Daawno temu w portach manewrowało się na żaglach, takze samotnie. Wymagalo to po pierwsze sprawnosci w pracy, po drugie dobrego przemyślenia co i kiedy zrobić, po trzecie zostawienia sobie manewrów zapasowych.
Dziś na silniku jest łatwiej (tak długo jak wszystko idzie planowo). Przed portem klar pokładu, cumy na miejscach, odbijacze przywiązane po obu burtach i podniesione na pokład, potem zrzucenie żagli i jazda. W marinach jest tylu ludzi, ze zawsze znajdzie się pomocna ręka do przyjęcia cum.
Stosuje podwieszenie bucht cum zaknagowanych jednym końcem poobi stronach kosza dziobowego - "pomagier" moze sobie sam zdjąć i uratować mi życie cumując dziób. Obie rufowe, tez zaknagowane wynosze na owiewkekokpitu, zeby móc wyrzucic lub wynieść na keję ze śródokręcia z właściwej burty albo załozyć np na boje czy dalbę.
Świetnym patentem jest kluza na śródkokręciu - wtedy nie mając pomocy z lądu mozna złapać jacht kei jedną krótką lina, a potem wyrzucić sobie na keję cumy z dziobu i rufy.

_________________
Jestem tylko szarym człowiekiem
www.armator-i-skipper.pl

Lub docisnac się silnikiem do brzegu na szpringu puszczonym z tej właśnie kluzy. Wtedy mozna sobie powoli poobkładać resztę sznurków. Jest to o tyle wygodniejsze w porownaniu do szpringa z dziobu, ze nie ma ryzyka przywalenia dziobem w poczatkowej fazie dociskania gdy szpring sie napina. Minus jest taki, że trzeba mieć ciut więcej miejsca, żeby się wpasować lub mieć kogoś na brzegu.

Pozdrawiam,
Maciek

etam na jeziorach przy wyczuciu inercji i dryfu przy dość niskich relingach można samemu, przy bocznym pomoście bez mocnych wiatrów - to już w ogóle bez problemu.
Mam tylko jedną zasadę: "lentement, lentement" na inercji.
Przy podejściu do brzegu stosuję zawsze kotwicę (jeśli można) zrzucaną na kilka metrów przed cumowaniem - do wyhamowania lub wycofania się przy utknięciu.

Teraz chętnie bym popływał po morzu jachtem, gdzie skiper wszystko ma pod ręką, włącznie z fałami... i jeszcze dwa silniki do manewrów szczególnie jak zobaczyłem na jutubie szkółkę manewrową

_________________
Wodę jeziora pozorowała wielka szklana płyta. Powierzchnia szkła była twarda i lekko pomarszczona. Kiedy oddaliłem się na odległość jednego kilometra od brzegu w Pial Edin, dotarłem do krawędzi szkła. Począwszy od tego miejsca aż do brzegu pod Lesaiolą woda była prawdziwa.
Adam Snerg Wiśniewski