Wczoraj jacht poszedł na wodę, co w AKM-ie robi się hurtowo.
Po zwodowaniu, przestawieniu jachtu na miejsce, ustawieniu łoża pod płotem (jak i kilku innych, też niejako hurtowo) poszliśmy na jacht. Po spłukaniu pokładu nasze siły się wyczerpały i motywacja do dalszych porządków, a już zwłaszcza prac, spadła do zera. Pogoda także nie zachęcała, bo chłodno i pochmurno. W tej sytuacji Asia rzuciła propozycję, żeby może się przepłynąć (na silniku, bo nawet masztu nie ma), do sąsiedniego klubu zerknąć co się dzieje. W sumie każdy pretekst jest dobry, czyż nie? 
Andrzej przytaknął, ja nie zgłosiłem sprzeciwu.
Ja tylko pomyślałem sobie, że jak silnik stanie (nie zdarzyło się, ale nigdy nic nie wiadomo), albo jacht zatonie (też się nie zdarzyło, ale nigdy...) to w zasadzie nie mamy niczego do wezwania pomocy (poza telefonem i ukf-ką), a ratować się możemy wyłącznie przy pomocy odbijaczy.
Tak wiem, nie mieliśmy kamizelek, koła ratunkowego i w ogóle niczego, co jest skandalem i w ogóle. Powiedziałem o tym załodze, ale jakoś się nie przejęła, dziwne...
Popłynęliśmy do mariny Delphia. Tam zobaczyliśmy, że trwają prace przy znajomym jachcie. Kolega (jeszcze z podstawówki) powiedział, że wodują się za godzinę. Popłynęliśmy dalej do JKSG, zrobiliśmy kółko, pogadaliśmy chwilkę. Wszyscy nam najwyraźniej zazdrościli, że zamiast pilnie pracować, siedzimy sobie w kokpicie, patrzymy i zwiedzamy, przed chwilą wypiliśmy herbatę i uzupełniliśmy kalorie wyrobem cukierniczym, czyli babką cytrynową.
Zamiast wracać do siebie (a odpłynęliśmy już z pół mili od AKM-u), ruszyliśmy do Neptuna.
Podpłynęliśmy do Burego Kocura, który z niechęcią szykował się do mycia pokładu.
Potem wydzwonił nas Cors, który nas poznał, a my nie widzieliśmy, ślepe komendy, że ktoś macha na brzegu. Piotr oczywiście pracował przy swoim jachcie.
Jak to w niedzielę robią armatorzy...
Potem na pokładzie zapanowała mała niepewność decyzyjna, co dalej. Chyba było nam dobrze w naszym lenistwie, bo bez większych oporów zaakceptowaliśmy propozycję Asi, żeby płynąć dalej, do nowej mariny przy moście wantowym. To już jest kawałek, ale w sumie...
W pięknych okolicznościach przyrody relaksowaliśmy się dalej. We mnie pewien niepokój wywołała łódź straży granicznej, która powoli minęła się z nami, i mam wrażenie, że też mieli problem decyzyjny - kontrolować nas czy nie. Dla rozładowania napięcia, oraz ze zwykłej grzeczności, pomachałem ręką. Odmachali i ruszyli szybciej w drugą stronę.
Na jachcie nie było żadnych dokumentów, także mojego patentu.
W nowej marinie, dla odmiany, cisza i zero ludzi. Dziwni jacyś...
Ruszyliśmy w drogę powrotną. Zrobiło się chłodniej, bo było, pod lekki, ale zawsze, wiatr. Ciuchy robocze słabo pełnią rolę sztormiaków i swetrów.
Trochę ciekawiej się zrobiło, ja mijaliśmy się, przed Stocznią Wisła, z dużym pontonem z sekcją statku, ciągniętym i pchanym przez dwa „Nosorożce". Mamy kilka zdjęć! Potem znów Neptun i Kocur myjący pokład Kocura
Do JKSG już nie wpływaliśmy, w Delphii było widać zwodowany jacht kolegi. Przy NCŻ-cie nasz kurs skrzyżował się z motorówką policji (też nie kontrolowali), i po chwili cumowaliśmy znów na swoim miejscu.
Wyprawa nie była wcale taka krótka, bo log pokazał 8,4 mili. Silnik trochę popracował, bo prędkość przelotową ustawiałem na 5,0 - 5,5 węzła.
Tak spędziliśmy czas po wodowaniu, zamiast pilnie pracować...
|
możemy zamknąć dyskusję "być albo nie być" regatowcem.
