Wyszukiwarki nie znają frazy "Antarktyda pozwolenie". Nic w wyszukiwarkach nie ma o koniecznej biurokracji dotyczącej Polaków udających się statkiem na wody, leżące na południe od sześćdziesiątego równoleżnika.
A prawda jest taka, że na trasie obejmującej wyspy: King George, South Georgia, Tristan da Cunha trzeba mieć... trzy oddzielne pozwolenia.
O tym, że przy brzegach Georgii Pd. nie da się tak po prostu rzucić kotwicy bez special permission jest informacji bez liku.
O pozwoleniu na odwiedzenie, wydawanym przez Radę Wyspy Tristan da Cunha, piszą nawet na stronie wyspy, a o sześćdziesiątym równoleżniku niby w angielskojęzycznej części internetu ktoś coś wspomina, ale z tekstu wynika, że jakieś tajemnicze pozwolenie dotyczy tylko Angoli, Japończyków i jeszcze ze dwie narodowości.
Przed wyprawą pytałem się antarktycznych bywalców, gadałem z kapitanem prowadzącym w 2012 rejs na Polonusie do Zatoki Admiralicji, dzwoniłem po znajomych - nikt nic nie wiedział o żadnych "pozwoleniach na Antarktydę".
Jakoś przy kawie u Zbieraja, całkiem niedawno, gadaliśmy o tajemniczym pozwoleniu, o którym nb. Janusz też nie wiedział i na szczęście temat zainteresował Janusza na tyle, że wziął telefon i zaczął podpytywać swoich znajomych.
Ma kumpli zdecydowanie mądrzejszych, bo już przy drugim telefonie usłyszał: "No pewnie, że trzeba mieć pozwolenie. Od dwóch lat bezwzględnie go wymagają."
Zakląłem szpetnie, bo rejs za dwa tygodnie, a wiem ile miesięcy załatwialiśmy u Anglików pozwolenie na Georgię.
Informacje od Piotrka Kuźniara pozwoliły ogarnąć temat i sprawa - po trzech dniach - zaczyna wyglądać na załatwioną.
Żeby ktoś inny nie miał problemu, to piszę jak to jest z pozwoleniem na ŻEGLOWANIE PO WODACH ANTARKTYKI.
Wszystko opiera się o obowiązujący od dawna Traktat antarktyczny (Antarctic Treaty). Kraje sygnatariusze mają się informować o każdym pobycie ich obywateli i statków w obszarze działania traktatu czyli wszędzie na południe od 60 równoleżnika, mają też dbać o zachowanie środowiska naturalnego w niezmienionym stanie.
W związku z powyższym zrodziła się ta sraczka z pozwoleniami.
Pozwolenie wydaje Departament Prawno - Traktatowy MSZ.
Do ministerstwa składa się wniosek, który można otrzymać od pani dr. Anny Kidawy z ZBA IBB PAN (kontakt do wyguglania w minutkę, mail w domenie arctowski.pl). Do wniosku należy dołączyć list intencyjny i załączniki w postaci skanów polisy i innych kwitów, które są potrzebne (na przykład oddzielnymi pozwoleniami na przebywanie w rejonach ASPA Antarctic Specially Protected Areas . Nie są potrzebne skany KB, Certyfikatu flagowego, pozwolenia radiowego, planu przeciwpożarowego ani inne jachtowe (w przeciwieństwie do angolskiej sraczki ekologicznej przy załatwianiu pozwolenia na Georgię).
Wniosek teoretycznie można wypełnić samemu, ale jeszcze nikomu się to nie udało. Konieczna jest pomoc Pani Doktor, która tak na marginesie jest do serca przyłóż i poświęciła mi dziś prawie cały dzień tłumacząc zawiłości ochrony antarktycznej fauny i flory.
We wniosku są m.in. takie pozycje (należy napełnić je esejami):
Proszę opisać jak prowadzona będzie gospodarka odpadami w trakcie rejsu.
Proszę opisać środki podjęte w celu zapoznania się z bieżącymi przepisami - ustaleniami dotyczącymi ochrony przyrody.
Proszę przedstawić planowane metody zapobiegania introdukcji gatunków obcych w rejon Antarktyki. (tu napisałem, że Olka zwiążemy i będziemy trzymać pod pokładem
Proszę przedstawić analizę wpływu proponowanej działalności na środowisko (np. fizyczne zmiany w środowisku, niepokojenie zwierząt, odpady, hałas, emisje spalin itp.) i sposoby jego zminimalizowania.
Itd, itp - jest tego dużo i nie do ogarnięcia samemu.
Poza tym, jest tam mowa o odbytym szkoleniu. Szkolenie jest obowiązkowe dla Expedition Leader'ów i kapitanów, i w IBB są organizowane takie szkolenia. (w przyszłym tygodniu wraz z załogą Zimorodka mamy mieć takowe).
Kwity po napisaniu, wydrukowaniu i podpisaniu należy dostarczyć na al. Szucha do MSZ. Standardowy okres oczekiwania na pozwolenie wynosi miesiąc.
