17 maja wyruszyłam na kolejny morski rejs. Niech no policzę, który... No, z morskich, to już czwarty!
Kapitan, Artur, ten sam na wszystkich moich morskich rejsach (nawiasem mówiąc, forumowicz, choć bardziej czytający niż piszący), Maria z jedynego znanego mi polskiego miasta, które ma swój toast (znamy się od kilkunastu lat i pływamy razem od początku) oraz dwoje nieznanych mi wcześniej znajomych Marii – Monika i Grześ (również z tego miasta i okolic). Łódka, Bavaria 30, miała czekać na nas w sobotę, w Segecie. Dlatego w piątek wsiedliśmy do wesołego żeglarsko-wczasowiczowego autobusu GlobTouristu (pozdrowienia dla załogi ze Starachowic z gitarzystą Heńkiem i brodatego okularnika z Wawy, co o szkierach i Szwecji ciekawie opowiadał w drodze powrotnej) i, z lekka tylko przytruci wyziewami etanolu, w sobotę przed południem wysiedliśmy przy marinie. Kapitan poszedł załatwiać formalności do biura Adriatic Charter, jedna osoba została pilnować bagaży, a reszta udała się do pobliskiego marketu na zakupy. Po dokonanej aprowizacji zasiedliśmy w cieni na murku przy żywopłocie, po czym ze zdziwieniem zauważyliśmy (właściwie to zauważyłyśmy, bo faceci to raczej nie), że żywopłot to uformowane krzewy rozmarynu! Maria, ku zadowoleniu reszty załogi, poprawiła formowanie żywopłotu, uskubując to tu, to tam młode pędy „zioła”. Do końca rejsu, poza jedną kolacją (ryż z jabłkami i cynamonem), będziemy dodawać te czy inne świeże zioła do wszystkich posiłków.
Jest łódka! Pakujemy się, sprawdzamy czy wszystko działa i jest w odpowiednich ilościach. Czekając na pana z obsługi, Kapitan przeprowadza podstawowe szkolenia, m.in.: kamizelki, wąsy, pożar, distress, nanoszenie pozycji na mapie, GPS, kibelek, gaz, woda (w sensie, że oszczędzamy), jak odpalić silnik, jak postawić żagle, jak przygotować cumy, jak przywiązywać odbijacze... itp. itd. Monika i Grzesiek, pierwszy raz w życiu na łódce, chłoną wszystko jak gąbki. Grzesiek to w ogóle sprawia wrażenie, jakby to wszystko już dawno znał i tylko udaje nowicjusza. Pod koniec rejsu będą żeglarzami pełną gębą, kolejnymi ofiarami nieuleczalnej choroby morskiej.
W końcu pojawia się pan z obsługi i po chwili możemy wychodzić w morze. W słonecznym upale, przy wiaterku 1-3 B, późnym popołudniem wypływamy. Kierunek – Drvenik Veliki na wyspie o tej samej nazwie.
Dopływamy tam przed wieczorem. W zatoczce betonowy pirs, ale bez muringów, więc trzeba rzucić kotwicę z dziobu. Nie jest to całkiem proste, bo kotwica nie chce trzymać. Nam udało się za trzecim razem, ale inny jacht podchodził wielokrotnie, w dodatku wyrwał kotwicę sąsiadowi. No, ale koło 2200 już wszystkie łódki grzecznie stały.
Załącznik:
1 Drvenik V. pirs.JPG [ 284.52 KiB | Przeglądane 6624 razy ]
W Drveniku nie ma sanitariatów, prądu ani wody. Jest knajpka i częściowo zrujnowany kościół na wzgórzu. Oczywiście, idziemy tam na spacer, żeby popatrzeć sobie z góry na zatokę.
Załącznik:
2 Drvenik V..JPG [ 339.97 KiB | Przeglądane 6624 razy ]
Planujemy następny dzień – kierunek Lastovo. Obawiam się tylko, że, tak jak na moim pierwszym w życiu rejsie, będzie upał i flauta. Powtarzam jak mantrę: oby nie flauta, oby nie flauta...
Rankiem wychodzimy jako jedni z pierwszych, pełni entuzjazmu, bo słońce i wieje (jakieś 4B). Lastovo! Ale jak to mówią: Man makes plans, and God laughs. Mordewind, fala i... z tego dnia pamiętam głównie całkiem wygodne miejsce na rufie. Złożyłam w ofierze Neptunowi całkiem sporą część siebie. Wykończona taką zażyłością, poszłam się położyć i przespałam zmianę planów. Gdy się obudziłam, płynęliśmy między wyspami, bujało mniej, baksztag. Już mi lepiej, choć czuję się mocno nieświeżo. Na noc stajemy w miejscowości Rogac na wyspie Solta. O, jak dobrze – są prysznice! Sanitariaty, knajpka, bankomat, stacja paliw i piekarnia (ta ostatnia była czynna od 0800 do wyprzedania towaru, czyli gdzieś do 0830).
Załącznik:
3 Rogac.JPG [ 327.53 KiB | Przeglądane 6624 razy ]
Następnego dnia już nie pamiętam wczorajszego upokorzenia. Jestem za sterem. Wychodzę z morskiego portu po raz pierwszy w życiu! Znowu słońce, 1-2 B. Trochę na żaglach, trochę na silniku idziemy do Komizy na wyspie Vis. Chcemy, korzystając z flauty, zobaczyć słynną Błękitną Grotę na wyspie Bisevo i sprawdzić, czy rzeczywiście jest taka ładna, jak na zdjęciach w necie. Trzy lata temu próbowaliśmy tam wpłynąć, ale zbyt duże fale uniemożliwiały podejście nawet sporym pontonom z silnikami, więc musieliśmy wtedy odpuścić. No, ale teraz prawie nie ma wiatru!
Dostajemy ostatni muring w Komizy, sąsiadując z ciekawą odkrytopokładową łodzią o nieczęsto spotykanym, przynajmniej przeze mnie, ożaglowaniu łacińskim. Rano spotkamy się na morzu – jest śliczna pod żaglami!
Załącznik:
6 Komiza.JPG [ 202.5 KiB | Przeglądane 6624 razy ]
Cumujemy i idziemy na tradycyjny spacer na górę. Kościół na wzgórzu, nieco za miastem, otoczony winnicami, murem i... ogródkiem zielnym. Oczywiście, nie możemy się oprzeć, wąchamy i zrywamy garście rozmarynu, tymianku, lawendy i innych ziół.
Załącznik:
4 Komiza kosciol.JPG [ 317.46 KiB | Przeglądane 6624 razy ]
Załącznik:
5 Komiza.JPG [ 242.33 KiB | Przeglądane 6624 razy ]
Potem łazimy po miasteczku, idziemy na plażę koło centrum nurkowego. Łazilibyśmy jeszcze długo, ale Kapitan przypomina o kolacji i o tym, że sanitariaty zamykają o 2200. No to wracamy szybciutko na łódkę. W nocy przyszła burza, kilkakrotnie wstawaliśmy sprawdzać cumy i nasłuchiwać dziwnych zgrzytów.
Rano zakupy i szybko w morze. Wieje 4-6 B. Gdzie się podziało wczorajsze słońce? I po co te fale? Przecież Błękitna Grota najładniej wygląda podświetlona słońcem, a na takiej fali to nasz pontonik i małe pagaje mogą nie dać rady! No, ale przecież tak łatwo nie odpuścimy. Zwłaszcza, że słońce przebija się przez chmury! Dopływamy do Biseva, Kapitan krąży łódką w pobliżu wejścia do jaskini, a my kamizelki na siebie i pierwsza para do pontonu. Ten nabiera wody, więc dziewczyny dostają miednicę do wylewania nadmiaru morza. Pan kasujący przy wejściu (40 kun od dorosłego) omal oczu nie stracił od wybałuszania! Gdy dziewczyny wracają, płynę ja i Grześ. I oczywiście czerwona miednica. Jesteśmy w środku i... pełna psychodelia! Nierealny błękit, jak z kiczowatych ilustracji fantasy. Cudnie i nieprawdopodobnie.
Wracamy na łódkę. Kierunek Stiniva na wyspie Hvar – cicha i pusta zatoczka z urokliwą kapliczką na brzegu i betonowym pirsem, bez innych udogodnień. Trzy lata temu dwukrotnie próbowaliśmy tam przenocować, ale nie udało się. W sumie nic dziwnego – przy betonowym pirsie łódki stały longsidem i starczyło miejsca tylko dla trzech. Teraz też tak jest, ale tym razem to my jesteśmy tą trzecią łódką.
Załącznik:
7 Stiniva.JPG [ 310.12 KiB | Przeglądane 6624 razy ]
Załącznik:
8 Stiniva.JPG [ 298.74 KiB | Przeglądane 6624 razy ]
Rano budzimy się w deszczu. Zimno. Wszyscy wkładamy sztormiaki, aktualni sternicy dodatkowo nieprzemakalne spodnie i kalosze. Wiatr, mocniejszy niż wczoraj, modyfikuje nasze plany płynięcia na wschód. Kręcimy się po okolicy, ale w końcu, słysząc ostrzeżenia przed burzami i bardzo silnym wiatrem, podejmujemy decyzję, by płynąć do Bobovisce na wyspie Brac.
Z „poprzedniej Chorwacji” pamiętam Bobovisce jako urokliwe, dość odludne miejsce, z sympatycznymi ludźmi i knajpkami, starymi domami i ścieżką nad wodą – świetną na wieczorny spacer. Z udogodnień – prąd i woda. Teraz domów przybyło, a ścieżka w dalszej części przechodzi w drogę betonową, prowadzącą w głąb wyspy, do miasteczka.
Załącznik:
9 Bobovisce.JPG [ 319.66 KiB | Przeglądane 6624 razy ]
Załącznik:
10 Bobovisce.JPG [ 321.37 KiB | Przeglądane 6624 razy ]
Późnym wieczorem przychodzą burze. Starachowiczanie, których spotkaliśmy ponownie w drodze powrotnej, byli wtedy w morzu, mieli wiatr do 56 kn. Rano nadal wiało bardzo mocno, więc postanowiliśmy zdobyć pobliskie wzgórze i połazić po okolicy. Koło południa wiatr zaczął cichnąć, więc szybkie zakupy i ruszamy.
Pogoda podobna do wczorajszej, więc i ubranie podobne. Gorąca Chorwacja... smażalnia... upały...
Płyniemy do Maslinicy. Nawiguję między wysepkami, z dreszczem emocji na plecach, bo miejscami na mapie spore wypłycenia. Zbliżamy się już do mariny, ja za sterem, panowie mocują cumy i odbijacze, gdy nagle... Odbijacz za burtą! Silnik, zawracam i... jest! Manewr może nie najpiękniejszy, ale skuteczny. No i mój pierwszy tego typu na morzu, więc z niemałymi emocjami.
Maslinica na wyspie Solta na zdjęciach wyglądała inaczej. Pałac, w którym mieści się hotel i wypielęgnowany trawnik na skwerku z palmami co prawda ten sam, ale jest też nowy pirs, więcej miejsc parkingowych z muringami, wodą, prądem, sanitariaty z deszczownicami pod sufitem (suche rzeczy lepiej zostawić na haczykach poza kabiną, bo grozi zalaniem) i suszarkami do włosów. Niezbyt mi się tu podoba, bo zbyt cywilizowanie.
Załącznik:
11 Maslinica palac.JPG [ 274.88 KiB | Przeglądane 6624 razy ]
Załącznik:
12 Maslinica pirs.JPG [ 300.94 KiB | Przeglądane 6624 razy ]
Przestało padać, więc idziemy drogą wzdłuż wybrzeża, wśród pinii i domków, do sąsiedniej zatoczki. Tam jest dużo przyjemniej, boje do stawania i tylko kilka żaglówek.
Załącznik:
14 Maslinica zatoczka.JPG [ 332.71 KiB | Przeglądane 6624 razy ]
Tu mała dygresja – pytanie. Po drodze widzieliśmy łódkę z takimi jakby talerzami metalowymi nacumach. Zobaczcie na zdjęciu. Nie wiecie, po co to? Żeby szczury lądowe na pokład nie weszły?
Załącznik:
13 po co te talerze na cumach.JPG [ 334.4 KiB | Przeglądane 6624 razy ]
Następnego dnia do 1700 musimy odstawić zatankowaną łódkę do mariny w Segecie. Znowu wychodzę z portu. Pogoda zrobiła się cudna. Nadal wieje 5-6 B, ale nie pada, a nawet czasami świeci słońce. Ponieważ ostrzegano nas, że popołudniu może być spora kolejka do stacji paliw (sobotnia „wymiana turnusów”, więc wszyscy tankują), dlatego my postanowiliśmy najpierw zatankować, a później jeszcze trochę popływać na żaglach.
Załącznik:
15 prawie Seget.JPG [ 261.59 KiB | Przeglądane 6624 razy ]
Było świetnie, takie żeglowanie dla samego żeglowania, sztuka dla sztuki. Nie chciało się wracać.
Zacumowaliśmy o 1645.
Dziewczyny, idąc po kei, spotkały grupę Polaków, którzy również kończyli rejs. Zaczęła się zwykła rozmowa, jak było, gdzie pływaliście, aż padła uwaga o chorobie morskiej. Tamci zdziwieni: „Jak to, nie mieliście ze sobą ziołowych tabletek na chorobę morską?” A Maria: „Nie. Ale mieliśmy zioło.” Po czym zapadła taka niezręczna cisza...
Załącznik:
17 lysa spiewaczka.JPG [ 255.12 KiB | Przeglądane 6624 razy ]
W sobotę, po zdaniu łódki, odstawiliśmy rzeczy do przechowalni bagażu w marinie i poszliśmy zwiedzać Trogir.
A potem, cóż, mniej już wesoły (w sensie spożycia), za to radośnie rozgadany autobus, opowieści i plany.
Rejs pod względem pogody przebiegał bollywoodzko (czasem słońce, czasem deszcz) i żartowaliśmy, że brakuje jeszcze tylko śniegu, Chorwacja pożegnała nas gradem.
