Obudziłam się rano i czułam, że świat się kiwa. Otworzyłam oczy i... jestem w domu. Przemknęło mi przez głowę, że cały ten tydzień, te rajskie aż do przesady zatoczki, ciepły wiatr w żaglach, seledyny, błękity, granaty morza, z białymi akcentami fal, skał i obłoków, noce oświetlone gwiazdami, szepty wiatru, tylko mi się przyśniły.
A jednak nie był to sen.
Rejs był naprawdę fantastyczny. Jest to na pewno zasługa pięknej, żeglarskiej pogody - choć było bardzo ciepło, całkiem nieźle wiało, można było nacieszyć się pływaniem pod żaglami, opalaniem lub snorklowaniem - każdemu wedle gustu. Jest to też zasługa bardzo fajnej współzałogi - Oli, Darka i Piotrka oraz moich trzech facetów - bez nich byłoby smutniej, a bez Oli tylu mniamuśnych rzeczy do zjedzenia, głównie wege.
Ale na pewno, bez cienia wątpliwości, mogę powiedzieć, że do powstania tak cudownej atmosfery najbardziej przyczynił się Sajmon. Gdybym znała go jedynie z postów w Politycznym, nie uwierzyłabym, że jest to ten sam człowiek. 
100% kompetencji, umiejętność błyskawicznego wynajdywania w sytuacjach kryzysowych (i nie tylko) planów B, C, D aż do Z, do tego genialna zdolność przekazywania wiedzy i umiejętności (z jego mentalną pomocą manewry portowe, bojkowe czy cokolwiek są takie proste i oczywiste, że jest to aż niewiarygodne; Tomek, Ty pomyśl o pracy w charakterze instruktora żeglarstwa ), plus cechy osobowości nie do przecenienia - spokój, nieskończona cierpliwość, zdolność wsłuchiwania się w, niezwerbalizowane nawet, chęci załogi i radosne współuczestnictwo w fanaberiach. Mogłabym ciągnąć tak do południa, ale jeszcze Sajmon popadłby w samouwielbienie, więc na tym zakończę. Tomku, wielkie podziękowania.
Na koniec pochwalę się, że w ostatniej godzinie rejsu, zanim weszłam do portu, wykonałam jeszcze manewr MOB i uratowałam dmuchany materac, dryfujący samotnie po zatoce.
