Tak na marginesie niedawno skończonego Festiwalu Shanties - kilka przemyśleń.
Festiwal zaczynał się przed laty trochę "obok" mnie. Jeszcze wtedy nie byłem aż tak mocno zaangażowany w żeglarstwo, tym bardziej, że właśnie niedawno odpowiedni urząd wyjaśnił mi, że "klauzula morska" mi nie przysługuje. Na początek Shanties był imprezą kameralną, a animatorką (jedną z wielu) była Monika Jarolim, obecnie Pękalska. Koleżanka z klasy licealnej, w której byłem zakochany szczenięcą miłością. Ona wie, ja wiem, oboje wiemy jak to było. Moniko - nadal jestem w Tobie zakochany
No i Monika - do dziś pamiętam, Kraków Nowa-Huta, os. Centrum A (dokładne namiary znane i pamiętane, znaczy numer bloku i mieszkania oraz numer telefonu - nie do publikacji) dała mi do przepisania na maszynie pierwszy chyba śpiewnik shanties. Bo ja miałem w domu takową maszynę - umiałem pisać, choć nie do końca, po latach mnóstwo byków wykryłem
.Szron trochę skronie przykrył, ale sentyment został.
Do czego?
A, do znajdujących się w tytule wątku "piosenek prawdziwych".
Czyli takich, których autorzy wiedzą, co i o czym piszą.
Nie sztuka opiewać "żeglarskiego jelenia na rykowisku". Czyli zachodzące słońce, wzburzone fale i te sprawy....
Niedościgłym mistrzem opisywania prawdy (choć w bardzo subtelny, aluzyjny sposób) był śp. Janusz Sikorski, Sikor. "Do Anioła Stróża" dziesiątki razy sobie nuciłem, stojąc za sterem w nieciekawych warunkach. "Ballada o Wszechżonie" ma u mnie ciut inne konotacje prywatne, jakkolwiek też mocne. Podobnie jak "Nostalgia", albo "Tawerna pod Dorodną Flądrą". Nostalgiczne "Morze Sargassowe" czy "Kołysanie" są po prostu piękne.
O ile wcześniej wspomniane tytuły odnoszą się jakoś do wytęsknionej kobiety, pozostałej w domu, i mówią o bezpośredniej relacji miłosnej - te dwa ostatnie teksty pokazują kwintesencję przyczyny, dla której tą kochaną kobietę pozostawia się samotną, idąc w morze. "Ballada o Wchechżonie" - zresztą też. Ot, po prostu, życie. Takie "pisane pianą", "ze sztormu w sztorm".
Od czasu do czasu (nie uzurpuję sobie niczego) jestem również zawodowym żeglarzem. Gdzie mi tam do prawdziwych marynarzy - takich, co 9 miesięcy w morzu, 3 miesiące na urlopie. Moje proporcje są raczej odwrotne. A jednak...
Niskie ukłony dla Anki Peszkowskiej - żony marynarza (prawdziwego marynarza, m.in. Komendanta Daru) za mnóstwo lat temu napisane "Nieczułe morze". Gdy pisała te słowa - Pestka był już oficerem marynarki handlowej, choć o komendanturze Daru pewnie jeszcze nie marzył. A ja wtedy - chyba pierwszy raz wąchałem sól na bałtyckim rejsie Jagiellonią. Tak się jakoś złożyło, że też zrozumiałem sens tych słów...
