Przepustką do elity elit będzie bowiem dopiero wygrana awantura o helikopter z TOPR-em.

Wczoraj w nocy Kurski zafundował nam film o Kukuczce. Przypadek?

Bo na to, żeby Tomasz został jakimś pozytywnym bohaterem wydarzeń... Na to telewizornie raczej nie pozwolą...Sami o sobie mówią - telewizja misyjna.

Nie dziwmy się Bomblowi, że się dopytuje ile może śmigłowiec. Także Francuzka mówi o możliwości ściągania człowieka z 7200:

W poniedziałek 29 stycznia, tuż przed 10:00, przedstawiciele grupy utrzymali od Niedbały następującego smsa: "Informacja od Adama i chłopaków: są gotowi iść ratować Tomka. Muszą być spełnione 3 warunki: 1. Helikopter musi ich wysadzić na wysokości 6500-7000 metrów. 2. Pogoda musi sprzyjać. 3. To musi się wydarzyć w ciągu 24 godzin."

A pokazujem i objaśniam: już na wstępie akcji była taka myśl poruszona, a donosił ktoś że piloci są gotowi spróbować, jeśli będą warunki. Znaczy warunki korzystne.

Revol otrzymuje nakaz. schodzić na 6000

Adam Bielecki: Gdybyśmy poszli po Tomka Mackiewicza, Eli Revol by umarła

Nagle uderzyło mnie, jak niebezpieczne jest to, co robimy. Ale przyszła myśl: "Tomek i Eli nas potrzebują. Idziemy" - mówi Adam Bielecki, uczestnik akcji ratunkowej na Nanga Parbat.
W czwartek Tomasz Mackiewicz i Elisabeth zdobyli Nanga Parbat (8125 m n.p.m.), ośmiotysięcznik w Himalajach Zachodnich. Podczas zejścia on źle się poczuł. Revol sprowadziła go na wysokość 7300 m. Stan Mackiewicza się pogorszył, nie był w stanie chodzić. Francuzka ratowała życie i zaczęła schodzić. Spod K2 śmigłowcami przylecieli Adam Bielecki, Denis Urubko, Jarosław Botor i Piotr Tomala. Uratowali Revol, do Mackiewicza nie udało się dotrzeć.

Dominik Szczepański: O czym myśleliście, lecąc pod Nanga Parbat?
Adam Bielecki: Znałem Elisabeth i Tomka. Będąc w bazie, śledziliśmy ich poczynania, potem dowiedzieliśmy się, że coś jest nie tak. Jasne było, że tylko my możemy im pomóc. W tej części świata w zimie nikt inny się nie wspina.

Do akcji ratunkowej zgłosili się wszyscy przebywający w bazie pod K2. Bardzo chciałem polecieć pod Nangę. Z Denisem Urubką byliśmy zaaklimatyzowani, jesteśmy szybcy, znamy tę górę i potrafimy się wspinać razem.

Akcja została zawieszona na kilka godzin z powodu złej pogody.
– Od rana się denerwowaliśmy. Śniadanie zjadłem ubrany w kask, uprząż i kombinezon puchowy. Czekaliśmy bezczynnie cały dzień, poczucie bezradności rozsadzało nas od środka. To był chyba najtrudniejszy moment. Polecieliśmy dopiero po południu. Gdybyśmy nie wylecieli tego dnia, szanse na uratowanie kogokolwiek drastycznie by zmalały.

Zastanawiałeś się nad ryzykiem?
– Nie miałem żadnych wątpliwości, że muszę polecieć i zrobić wszystko, co mogę. Zawahałem się sekundę dopiero na Nandze, przy kamieniu, za którym zaczyna się właściwy Kuluar Kinshofera. Zrobiłem krótki rachunek sumienia: dwa lata temu prawie zabiłem się tu za dnia, w dodatku mam zasadę, że nie korzystam ze starych lin poręczowych. A teraz miałem nocą wspinać się po starych poręczówkach. To był moment, kiedy uderzyło mnie, jak niebezpieczne jest to, co robimy. Ale zaraz przyszła myśl: "Tomek i Eli potrzebują nas, jeśli nie pójdziemy – zginą".

Jak wyglądał Kuluar Kinshofera w nocy?
– Nie mieliśmy czasu, by się nad tym zastanowić. Zapieprzaliśmy, ile sił w nogach i powietrza w płucach. Zatrzymaliśmy się raz. Musiałem się wysikać, Denis ściągnął plecak i wyciągnął kilka rzeczy, by było lżej.

Zapamiętałem moment, w którym oświetliłem czołówką fragment zbocza, by zobaczyć, gdzie iść. W ciemności błyszczało morze lodu. Mistyczna chwila, ale po sekundzie trzeba było wspinać się dalej.

Mieliśmy sporo szczęścia. Przylecieliśmy pod Nangę, pilot wysadził nas ponad bazą, co praktycznie się nie zdarza. Mogliśmy korzystać z lin poręczowych jesiennej wyprawy, które były w całkiem niezłym stanie. Było bardzo dużo wspinania w lodzie, ale w wielu miejscach pojawiały się pasy zmarzniętego śniegu, którymi mogliśmy przemykać. To przyspieszyło i ułatwiło wspinaczkę. A lód nie był twardy. Było łatwiej niż dwa lata wcześniej. Księżyc świecił jasno, a pogoda w nocy była lepsza niż prognozowana – wiatr nie był taki silny.

Co najważniejsze: Elisabeth schodziła przez całą noc i spotkaliśmy ją o wiele niżej, niż się spodziewaliśmy.

Gdzie?
– Myślałem, że spotkamy ją na wysokości 6300-6600 m. Zeszła na 6000 m. Nagle Denis krzyknął: „Adam! Słyszę ją!". Myślałem, że to niemożliwe, wiatr był silny. A Denis: „Adam! Mam ją!". Zobaczyłem nad sobą dwie osoby, Eli nie miała nawet latarki na czole. Denis sprowadził ją kilkadziesiąt metrów. Mogłem ją przytulić. Eli była oszołomiona.

Wtedy musieliście podjąć decyzję, co dalej.
– Opcje były dwie: zacząć opuszczać Eli lub pozwolić jej odpocząć. Mówiłem, by schodzić, Denis powiedział, że lepiej zostać, zaufałem mu, jest bardziej doświadczony. Przykryliśmy się płachtą biwakową. Próbowaliśmy ogrzać Eli, położyła się w zasadzie na nas, zagotowaliśmy trochę płynu, podaliśmy leki i czekaliśmy. Kiedy zimno stało się nieznośne, Denis zaczął naciskać, by schodzić. Zagotowaliśmy wodę, ruszyliśmy o świcie.

Francuzka miała odmrożone ręce, nie mogła ani się wpiąć w linę, ani z niej wypiąć. Musieliśmy ją spuszczać do podstawy ściany na linach. Wschodziło słońce, bardzo mocno wiało. Wszystko trzeba było robić w grubych rękawicach, mogliśmy je ściągnąć tylko na kilkanaście, kilkadziesiąt sekund, bo traciliśmy czucie w palcach. Nie wiem, co było trudniejsze: wejście czy zejście.

Tomasz Mackiewicz został na wysokości ok. 7300 m. Dlaczego po niego nie poszliście?
– Gdybyśmy zostawili Eli i poszli po Tomka, ona by umarła. Nie mogliśmy jej zostawić, nie przeżyłaby nocy. Nie była w stanie schodzić sama, a nie mieliśmy namiotu, śpiwora, niczego poza maszynką do gotowania, co moglibyśmy jej zostawić. A Eli nie byłaby w stanie obsłużyć kuchenki zamarzniętymi dłońmi. Wyruszenie po Tomka skazałoby Eli na śmierć.

Zapytałem Eli: "Czy Tomek jest w stanie poruszać się samodzielnie?". Odpowiedziała, że nie, ma odmrożone nogi i ręce, leży, nic nie widzi.

Pogoda się pogarszała. Nawet przy optymistycznym założeniu, że prognoza by się nie sprawdziła, wiatr by zelżał, a z Denisem mielibyśmy siły, by pokonać 1300 m przewyższenia, co zrobilibyśmy po dotarciu do Tomka? A przecież te 1300 m to drugie tyle, ile zrobiliśmy, tylko na większej wysokości, przy dużo silniejszym wietrze, w większym zimnie, bez lin poręczowych, których wyżej nie ma.

Dochodzimy do Tomka i co dalej? Musielibyśmy go znosić. A dwie osoby, bez zasobów, nie są w stanie tego zrobić. To fizycznie niewykonalne. Nikt w tych warunkach i okolicznościach nie dałby rady.

Nie decydowaliśmy sami, skontaktowaliśmy się z kierownikiem akcji Jarkiem Botorem. On konsultował się z bazą pod K2, z Krzyśkiem Wielickim. Wspólnie podjęliśmy decyzję, że musimy się skupić na ratowaniu Eli.

Revol udzieliła wywiadu Francuzom. Opowiedziała, że Mackiewicz nie mógł oddychać, z ust leciała mu krew.
– Nam też to powiedziała. Na wierzchołku zorientowała się, że z Tomkiem jest źle. Rozumiem to, człowiek, jak idzie do góry, jest w bańce, skupiony na sobie. Sprowadzała go z wierzchołka na kijku trekkingowym, bo tracił wzrok.

Jak wspominasz Tomka?
– To niesamowita postać. Wybitna przez życiorys: wyszedł z narkotyków, odnalazł życiową drogę w górach. Był poniekąd opętany przez Nangę. Myślę o nim jako o świetnym wspinaczu. Był outsiderem w naszym środowisku, wiele osób nie szanuje tego, co robił w górach, uważa go za amatora, szaleńca. Ja uważam, że góry to strefa wolności. Każdy ma prawo do własnych reguł gry.

Tym wszystkim, którzy śmieją się, w jakim stylu działał Tomek, krytykują go jako wspinacza, chciałbym powiedzieć, że Tomasz Mackiewicz zdobył praktycznie w stylu alpejskim jeden z najtrudniejszych ośmiotysięczników. Dokonał tego częściowo nową drogą. Zrobił to w zimie. To sportowe osiągnięcie na skalę światową. Ktoś niekompetentny nie byłby w stanie tego zrobić.

Osiągnął wymarzony cel, postawił pomnik swojej niezłomności. Ma to inne znaczenie, bo zapłacił za to najwyższą cenę, ale w dalszym ciągu jest to ważne.

Trudno będzie teraz wrócić pod K2?
– Trudniej byłoby wrócić na dół. Nie mogę się doczekać, aż pogoda pozwoli nam wylecieć ze Skardu i będę mógł się wspinać, czyli robić to, co umiem najlepiej. Wyczyścić umysł, poukładać sobie to wszystko. Nie jest łatwo pogodzić się z tym, że Tomka nie ma. Chodzi o głowę, ciała mamy w pełni zregenerowane.

Chcę podkreślić, że akcja ratunkowa była zbiorowym wysiłkiem. Nie udałoby się uratować Elisabeth, gdyby nie Jarek i Piotrek, piloci, koledzy z bazy, Daniele Nardi, Robert Szymczak, Zbigniew Wyszomirski, ambasady Polski i Francji i jeszcze kilka osób, z których roli nie do końca zdaję sobie sprawę.

Kolejne bardzo istotne fakty w sprawie akcji ratunkowej pod Nanga Parbat. Elisabeth Revol twierdzi, że musiała pozostawić Tomasza Mackiewicza, a narzucił jej to pakistański rząd.
https://sportowefakty.wp.pl/alpinizm/73 ... istanski-r

Dominik Szczepański na wyborcza.pl napisał(a):
Adam Bielecki: Gdybyśmy poszli po Tomka Mackiewicza, Eli Revol by umarła

A jakiej odpowiedzi chcesz ?
Że wiedzieli, ze jak znajdą Revol, to nie będzie możliwości kontynuowania akcji ?
Takiej odpowiedzi szukasz ?
Wiedzieli...

Ani kolejne ani bardzo istotne...

Bo nic tak szybko i łatwo do nas nie trafi jak helikoptery...

choć pytań i wątpliwości jest coraz więcej. Nie tylko u mnie.

Ty, Marcin i Ryś zgodnie twierdzicie że aktualnie nie ma maszyn o możliwościach wyniesienia kilkuset kg powyżej 6000m.
A ""szara"" komercyjna rzeczywistość pokazuje że jest inaczej.

Bo to nie jest tak, że nie ma śmigłowców, które latają wysoko...
Nie ma śmigłowców, które ratują wysoko w Himalajach. Specjalnie do tego opracowywanych.

Zauważ, że w Pakistanie latają dosyć stare ( jak my byśmy to dzisiaj w Polsce powiedzieli ), lub inaczej - dobrze sprawdzone pod kątem użyteczności w tym terenie maszyny...

Czemu nie ogłosić takiej "zrzuty" na Opracowanie skuteczniejszych technik ratowniczych ? Rozumiesz ?

Pilotów - nie Protasiuków - rozumiesz ?

Jeśli pytasz czy popełnił błąd, tak.
Piloci w Himalajach, nie.

Jeśli pytasz czy popełnił błąd, tak.

A Ty rozumiesz, że presja w akcjach ratowniczych będzie zawsze?

Dlaczego - zamiast bawić się samolocikami

W Nepalu, gdzie działają wykwalifikowane służby ratownicze z firmami oferującymi helikopterowe akcje ratunkowe (ekipa Włocha Simone Moro, nepalski Fishtail Air) nawet sporo powyżej siedmiu tysięcy metrów, przeprowadzenie skutecznej akcji byłoby może kwestią dobrej pogody

No toż od pewnego czasu toczymy spór na temat wysokości na jakiej mogą operować/ operują śmigłowce
Udawadniacie mi wszyscy że nie ma takich maszyn.

Wiesz, trochę takich różnych kursów miałem i zawsze mówiono na nich - ratownik musi myśleć o sobie, bo co za pożytek z rannego ratownika? Zero pożytku a wręcz problem bo jeszcze jedna osoba do ratowania...

I przestań.

Tak, dla tych 2 wypraw na krzyż zimą i kilkunastu latem