Oryginał liryczny mową wiązaną tu: http://forum.zegluj.net/viewtopic.php?p=241540#p241540
Gdy rzuciłem swój wór na znajomy deck był upalny, letni dzień, a Wielebny był w kiblu zasie Kościelny włosy trefiła. Środa była. Rano. Diabeł się niechybnie na młynie obwiesił, bo pizgało złem w główki /ku uciesze bałwanów co biły w brzeg i nówki sztuki gwiazdobloki na chwałę regazyfikacji zwalone w długą kupę/.
Utki nie poznałem niemalże - kierowałem się na parasolkę gieni w barwach rewolucyjnych. Nazywa się teraz po zagranicznemu i zagranicznie wygląda, odpicowana, z rolerami, szpryc budami, prądem - silnik pali na dotyk tyle że z kluczyka, a nie z korby, podusie i firanki, kingstony i diody, nowoczesność w domu i zagrodzie! Nawet wunderbaumy wiszo! Normalnie Bomba! Kapitan zresztą. Leitmotiv wyrypy.
Jowialnym powitaniom koniec był szybki bo zaczęło lać, a pizgać złem nie przestało. Rozlaliśmy kilka kolejek herbaty, Kapitan wskazał cel wyrypy krystalizujący się w jego armatorskiej głowie od lat dwóch, a zawierający się w krótkiej myśli: Dąbie srąbie, a Kanał ciągle Piastowki - nam w morze ruszać czas i wyspy odległe zdobywać! Tylko najlepiej takie blisko odległe, żeby w poniedziałek na dworcu wedle promów być zurück. Jako, że NRD jest nie tyle odległe, co słusznie minione Passage Plan przewidywał podbój Bornholmu, szlakiem Wikingów, tyle że w złą stronę. Po analizie sytuacji barycznej,fotek satelitarnych i innych gribów powzięliśmy dojrzałą decyzję nie spierania się z bałwanami i wyjścia jutro. W czwartek znaczy i zaczęliśmy sztauować kuńserwy.
W ramach sprawdzenia łączności z czytelnikami wykonaliśmy telefon do Przyjaciela. Takiego przez duże P. ZbigAndrew zajechał z fantazją lokalesa na przełaj na keję, tam stanął chwaląc się zażyłością z bosmanicą, zapalił kotwiczne i wbił się na burtę. Nagotowaliśmy herbaty, i snuliśmy morskie opowieści zdjęciami pingwinów w locie kraszone com je długo obiecywał Przyjacielowi tudzież pustynne opowieści z dawnej Afryki co obiecywał Przyjaciel. Po wypiciu dzbanka herbaty ruszyliśmy na przełaj w miasto, na promenady i aleje. Oraz na zacną rybę. Zbig - rewanż musi być nasz!
Wracając do mariny na herbatę /popadywało/ chcieliśmy kupić pączki gorące ale turysty zżarły były. Wielebny z Kościelnym poszli na plażę robić foty bałwanom, Kościelny okazał się być fit znaczy Ją zwiewało z niedobalastowania - szczęściem Wielebny stał za nią murem fortecznem. W sensie, że mocnym jak opoka nie że grubym. Dokumentację fotograficzną obiecali okazać. W czwartek rano energicznie zabraliśmy się do wyjścia - zdesyfilizowaliśmy się, wypiliśmy kawę, zjedliśmy jajkownicę bo w końcu idziemy w morze i zrobiliśmy szybkie zakupy. Chleb do konserw. Deska do chleba. I kijek do selfie. Fajoski i za 11 zeta, taki mały jak paczka fajek i taaaaki długi. Jak Micuś kupi nowy telefon co będzie kompatybilny to będzie zadowolony. U mnie działa, ale mnie się aparat w telefonie posuł i tyle z selfie. Zjedliśmy też gorące pączki. Chociaż te koszerne z różą turysty zżarły były. Bałwany biły dalej, za to pizgało nieco mniej i naród, a właściwie różne narody /i Piotr6/ wychodząc na potęgę utwierdzały nas w słuszności założeń. Skądinąd Piotr6 cały dzień Villemo nie znalazł taka jest piękna i nie do poznania odmieniona! Ale jak wychodził to pomachał. Forum jest wszędzie!
Nie ociągając się tym pięknem popołudniem wyszliśmy w morze Inżyniera Stanisława Łęgowskiego biorąc z prawej strony. Nie ulegając stereotypom o gentlemanach, w szczególności, że byliśmy na burcie w przytomności Damy udaliśmy się bajdwindem przechodzącym w półwiatr na drugim refie na spotkanie bałwanom. Wiało solidnie 5-6B /mierzone akustycznym "wiatromierzem" kalibrowanym prawdziwym - błąd circa jebałt 5%/ w paru porywach może ciut więcej /tu wywiązała się długa, a treściwa dyskusja od ilu zaczynają wyć wanty przy akompaniamencie tychże/. Fala była martwiejąca po wczorajszym obwieszeniu diabła więc miotało nami w górę w dół okazując pełnię walorów nautycznych Albina. To nadspodziewanie jak na ten wymiar dzielna łódka, bardzo miło pracująca na fali przy minimalnych siłach na sterze. W dodatku wbrew klasycznej tezie że "niech przynajmniej będzie dzielna" wcale nie była wolna, a mnie się /wspominałem już?/ bardzo podoba. Fala nie zmyła żagli, załoga się nie nudziła wcale, było miło i tak zmieniając się razy parę dojechaliśmy wesoło pod Bornholm. Pod koniec zdechło do jakich 2-3B, a potem i bardziej. Fala dalej bujała więc rozrefowani, a na ostatnich milach na dieselgrocie i grocie osiągnęliśmy Rønne gdzie jak twierdzi Don Jorge w swej locji mają /mieli?
/ dyskotekę erotyczną z nieogarnialnego przeznaczenia basenem w środku. My zwiedziliśmy marinę, bar mariny, i festiwal kuchni regionalnych Europy na rynku. Były grane paelle w kilku smakach od Hiszpana, weißwurst i currywurst od Niemca i fish 'n' chips od zbrexitowanych chłopaków z Liverpoolu. Zbierało się na deszcz, ale stroje prezentowane przez niektórych Duńczyków w typie południowym były szokujące - puchówki, szaliki, buty Emu... Mnóstwo zadowolonych z życia, wesoło konsumujących emerytów. Człowieki jakieś takie nieśpiesznie uśmiechnięte. Fajnie. Wypiliśmy dzbanek herbaty i poszliśmy spać. Rano bałwany co bardziej namolne szły górą przez falochron mariny, za przyczyną czego mieliśmy pod górkę... ale o tym potem. Ruszyliśmy w takim układzie na podbój wnętrza wyspy. Szybki /darmowy dla gości mariny i z dowolną ilością gorącej wody pod zacnym ciśnieniem - obracam w palcach dziurawy żeton Świnkowskiej mariny/ prysznic, herbata w barze, najęliśmy rowery /o dzięki Ci droga opatrzności - siedmiobiegowe/ i lasami nadbrzeżnymi udaliśmy się pod górę do Hasle na śniadanie. Śledzie po bornholmsku, klopsiki rybne, herbatka w pięknych acz wietrznych okolicznościach przyrody pokrzepiły nas przeto udaliśmy się pod górę do Jons Kapel oglądać klify i wodorosty tudzież pochodzić po dłuuuugich schodach. Po drodze biły w oczy domki letniskowe bez krat za to z wielkimi oknami, nie poprzypinane rowery wszędzie tudzież mnogość wynalazków pedałowanych elektrycznych i nie 2, 3, 4 kołowych z przyczepami, side carami na dzieci/psy/koty/namioty i z czym tam jeszcze. Syci widoku klifów i aromatu wodorostów z których Muminki grządki pod latarnią układały udaliśmy się, a jakże, pod górę, do Hasle gdzie fale biły w brzeg przy mini muzeum wędzarniczym na kolację. Ryby wszelakie mit kartofelsalad i herbata. Potem już tylko pod górkę przez las 8 kilometrów do mariny. Uprasza się nie komentować opisu wycieczki z pozycji drwiąco-geometryczno-deniwelacyjnych. Euklides sreuklides. Wiemy z Micusiem cośmy przeżyli, a jak Kościelny nic nie waży to mu się dobrze śmiać.
Na falochronie sytuacja przedstawiała się bez zmian przeto prócz analizowania gribów, prognoz i obrazów satelitarnych nad dzbankiem herbaty wykonaliśmy telefony do przyjaciół, którzy proponowali zgodnie wyjście godzinę temu, w niedzielę rano, w niedzielę wieczór albo w poniedziałek wieczór. Wypiliśmy herbatę i postanowiliśmy że rano się zobaczy.
W niedzielę rano wiało podobnie. Za to w mordę, ale miało słabnąć aż do zera prawie. Za to w mordę. Umyśliliśmy więc poczekać aż bałwany sobie pójdą i wyjść po południu. Oddaliśmy rowery i piechotą zwiedziliśmy wąskie uliczki miasta oddając się po drodze urokom kuchni amerykańskiej i kupując wyrób chlebopodobny krojony grubo. Wymoczyliśmy się w należnej gorącej wodzie /wbrew różnym głosom forumowym i brakowi pana "5 koron" płaciliśmy sumiennie w automacie za postój/ pogadaliśmy z zaszokowanym Bałtyckim morzem przesympatycznym Anglikiem "najpierw w nocy sztorm, potem cały dzień lało, a wieczorem żona mi się poparzyła słonecznie, Ja się tak nie bawię, u nas pogoda jest co prawda ch...a ale za to stabilnie i zawsze"
i ruszyliśmy zbrojni w kanapki i termosy, bajdewindem, na Sassnitz z zamiarem zamiarem wejścia lub odłożenia się na Świnoujście lubo Kołobrzeg. Przed samym wyjściem Micuś przyszpanował wieszając piękne, czerwone, nówki sztuki fartuchy sztormowe...Wychodziliśmy zgodnie z przewidywaniami w warunkach Chorwacko-plażowych. T-shirty, krótkie gacie, krem do opalania. Tylko spora martwa fala w burtę przypominała o poranku. W miarę upływu godzin przebraliśmy się w sztormiaki lepiej sprawdzające się na deszczu i na 2 refie tudzież połówce gieni zbliżaliśmy się do Sassnitz. Jakieś 20 mil przed celem wiatr stężał, a potem zdechł nagle - tymczasem z zachodu walił na nas wał czarnych chmur podświetlany coraz bliższymi zygzakami błyskawic. W akompaniamencie tężejącego wycia wiatru na wantach ustaliliśmy taktykę /Micuś - full profeska i opanowanie/, pozamykaliśmy zawory, luki i wywietrzniki, posztauowaliśmy luźne drobiazgi, odpaliliśmy Volvo, zwinęliśmy gienię, zrefowaliśmy grota do jakich 4-5 m2 i cieszyliśmy oczy widowiskiem serwowanym nam przez Bałtyckie Morze co nas wychowało. Wiatr stężał, fala błyskawicznie przestała być martwa i w burtę, a zmieniła się na żywą i z bajdewindu. Obserwowane po światłach pławy, platformy wiertnicze, latarnie morskie i jakieś 5 statków zniknęły nagle jak sen złoty. Villemo dzielnie szło za ręką Micusia na wiatr gładko wcinając się w szybko rosnące fale, w świetle piorunów rozświetlających co chwila okolicę ze wszystkich stron wyglądaliśmy statków - nie mając AIS'a ani trójsektorówki na topie, zdani na zalewane falą światła burtowe i rufowe i pasywny reflektor podświetliliśmy nasz spłachetek grota mocnymi podsalingówkami licząc, że jeśli nie my to może nas. Ściana słodkiej wody z nieba doskonale płukała zasolone od fali pokład i sztormiaki. I tak wesolutko płynęliśmy sobie oddając się rozważaniom natury filozoficznej i kontemplacji piękna błyskawic tudzież żrąc kanapki z serem wędlinką. Po godzinie zabawy wiatr, a za nim fala odkręciły na baksztag wywołując w nas niechęć do dalszego zbliżania się i nocnego wchodzenia do Sassnitz przeto odłożyliśmy się na Świnoujście. Kolejną godzinę podziwialiśmy ten sam repertuar tylko z nowego kierunku. Villemo sprawowało się dokładnie tak jak można by oczekiwać od konstrukcji, która opływała świat wokół przylądków i obie Ameryki w kółko - stabilnie, przewidywalnie i ze stoickim spokojem, a Volvo paliło litr na godzinę. Nie mierzyliśmy ile wiało, ale przechyły na ogryzku żagla i białe pasma piany, okresowo odlatujące sobie z grzywek fal dawały do myślenia. Fartuchy sztormowe okazały się tyleż przydatne co prorocze... Cała zabawa była wywołana zjawiskiem o charakterze lokalnym i po jakiś 2,5 godzinie widzialność wróciła /po drodze całkiem przegapiliśmy przedświt/ i wszystko wróciło do przewidywań z prognoz - wiatr zaczął zdychać /za to w mordę na Świnoujście/ co niespecjalnie nas zmartwiło, jako, że przebiegle atakowaliśmy od Sassnitz. Zmieniając się za sterem i na ławce kokpitowej z podusią pode łbem tudzież na podłodze kabiny parliśmy po odstawieniu silnika na Gazoport i okolice. W miarę siadania wiatru trzeba było przeprosić się z Volvo które w kiedy siadła martwa fala i wygładziło się morze dawało nawet pod 6 knotów. Wróciła plaża, krem, robiono zdjęcia i opalano się na pokładzie słonecznym wróć! Dziobowym - niemniej nasz znajomy Anglik okazał się być równie proroczy co Micusiowe fartuchy - kiedy mijaliśmy redę Świnkowa rozwiało się i rozfalowało prosto w mordę na ostatnią godzinę. Za to zaczął padać deszcz. Dla odmiany. Ale to nie robiło juz na nas wrażenia minęliśmy Inżyniera Stanisława Łęgowskiego z lewej strony i... ostatni szkwał w mordę trafił nas w główkach mariny
. Wypiliśmy pod kuńserwę po szklance do herbaty za cudowne ocalenie i Wielebny wraz Kościelnym odprawili mnie /nakarmiwszy uprzednio dorszem/ cugiem do Warszawy w ten piękny, poniedziałkowy wieczór. Ja w tym rejsie podłą kanaką trzeciej kategorii byłem i pod kapitanem Micubiszim służyłem, z którego to zaszczytu obiecałem zdać relację niekoniecznie piękną, a szybko, póki pamiętamy. Micuś zasie obiecał foty. Herbaty w dłoń!
no nieźle. Micuś bohaterem Bornholmu jest! A Kościelny jeździ zawsze z górki.
, a co tu dopiero w burcie i to powyżej...
