Gdzieś w innym wątku prosiliście, żebym napisał relację z egzaminu RYA Yachtmaster – ponieważ wyznaję zasadę „vox populi, vox Dei” to… proszę bardzo
Egzaminy RYA organizowane są w ten sposób, że wysyła się do nich, znaczy się Royal Yachting Association informację, że są chętni i podaje się proponowany rejon. Z RYA przysyłają listę kilku (dwóch/trzech) egzaminatorów operujących na danym obszarze. Wybiera się któregoś, dzwoni, umawia szczegóły dotyczące terminu i portu rozpoczęcia i… czeka się.
Organizujący całe to zamieszanie i przy okazji właściciel Scaramouche’a (jachtu na którym zdawaliśmy) Darek Suchomski dostał listę dwóch egzaminatorów. Jednego znał (tego, który egzaminował Mariusza Główkę) i wiedział mniej więcej jakie on stawia wymagania, ale niestety (a może na szczęście) ten znajomy egzaminator pojechał do Szkocji i nie mógł przyjechać na południe więc zadzwonił do drugiego z listy.
Umówiliśmy się na niedzielę, na 2000-2100 w Dover, bo nam się podoba czwarta zwrotka „Hiszpańskich dziewczyn”. Wcześniej były przygotowania, zapoznaliśmy się z łódką, na której mieliśmy zdawać, poćwiczyliśmy manewrówkę, przypomnieliśmy sobie trochę teorii (w szczególności sprawy związane z pływami) i czekaliśmy.
Philip – tak miał na imię nasz egzaminator – przyjechał do Dover o 2030. Wszedł na łódkę, spytał o zdrowie i nastroje i się zaczęło.
Chyba to standard w RYA - słyszałem od Mariusza oraz od innego kolegi, że mieli tak samo - egzaminator zaczął od tego, że chciałby zobaczyć jak pływamy, utwierdzić się w przekonaniu, że wiemy jak robić to bezpiecznie i co najważniejsze zaznaczył, że nie będzie robił nam żadnych numerów typu podchwytliwe pytania czy nienormalne zadania.
Zaczęliśmy od safety briefing - poprosił żebyśmy opowiedzieli mu o kwestiach bezpieczeństwa. Ja miałem opowiedzieć o przedmiotach związanych z bezpieczeństwem znajdujących się na dziobie, Grzesiek (gf) dostał rufę a trzeci kolega (pozaforumowy :-) ) deck.
Akurat na dziobie znajdowała się pirotechnika, apteczka, koce termiczne, EPIRB i gro przejść burtowych. To były w sumie pierdoletki - z jakiej odległości widać flarę, kiedy można a kiedy nie powinno się jej używać, kiedy użyć pochodni a kiedy dymu, coś tam o helikopterach i takie różne? Poopowiadaliśmy o bezpieczeństwie i przeszliśmy do głównej części - rejsu.
Poszedłem na pierwszy ogień. Miałem przygotować plan przejścia z Dover do Ramsgate. Niby odcinek o rzut beretem (20 Mm), ale płytko i wąsko. Jedyna rozsądna droga prowadzi pomiędzy lądem a sławetnymi (naznaczonymi ponad dwoma tysiącami wraków) dziesięciomilowymi mieliznami Goodwin Sands. Trochę tam bojek, trochę namiarów z lądu można wziąć, ale generalnie nawigacyjnie nie jest to łatwa woda.
Prąd w Dover odwraca się na zachód dwie godziny przed HW, która wypadała o 0641. Z mojego passage planingu wynikało, że powinniśmy odejść od kei około 0415. Philip poprosił mnie, żebym odszedł wcześniej - o 0300 zaczęliśmy się zbierać.
Przez cały czas naszego pobytu w Anglii wiało, więc oczywiście w dniu egzaminu nie mogło być inaczej. Bajdewindowe NE 7 dało nam wszystkim w kość (także MOB’owi - odwiązało się wiadro od odbijacza) i musiałem podchodzić do nieszczęśnika kilka razy. W czasie tego mojego przejścia (zresztą nie tylko mojego - każdy z nas przeżywał to samo) egzaminator kilka razy spytał się gdzie dokładnie jesteśmy. Oczywiście nie muszę dodawać, że GPS był niedostępny a pytania były szersze, typu skąd wiem, że akurat tu. W ogóle to cały czas sobie gadaliśmy - pytał o światełka, o znaki dzienne, o żeglugę we mgle, o sygnalizację dźwiękową, o porty dołączone, o radio, o prawo drogi - generalnie o wszystko, ale pytania były luźne. Jeśli czegoś dokładnie nie pamiętaliśmy, to drążył temat do momentu aż sobie poukładaliśmy w głowach i daliśmy prawidłowe odpowiedzi.
Do Ramsgate dotarliśmy około ósmej. Zjedliśmy śniadanie i Grzesiek dostał za zadanie dowieźć nas za Dover do „kropki na mapie”, którą postawił Philip. Może Grześ sam napisze o swoim zadaniu - ja tylko wspomnę, że szliśmy fordewindem a na wstępie było powiedziane, że niekontrolowana rufa kończy egzamin. Grzesiek halsował się pomiędzy baksztagami po 20 stopni na burtę a prędkość mieliśmy taką, że South Foreland Light jeno nam śmignęła
Grzegorz prawie bezbłędnie (mapa nie zgadzała się z rzeczywistością) znalazł kropkę na mapie, wróciliśmy do Dover, zjedliśmy jakaś papkowato-obrzydliwą zupkę i znów w morze.
Prowadził Radek - miał wjechać gdzieś głęboko do portu w Folkestone. Nawet pytałem się egzaminatora czy do tunelu pod kanałem też
fajnie popływać tunelem, ale się nie zgodził Podobnie jak poprzednikom (znaczy się mnie i Grześkowi) Radkowi tez się powiodło. Do portu o głębokości 1,5 przy naszym zanurzeniu 2,8 m. wjechał bezbłędnie, pokręcił się i wśród błysków (złapała nas burza) wróciliśmy o 2315 do mariny w Dover. Philip był zachwycony (przynajmniej tak mówił
naszym wyszkoleniem* i zaangażowaniem, zrobił pogadankę podsumowującą i... pojechał sobie a my zmęczeni jak mopsy ale szczęśliwi wypiliśmy za tych co na morzu i grzecznie poszliśmy spać[*] my używamy trójkątów z kątomierzem a Angole plotera, my pływy liczymy algebraicznie a oni jedynie z wykresu, etc, etc.
