa, trzeba sobie jednak zdawać sprawę, że ratowany ma prawo do odmowy przyjęcia zaoferowanej pomocy z różnych względów, np. uważa, że pomoc jest zbędna lub niewspółmierna do osiąganych korzyści. W związku z tym, uzyskanie prawa do wynagrodzenia jest uzależnione od wyraźniej lub dorozumianej (np. poprzez przyjęcie holu) akceptacji działań ratowniczych przez zainteresowanego (Pyć Dorota (red.), Zużewicz-Wiewiórowska Iwona (red.), Kodeks morski. Komentarz, art. 234, Lex/el 2012). Przytoczyć w tym miejscu należy wyrok Sądu Najwyższego, wydanego pod rządami poprzednio obowiązującego kodeksu morskiego, w którym Sąd Najwyższy uznał, że przyjęcie przez kapitana zaoferowanej mu pomocy należy postawić na równi z usługą świadczoną na jego wyraźne wezwanie (wyrok SN z dnia 29 stycznia 1982 r., II CR 188/81, OSNC 1982, nr 8–9, poz. 130). Wskazać należy, że prawo do sprzeciwu przysługuje armatorowi, kapitanowi oraz właścicielowi mienia znajdującego się w niebezpieczeństwie.

Sprzeciw jednak, aby był skuteczny, musi spełniać następujące cechy:
• być wyraźny i
• uzasadniony.

Tylko w takim przypadku pozbawia ratującego prawa do wynagrodzenia, jeżeli podjął się ratowania pomimo nieuzyskania zgody ratowanego.

Sprawa nie byłaby tak oczywista a sąd na Martynice nie musiałby wiedzieć co nasi prawnicy piszą w tekstach sponsorowanych.

Ale kotwicę chociaż oddali?

Syn rzuca podniesioną wcześniej kotwicę i akcja zakończona.