Skąd wyjeżdżają czołgi do natarcia?
Znienacka.

Wirtualnie "Transat 6.50" 4

a mnie zastanawia, w jaki sposób ocenia się merytoryczność postu w wątku :


oświeci mnie ktoś?

Zwłaszcza, że nie zauważyłam aby Kuracent brał udział w zabawie...

to się ciesz, ja kilka tysięcy Pracowite odrabianie mnie czeka, a jeszcze rano zaspałam i nie zmieniłam kursu do 11

4 - dosyć w temacie, ale nie wnoszące dla innch cennych informacji

do wymyślenia go czy poprowadzenia.

Oczywiście być może jest to błąd metody ale wśród wylosowanych 10-ciu znajdą się zawsze lepsze i gorsze. Mam nadzieję, że statystyka to wyrówna.
Zwłaszcza, że celem mojej ciężkiej pracy jest przypisanie danej/danemu Autorce/Autorowi prawdopodobieństwa, że Jej/Jego post będzie w temacie a najlepiej merytoryczny a jeszcze lepiej niosący wartość dodaną dla Czytelników.

Chętnie jednak posłucham głosów, które bardziej 'zobiektywizują' moją metodę pomiarową.

Dodam też, że 4 jest dość dobrą oceną. Życzyłbym Tobie, sobie i wszystkim innym aby nasze posty były zawsze na conajmniej "4" czyli minimum 'dosyć w temacie' !!

Więc primo - Andrzej, ja rozumiem że zimno i nie ma gdzie pływać, ale na litość boską, po jaką chol... nam ocenianie kto co jak napisał w dziale, poświęconym ZABAWIE?

Kuracent, podeprę się cytatem z klasyka:

Kobietę masz?

(...)nowymi pomysłami odświerzyć

PAC! zaświerzbiło mnie (od świerzba), żeby w zastępstwie Zbieraja odświeżyć niektórym pamięć ortograficzną (świeżość poranka i takie tam)

Dzień bez... itd.

W trosce o podniesienie merytoryczności dyskusji od dawna chciałem,

:lol:
oświeci mnie ktoś?

do czego jest zdolny mentalnie Kuracent,

PAC! zaświerzbiło mnie (od świerzba),

PAC do PACA! Świerzb to jest samiec . Ten świerzb! (dzień bez... itd)

To nie jest mianownik... od (kogo czego) - świerzba.

Nie ma ścisłych reguł określających użycie końcówki -u. Nazwy narzędzi zazwyczaj przybierają -a (bat – bata, młotek – młotka), nazwy substancji – -u (materiał – materiału, tlen – tlenu), istnieją jednak wyjątki. Wyjątkowo końcówka -u występuje także u rzeczowników wół – wołu, bawół – bawołu, jednak w języku mówionym dopuszczalne są też formy z końcówką -a: woła, bawoła[3].

z wyjątkami, oczywiście, jak np. wyżej

Język norweski nie ma jednego, ogólnie zaakceptowanego standardu wymowy. Każdy mieszkaniec mówi swoim językiem lokalnym (dialektem), używając go zarówno prywatnie, jak i publicznie: w szkole, w pracy, w mediach, w polityce. Dzieje się tak zarówno wtedy, gdy języka używa na terenie właściwym dla danego dialektu, jak i w innych częściach kraju. Po wielu latach zamieszkiwania poza rodzinnymi stronami dialekt zazwyczaj "stępia się" (sleper seg av), w ten sposób, że najbardziej ekstremalne różnice wymowy zanikają, a słownictwo upodabnia bardziej do dialektu miejsca zamieszkania. Do końca życia jednak Norweg zachowuje dialekt na tyle charakterystyczny, że można prawie zawsze jednoznacznie określić, skąd pochodzi[potrzebne źródło].

Stępianie dialektu, a nawet przechodzenie całkiem na mowę lokalną było bardziej rozpowszechnione dawniej (do 1970 roku). Dzisiaj jest nieporównywalnie słabsze. Dlatego też najczęściej powtarzanym zwrotem przez Norwegów jest "Hva sa du?" (Co powiedziałeś?). Pracownicy państwowego radia i telewizji mają obowiązek używać normowanego języka opartego leksykalnie na jednym z dwóch wariantów pisanych (bokmål/nynorsk), ale wymawiać je mogą z dużą swobodą, według upodobania. Skutkiem tej sytuacji jest całkowity prawie zanik normy językowej: każdy mówi wedle uznania, i często takoż pisze. W szkołach nauczyciele nie poprawiają języka uczniów, gdyż nikt nie może twierdzić, że jego język jest lepszy.

Językiem norweskim posługuje się około 4,2 mln mówiących, z tego 3,5 mln do zapisu używa odmiany bokmål, a 700 tys. odmiany nynorsk. Norweski jest językiem urzędowym Norwegii.