Widzę, że w tym tygodniu nie ma spiczy w Korsarzu.
Szkoda.

Przyjdę w przyszłym tygodniu, bo Korsarz w swoich ulotkach zapowiada niesamowity spicz.

TransOceania eXpedition 2012

Każdy marzy o bajecznej Nowej Zelandii, a Australia to dla nas kraina serferów i opery w Sydney. A kiedy pomyśli się o tym, by przejechać antypody rowerami, to mogłoby się wydawać że… właśnie, jak wyglądają antypody z siodełka roweru? TransOceania eXpedition 2012, to 6105 km z Auckland do Darwin, przez Tasmanie i pierwszy polski przejazd rowerami z Port August do Darwin przez australijski Outback (3142km). W czasie 88 dni tej wyprawy poznaliśmy wielu niezwykłych ludzi, i zobaczyliśmy antypody z zupełnie innej perspektywy, nie takiej jak na pocztówkach czy folderach.

Tymczasem dziś jest spicz poniedziałkowy w Korsarzu ale:
* zmieniono godzine z 1930 na 1900
* nie będzie żeglarski tylko rowerowy.

A może warto posłuchać? Adam jest podróżnikiem i żeglarzem też, i to nie pierwszy jego spicz - a mówi bardzo ciekawie. Jego wyprawy to też wyczyn, godny nawet uwagi Kuracenta. Przy tym to bardzo miły i spokojny człowiek. Wiem bo chodziłam z nim do jednej klasy w liceum

W przypadku Nowej Zelandii największą niespodzianką było to, że jest nieprzyjazna do nocowania na dziko. Czyli przeciwieństwo krajów takich jak Szwecja czy Norwegia.

Zapytacie zapewne, co trudnego jest w robieniu zakupów. Ano jest. Gdy posłał jednego z załogantów, to szybko wrócił i powiedział, że wszystkie sklepy są już zamknięte. I faktycznie. Wszystkie na rynku były zamknięte.

Spodziewaliśmy się czegoś więcej, w końcu Niemcy mówili że będzie całe wyposażenie – pytaliśmy się o wodę – no i jest, o toalety – też są. Jak widać w ich rozumieniu „all facilities” znaczy coś zupełnie innego niż dla nas. Cóż, jesteśmy bez gazu, to rozpalimy ognisko i podgrzejemy puszki na nim, oraz podsmażymy kiełbaski. Będziemy żyć.

Mocny wiatr, i co chwilę kropiący deszcz lekko krzyżują nasze plany, spokojnego zjedzenia kolacji przy ciepłym ogniu. Do tego kiełbaski okazują się bliżej nie dookreślona masą, chyba nawet nie leżącą koło mięsa. Na zimno, smaku brak, na ciepło z ogniska, da się to jakoś zjeść. Puszki, nie podgrzewają się tak szybko, jak parówko-kiełbaski, ale kiedy razem wszystko się wymiesza, wejdzie do namiotu, to w sumie nie smakuje to aż tak bardzo źle.

Pogoda nie pozwala na to by spokojnie zasiąść nad brzegiem jeziora, i wpatrywać się w wysokie góry otaczające długie jezioro, zasnute szarymi ciemnymi i ciężkimi chmurami.

Deszcz, zaczął teraz już padać na dobre i kilka rozdań Makao, pokazuje nam jak bardzo jesteśmy zmęczeni. Dzisiaj na licznikach znowu mamy blisko 90 kilometrów, a jutro łatwiej nie będzie.

Zaraz koło nas stoją dwa kampery. Nikt z nich wczoraj nie wychodził, ale widać było że telewizor był włączony. Teraz za to, miła Pani widzą, iż jemy płatki z jogurtem, wychodząc pyta

– Nie chcielibyście wrzątku?

– Jeżeli była by taka możliwość, to z miłą chęcią. Niestety, ale skończył nam się gaz.

I po chwili, dostajemy nie tylko wrzątek, ale kilka saszetek z rozpuszczalną kawą Mocca, oraz trzy kawałki melona. Mili Państwo zagadują nas, nie wierząc iż dojechaliśmy tutaj aż z Auckland. Za to żeby było ciekawiej, sami lubią jeździć i właśnie zastanawiają się nad podróżą do Europy wschodniej, gdzie chcieliby zobaczyć trochę „wsi”.

Ostatnie kilometry to walka z zimnym wiatrem i deszczem. W nocy temperatura spadła do 8 st, a deszcz pada od kilkunastu godzin. W zasadzie, po kilku kilometrach nie ma już znaczenia, czy jest ci zimno czy mokro. Nawet postój nie sprawia przyjemności i jedyne o czym myślimy, to żeby wsiąść na rower i jechać dalej. Wtedy przynajmniej robi się ciepło, bo nogi pracują.

Deszcze leje się z nieba bez przerwy, odcinając nas od jakichkolwiek widoków. Silny porywisty wiatr, zmusza do ciągłego patrzenia dokładnie kilka metrów przed siebie, i skupiania się na jeździe, by nie zjechać z drogi. Kolejne przejeżdżające TIRy fundują nam prysznic, a podjazdy sprawiają że jesteśmy mokrzy zarówno od zewnątrz jak i od wewnątrz.

Z porannych prognoz wynikało, że taka pogoda utrzyma się przez kilka dni i dlatego też rezygnujemy z dłuższej drogi wzdłuż wybrzeża i kierujemy się krótszą, w stronę Invecargill. Popołudniu docieramy do niewielkiego miasteczka Otautau, mając na licznikach ponad 75km, licząc na znalezienie tutaj noclegu.

Zziębnięci, mokrzy, głodni, myślimy tylko o tym, by zrzucić z siebie mokre rzeczy i wziąć ciepły prysznic. I albo widać to w naszych oczach albo i co pewniejsze po nas samych, bo wyraźnie zwracamy na siebie uwagę. Każdy kto nas widzi, przystaje i stara się coś na otuchę powiedzieć miłego. A to odnośnie samej pogody, że paskudna i że leje, a to że jesteśmy twardzi.

Adam zna Rzeszowiaka. Przeżył tam m.in. jeden z trzech najbardziej znanych wypadków tego jachtu.

Ja bardzo przepraszam, ale to już jakiś ranking jest?

pożar na Rzeszowiaku jest z pewnością jednym z trzech poważnych.

Wypadek nr 1 - sprzed kliku lat, kiedy zginął kpt
Wypadek nr 2 - Łeba - wbicie kila w dno
Wypadek nr 3 - ostatni wypadek z Wysp Owczych

Jakis pożar ?
To już nr 4.
Pzdr
Kocur