Witajcie
Mam pewien problem, z którym nie umiem sobie poradzić. Ciągle o tym myślę i czasami wydaje mi się, że z tego powodu nie nadaję się do żeglowania. Jednak zacznę od początku.
W lipcu 2011r rozpoczęłam kurs na patent żeglarza jachtowego. Zapragnęłam tego z zamiłowania do wody, tego klimatu, ale przede wszystkim z tego powodu, że mój dziadek był żeglarzem i w dzieciństwie często zabierał mnie na łódkę, opowiadał o swojej młodości związanej z żaglami.
Kurs jak na tą dziedzinę sportu moim zdaniem trwał krótko, bo dwa tygodnie. Mimo, iż były to dwa tygodnie bez żadnego dnia przerwy, i tak chyba było za mało praktyki, a więcej teorii, a wszystko dzięki pogodzie. Nie mieliśmy okazji dużo pływać, ponieważ wiatr często osiągał ok 4/5 Beauforta, dlatego też mieliśmy z najmniejszymi szczegółami omawiają teorię. Kiedy w końcu udało nam się wypłynąć, dawałam sobie radę, musiałam niektóre czynności powtarzać więcej razy niż np. starsi koledzy (byłam jedyna w załodze...), ale było całkiem nieźle.
Czasami, już po zajęciach (trwały od 8:00 do 17:00) siedziałam na łóżku, uczyłam się pilnie, a przed snem zdarzały się chwile słabości i płaczu, że w dniu egzaminu pewnie sobie nie poradzę, że pójdzie mi najgorzej...że nie zdam. Mijały dni, ja w międzyczasie byłam sama z dziadkiem na łódce cały dzień, było świetnie. Olewając skromność- tego dnia poszło mi wspaniale.
Nadszedł dzień egzaminu. Wmawiałam sobie, że nie ma się co denerwować, ze robiłam to już i szło mi dobrze, że egzamin to tylko tego wszystkiego sprawdzenie, a nie nowe rzeczy. Tego dnia było bardzo gorąco. Egzamin miały 4 grupy, plus tego na wodzie odbywały się regaty i jeszcze coś. Moją jako jedyną grupę egzaminował...kapitan. Już wtedy serce zaczęło bić mocniej- przecież przy kapitanie najmniejszym szczegółem może być oznaka braku umiejętności żeglowania. Przeczytano nam przepisy przeprowadzania egzaminu. "Jeżeli będzie trzeba zabrać kursantowi ster, automatycznie nie zdaje." Wypłynęliśmy.
Na pięć osób w załodze jak byłam druga w kolejności do sprawdzania. Otwarty akwen, egzaminator ma w ręku notes oraz długopis, pilnie obserwuje i zapisuje jak i co robię. Czułam się swobodnie i nie denerwowałam się. Śmialiśmy się, kapitan nam opowiadał o swoich przygodach, powtarzał, że mamy się nie denerwować. Nadszedł czas dobijania do kei... Przywiało nam 4B. Musiałam halsować. Jachty wpływają i wypływają z portu. Kapitan do mnie "-płyń jak gdyby nigdy nic", ja na to "- ale muszę płynąć ostrożnie, przecież mogę na nich wpłynąć". Denerwowałam się coraz bardziej. Halsować musiałam na krótkie miary, port maleńki, a tamci wypływają twardo. Trzy razy podchodziłam do kei... na żaglach. Kapitan kazał ich nie zrzucać. Za czwartym razem powiedział, że mam usiąść, bo spanikowałam i spróbuję po koledze ostatni raz. Tak też się stało. Siadam przy sterze. Prawie wpłynęła we mnie łódka, nie dałam rady dobić. Ze łzami w oczach i z drżącym głosem powiedziałam do Kapitana "-niech Pan weźmie ster, bo zaraz rozwalę omegę..." Spojrzał na mnie tak dziwnie, ale nie źle. To było spojrzenie, jak by nie chciał dowierzać, że przecież tak się starałam. Mówię sobie "Boże, nie zdałaś. Oddałaś mu ster. Co powiesz dziadkowi, mamie, przecież tak się martwili". Koledzy dokończyli swoje zadania. Kapitan wyszedł z łódki bez słowa, ja też. Robert, najstarsza osoba w załodze patrzył na mnie ze smutkiem. Rozpłakałam się w łazience... ochłonęłam. Wyszłam i czekałam nie wiem na co. Kapitan jak gdyby nigdy nic- "No to idziemy na silniczek. Wszyscy." "WSZYSCY??" zapytałam. "tak, wszyscy" i zszedł szykować silnik. Byłam trochę zdezorientowana, ale ok, wypłynęliśmy. Poszło mi dobrze, dobiłam do kei. Następnie pisaliśmy test. Miałam poprawkę z meteorologii, zawaliłabym jednym pytaniem, ale na szczęście chodziło tylko o chmurę. Zdałam. Egzaminator powiedział mi potem, że udało mi się, po na otwartym akwenie poszło mi najlepiej, i na silniku. Podziękowałam mu. Przecież to było tak jakby... bez prawne, bo przepisy zabraniają dalszego egzaminowania, jeśli kursant odda ster. Podczas powrotu do domu płakałam, ze przecież mogłam lepiej.
Moim problemem jest to, że od egzaminu nie byłam na łódce, bałam się, że jeżeli wejdę z kimś, wypłynę, utopię i pasażerów i łódkę... Że coś mi źle pójdzie tak jak na egzaminie, albo zapomnę nagle?
Wiem, ze w mojej sytuacji nie powinnam w ogóle myśleć o żeglowaniu, bo żeglarz NIE MOŻE się tego bać. Jednak ja na prawdę to kocham i ciągle o tym problemie myślę. Jak to rozwiązać...? Da się?
Wybaczcie ilość tekstu, zawsze się rozpisuję.
Napiszcie szczerze co o tym myślicie, nawet jeśli szczerość ma zaboleć.
Pozdrawiam
"W końcu czymże innym było żeglowanie od zarania dziejów, jak nie ryzykiem." kpt Dariusz Bogucki
