Osoby:
Mirka i Zbyszek aka Zuluwhiskey w malachitowym Drascombie luggerze
Bartek, czyli moja Większa Połowa w składanym kajaku z żaglem
nasze Potwory (13 i 16 lat) i ja w GIS-ie Safari, pięknie zbudowanym przez Zbyszka i podarowanym nam w zeszłym roku pod choinkę
Miejsce akcji:
Wielkie Jeziora Mazurskie, a właściwie ich mały wycinek
Czas akcji:
w naszym przypadku od zeszłej soboty do przedwczoraj; Zbyszek i Mirka płyną dalej (i liczę na dopisanie paru słów do relacji)
Tydzień temu pojechaliśmy popływać turystycznie po mazurskich jeziorach naszymi pływadełkami. Niestety, różne losu koleje spowodowały, że nie wszyscy mogli dotrzeć w sobotę na miejsce spotkania na czas i trzeba było dokonać małego wariantowania, dzięki czemu odkryliśmy przeurocze miejsce w Karwicy – gospodarstwo agroturystyczne „Złoty Konik”. Przemili gospodarze, właściciele kilkunastu koni, instruktorzy jazdy konnej, z cudownym podejściem zarówno do zwierząt jak i do ludzi. Świetne miejsce dla każdego – zarówno dla początkującego, jak i zaawansowanego jeźdźca. Dla piechurów lub pływaczków również.
Żal, że następnego dnia, choć niewcześnie, bo lało cały czas, ale trzeba było ruszać dalej na północ.Zwodowaliśmy się w Bogaczewie, a konkretnie w przystani Evelyn, tam też zostawiliśmy samochody i przyczepy. Pod pretekstem przeczekiwania kolejnej zlewy zjedliśmy niezły obiad (polecam gęś z kluskami śląskimi i modrą kapustą, która była czerwona), następnie w ciurkającym deszczyku zapakowaliśmy łódki workami, postawiliśmy żagle i śmignęliśmy przez Jezioro Boczne. Przed mostem zatrzymaliśmy się przy brzegu, żeby położyć maszty (w Drascombie da się to zrobić na wodzie, jednak GIS jest zbyt wywrotny, a poza tym ja za słaba, by w pojedynkę dźwignąć maszt, więc musieliśmy lądować na plażach czy w bindugach). Zbyszek odpalił silniczek i wziął nas na hol, a ponieważ był już wieczór, zatrzymaliśmy się po drugiej stronie mostu na kempingu Kula na nocleg.
Rano wybraliśmy wodę z łódek, gdyż deszcze dbały o stałą wilgotność wokół nas, zwinęliśmy namioty i ruszyliśmy dalej. Po Jagodnem pływało się świetnie, choć całkiem odpoczynkowo nie było - wiało 3-4B, ale w szkwałach 5-6B. Dalej kanałami płynęliśmy w zestawie holowano-holującym. Na Szymonie zaczęła doganiać nas burza, ale udało się przed największym jej uderzeniem schować się w Zielonym Gaju, chociaż wiało już tak mocno, że ciężko było nam na GIS-owym „silniku manewrowym” (czyli małych, krótkich pagajkach) płynąć pod wiatr. Ciepłe jedzonko, herbata, kawa, czas na pogaduchy i dyskusja dokąd teraz. Postanowiliśmy sprawdzić, czy to, co śpiewał Turnau („ach, na plażach, być na plażach Zanzibaru”) to prawda i popłynęliśmy na Tałtowisko do przystani Zanzibar. Rewelacja! Sympatyczny Pan Bosman, świetny, przyjazny klimat, dogodne miejsce pod namioty i czyściutkie, darmowe (znaczy, w cenie za postój) sanitariaty z ciepłą wodą, darmowa ciepła woda do mycia, jedynie prysznice na wrzutki. No i, last but not least, bardzo porządne pomosty do cumowania, z bojkami oraz mała plaża ze slipem.
Rano wybra..., a nie, tej nocy, o dziwo, nie padało, więc pakowanie poszło miło i sprawnie. Świeciło słońce, wiatr się wzmógł. Dopłynęliśmy na Tałty, bo ciągnęło nas do Rynu, ale rozfalowana i skołtuniona, zielonobrudna woda i wiatr prosto w twarz (4-5B w podstawie, 6B w szkwałach), skontrastowane z błękitnym, osłoniętym lasem Tałtowiskiem, sprawiły, że wróciliśmy na obiad do Zanzibaru, wcześniej pokręciwszy się kilka godzin po jeziorze i robiąc sobie sesję fotograficzną wszystkich trzech ożaglowanych pływadełek. Potem zaczęliśmy się przemieszczać niespiesznie na północ, żeby być bliżej naszych samochodów, na wypadek, gdyby prognozy pogody, straszące burzami i bardzo silnym wiatrem się sprawdziły. Zdążyliśmy jeszcze pożeglować w słabnącym wietrze po Jagodnem, by wieczór miło spędzić na znanym już nam kempingu Kula.
Rano wybraliśmy wodę z łódek, zapakowaliśmy dobytek i popływaliśmy najpierw w zatoczce Jagodnego, a potem przepłynęliśmy na Jezioro Boczne. Padało całkiem mocno, ale co to dla nas. Wiatr się wzmagał, a my byliśmy już zmęczeni, więc niezbyt późnym popołudniem spłynęliśmy do przystani Evelyn. Tam też się nam bardzo podobało, Pan Bosman równie sympatyczny jak zanzibarski, toalety czyściutkie, w cenie postoju, tyle, że w Evelyn więcej było wczasowiczów, więcej ludzi ze skuterami, ribami itp., czyli i klimaty nieco inne.
Rano wybraliśmy wodę z łódek, ale nie pakowaliśmy dobytku, bo kolejny nocleg planowaliśmy spędzić również w Bogaczewie i wypłynęłam z Potworami na jezioro. Niestety, a raczej na szczęście, nie zdążyliśmy odpłynąć zbyt daleko, gdy zza lasu wylazła czarna i zła chmura. Grzmiało i błyskało, burzowe chmury odpływały i napływały, więc w końcu postanowiliśmy wybrać się lądem do Giżycka na lody, gofry, soczki i inne przyjemności czyhające na tamtejszej promenadzie. Przy okazji załatwiliśmy kilka zakupów w sklepie żeglarskim, bo chociaż my wracaliśmy do domu w piątek z rana, to Zbyszek z Mirką zostawali na kolejny tydzień mazurowania i te drobiazgi miały im ułatwić życie.
Podsumowując: było świetnie, pogoda w porządku, bo nie lało cały czas, a czasami nawet przygrzewało słońce, wiatru było dużo, więc pływanie wymagało uwagi, ale tym więcej było frajdy. Szczególne wyrazy uznania należą się naszym nastolatkom, którzy nie tylko, że bez słowa skargi znosili nie do końca komfortowe warunki, którzy żaglowali jakby urodzili się na łódce, stawiali i zwijali mokre namioty w tempie ekspresowym itp. itd., to jeszcze im się to podobało.
Kajak z żaglem sprawdził się w 100%. Pływanie w myśl zasady: „sail if you can, paddle if you must” było niezwykle sprawne, efektywne i przyjemne. I w dodatku fajnie wyglądało.
GIS pływał cudownie na nowiutkich żaglach (tu ukłony i podziękowania w stronę Krzysia Bienia
) i chociaż nie wiem z jaką prędkością żeglowaliśmy, to niejeden raz prześcigaliśmy duże jachty. Żagiel refuje się sprawnie, choć, ze względu na szczupłość miejsca w załadowanej łódce i jej chybotliwość, łatwiej zrobić to na lądzie lub w zacisznej zatoczce. Dysponowaliśmy też „silnikiem” w postaci długich wioseł szalupowych oraz „silnikiem manewrowym” w postaci małych pagajków i zarówno jedne jak i drugie bardzo się przydawały.Wrażenia z Drascomba były równie entuzjastyczne, ale dam Zuluwhiskey szansę na samodzielną wypowiedź.
Jeszcze z rzeczy praktycznych.
Na wodzie komunikowaliśmy się z Bartkiem za pomocą wodoszczelnych krótkofalówek – bardzo dobrze się sprawdziły.
Było w miarę ciepło (w dzień podobno 16-20 st.C, w nocy ok. 10-13 st. C), więc nie wkładałam spodni od sztormiaka, tylko szybkoschnące spodnie turystyczne, które mogłam podwinąć powyżej kolan, gdy musiałam wskakiwać do wody podczas podchodzenia do plaży, a które wysychały na wietrze w kilkanaście minut. Niezastąpione były też wodoodporne i szybkoschnące sandały.
Ubrania i śpiwory mieliśmy na GIS-ie i kajaku zapakowane w szczelne worki kajakowe, namioty, karimaty, żywność i tym podobne rzeczy były powsadzane w worki na śmieci i następnie, żeby folia się nie podarła, w materiałowe torby (najczęściej były to bawełniane siatki zakupowe, niezbyt duże, z długimi uszami, które można było zawiązać).
Otworki storerowe służyły nam do przywiązywania worków z dobytkiem, krawatów, krótkofalówki, wiatromierza, aparatu fotograficznego i tym podobnych rzeczy, które chcieliśmy mieć pod ręką oraz do zrobienia siatki dziobowej, pod którą trzymaliśmy kamizelki ratunkowe i lekkie utensylia biwakowe (garnki, miski itp.). Gdyby ich nie było, musielibyśmy chyba je wymyślić (albo jakieś podobne rozwiązanie).
I jeszcze jedno - strat w palcach nie odnotowano.
| Załączniki: |
|
tobołki.jpg [ 80.33 KiB | Przeglądane 12532 razy ] |
|
sail_if_you_can.jpg [ 62.23 KiB | Przeglądane 12532 razy ] |
|
pierwszy_ref.jpg [ 57.15 KiB | Przeglądane 12532 razy ] |
|
Drascombe.jpg [ 42.87 KiB | Przeglądane 12532 razy ] |
