Wojciech napisał(a): Korzystając z prawa do zgłoszenia postów nie uzyskujesz praw do podejmowania decyzji moderatorskich
jak i narzucania moderacji sposobu procedowania zgłoszeń.
Ponadto nic nie upoważnia Ciebie Krzysztof do nieuprawnionego ostrzegania forumowiczów.
Ta czynność pozostaje w gestii moderacji. Zatem przywołuję do porządku zanim po raz kolejny podejmę czynności moderatorskie w tej sprawie.
Drogi kolego moderatorze usuwając mój post stworzyłeś precedens z którym teraz wszyscy mamy problem. Zamiast przywoływać mnie do porządku postaraj się posprzątać „rozlane mleko”; viewtopic.php?f=6&t=31075
Natomiast ostrzeganie swojego interlokutora o zamiarze zgłoszenia konkretnego postu do ewentualnej moderacji było, jest i mam nadzieje, że nadal pozostanie zgodne z obowiązującym regulaminem.
======================================================
plitkin napisał(a): A kto ją tak scharakteryzował? Ja takiej tezy tu nie przeczytałem.
I ja tego nikomu nie zarzucałem, znowu kłania się ułomność forumowej dyskusji. Po prostu chciałem zwrócić uwagę, że termin „Darjeeling” bardzo się „skomercjalizował” i możesz spotkać herbatę z takim terminem w nazwie która niestety niewiele będzie się różniła od przysłowiowej „Yellow Label”.
Janna napisał(a): Co sprawia, że herbata z samowara ma niepowtarzalny smak i aromat? Nie chodzi tylko o czas parzenia esencji w czajniczku, ale również o temperaturę, gdyż nie ogrzewamy jej wyłącznie wrzątkiem do najwyżej 100 st.C, ale stawiamy czajniczek nad żarem samowara, czyli są to temperatury wielokrotnie wyższe. I dlatego samowary elektryczne to jedynie słaba podróba, gdyż nie dają efektu "pieca", działając jak zwyczajne czajniki elektryczne.
Smoczyco a co się dzieje z wodą (naparem?) podgrzewaną do takich temperatur?
Czy jako ekspert od samowara znasz żartobliwe opowiadanie Ignacego Chodzko – „Samowar” jest dosyć krótkie, polecam.
https://koneserzy.pl/kuchnia-literacka/ ... z-samowara
Cytuj: Kipi war, syczy, niecierpliwie mocując przybitym wiekiem. "Czas nalewać herbatę", odezwała się pani sędzina. Panna Salomea powstaje i chce ująć czajnik; pan sekretarz ujmuje za butelkę czerwonej cieczy... a wtem... zrywa się wieko samowara i ulatując do góry wywraca imbryk, który spada na głowę kochanego pieszczotki Mateuszka i gorącą go po twarzy i uszach oblewa herbatą; wierzch spadając trafia na łysinę papuni, który jęczącym "oj! oj! oj!" zawtórował wrzaskom dziecięcia. Tymczasem nagle uwolniony war, prysknąwszy gwałtownie na oczy, twarze, nosy i gorse osiadłej około i zamoderowanej męskiego, żeńskiego i nijakiego rodzaju gawiedzi, jak lawa z krateru gorącymi potokami się rozlał.
Ale tak naprawdę to ani w opowiadaniu, ani w realu nie chodzi wyłącznie o ryzyko poparzenia się. Używając samowara przygotowujemy bardzo specyficzny napar który smakiem możemy chyba jedynie porównać do „herbaty po turecku”. Oczywiście możemy próbować kontrolować temperaturę i czas parzenia ale tak naprawdę w tych najbardziej klasycznych i równocześnie zachwalanych samowarach mamy bardzo ograniczone możliwości. Pozostaje nam jedynie dawkowanie użytej ilości esencji i … „zagryzanie” kostką cukru ale proszę nie mów, że w taki sposób możemy zaparzać i cieszyć się smakiem każdego rodzaju herbaty.
Moim zdaniem kiedyś urok picia herbaty polegał na wspólnym przyrządzaniu oraz delektowaniu się różnymi smakami podczas spotkań w większym gronie rodziny i/lub znajomych. Niestety obecnie co raz mniej mamy czasu na obrządek przyrządzania a wspólne rozkoszowanie się smakiem także zostało bardzo ograniczone. Ale na szczęście nadal pozostał różnorodny i niepowtarzalny smak wielu odmian herbaty tak jak i wielu mniej lub bardziej prymitywnych sposobów jej zaparzania.
A samowar? Cóż, moim skromnym zdaniem swoją rolę w historii już odegrał i pozostanie wyłącznie jednym z wielu sposobów na przygotowanie gorącego i dosyć specyficznego napoju.
|
.
.
.
