Zapach Akacji czyli akcja termostat.
Z parasolem w plecaku, z plecakiem na plecach, poprzez mrzawkę majową, w stronę przeciwną do zamierzonego, do sklepu spożywczego po bilet na autobus. Mają! 4,60 ubyło jak w Miedonii, chyc i już jestem pod daszkiem z rozkładem jazdy. Zajechał autobus krótki, z napisem MAN na masce. Prawie pusty, siadłem pod oknem na plastikowym i... poczułem drgania krzesełka. Diesel. Fotelik dwa miejsca przed tylną osią samochodu. Ruszył, drgania zrobiły się jakby płynniejsze i mniej odczuwalne. No, to rozparłem się na oparciu i szybko wypionowałem sylwetkę, nie pokazując otoczeniu (kamery pod sufitem) swojej reakcji. Hm, telepie jak w traktorze! Rozejrzałem się dyskretnie po innych, część zapatrzona w swoje ekraniki, a część nie. Wszyscy sprawiali wrażenie, że jest OK. No, to i ja tak postąpiłem, 6 przystanków jakoś wytrzymam. Kolejny przystanek, telepie połową autobusu, technika niemiecka... Wsiadło trochę nowych, zapach Pop Cornu usiadł obok, w kolorze czarnym, sprawdziła coś na ekraniku, schowała do torebki i jedziemy. Nos odwróciłem w stronę szyby, kątem oka spoglądam na delikwenta stojącego 2 m dalej, sluchawka w uchu, bystre spojrzenia, czarny dres w gotowości... czyżby kanar? Nie, meloman. Kolejny przystanek, dopchało nieco, bo to godzina trzecia po południu, wszyscy smutni, zamyśleni, zapatrzeni w okna. Zaintrygował mnie parapecik okna, w sam raz pod łokieć. Oparłem i zamiast ulgi, poczułem wibracje w ramieniu. Telepie wszystkim. Z dwojga złego wybrałem oparcie plecami. Jedziemy szczęśliwie, bo zielone światła jakby czekały na pojazd pasażerski. Dojechałem, wysiadłem z radością i skierowałem się na znany mi szlak.
Coś mnie strzykało w ścięgnach z drugiej strony lewego kolana... pierwszy raz w życiu. Normalnie aż utykałem! 
Najpierw schodami w dół, by zajarzyć, że tam szlak się kończy, gdyż chodnika brak. Acha, pewnie jest z drugiej strony dwupasmówki. Dałem z buta i nim się obejrzałem, to wiadukt był dobre 100 m z tyłu. - Patrz do przodu, bo tam jest więcej. Mrzawka ustała, buty żwawo postępowaly po świeżo skoszonej trawie, obok jakby widniała ścieżka zarośnięta murawą i bardziej mokra. Widać mało kto tu chodzi! Kolejny wiadukt - ze schodami - i dłuuugim łukiem droga zmierza, a ja po zewnętrznej niczym żużlowiec. No nie, trza przejść po wiadukcie na drugą stronę i po bindudze do przodu. Będzie bliżej. I tak też uczyniłem, kolejne schody się skończyły, a chodnika nie ma! Jest wąska ścieżka polna, a na niej co chwila Ślimaki Winniczki ze swoimi domami w poprzek ścieżki. - Żeby tylko ich nie nadepnąć, zaczęły się zarośla, drzewa akacjowe z gałązkami pełnymi kwiatów. Te muskały mnie po twarzy, jakby chciały powiedzieć - Tej, dobrze ci idzie!  W dole auta rozpędzone szosowały w obu kierunkach, a ja wącham kwiatostan Akacji. - Co za zapach? I wtedy spostrzegłem, że idąc wąską ścieżką pośród trawy, nierzadko wysokiej i mokrej, nie tylko buty są mokre ale i lewa nogawka. W melancholii wiosennych krajobrazów doszła mnie myśl rangi filozoficznej... Otóż zwróciłem uwagę na to, że idąc dość trudną ścieżką terenową, nie steruję swoimi stopami!? Nie patrzę w dół, tylko przed siebie, a one same układają się do terenu, jakby wuczuwały każdy garb czy kempę. Nigdy o tym nie myślałem! Bo i po co. Ale teraz coś mnie tknęło, natura mnie natchnęła. Hm. Skupiłem się na sobie. Idę, coś tam myślę, ale nie myślę jak stawiać stopy odziane w buty na nierównym gruncie. I idę równo, dość szybko. Genialne to. Kompletnie nie narzucam nic moim nogom. One same wiedzą gdzie i którędy i jak? Ja pierlę... To kto nimi steruje???  Ból nogi ustał. 
Po minięciu ronda, twardym chodnikiem, za chwilę piaszczystym poboczem z kałużami, kontynuuję swoją wędrówkę. Już blisko. Zagęściło się od samochodów, spośród których wyłania się czarny Daihatsu Rocky z zapasowymi kołami na dachu, rzędem świateł nad szybą i dużą nalepką uczestnictwa w Rajdzie Off-Road gdzieś w Polsce. Wow! I to jest auto dla mnie! Gdzieś tam przemknęło wspomnienie o takim samym samochodzie klejonym po karambolu onegdaj klientowi. Rocky. Idziemy dalej. Stacja paliwowa, no może dzisiaj tam zajadę...
Za chwilę wkraczam w bramę mechanika, rzut okiem po parkingu i do biura. Kasa, papier, kluczyki i zapewnienie, że auto JEST GOTOWE. Po ośmiu dniach czekania zasiadam za kółkiem. Odpalam, równo pracuje, nic nie dymi, ogrzewanie działa, lampka się nie świeci. Nooooo, nareszcie w domu. Nic nie telepie, spokojnie sunie po asfalcie. Zaraz, zaraz, przed płotem nie było Nissana Patrola. Sprzedali w osiem dni... Może zrobiłem im relamę? Może poprzez mój termostat, oni sprzedali Patrola. Tego się nie dowiem, po prostu bieg zdarzeń wszelakich, różnych i różnistych.
Auto przywiozło mnie do domu, a więc powrót do życia i do wolności wyboru. Teraz ja decyduję dokąd jadę, którędy i jak szybko, bez telepania i zapachu Pop Cornu. Z zapachem Akacji w pamięci.
ps. Człowiek w samochodzie myśli o czym innym, niż w autobusie i kompletnie o czym innym idąc pośród łanów przyrody mokrej. Znaczy w terenie.
|
