- robilby wszystko by do niego nie doszlo (np. mialby dobrze widzacego ster ika na pokladzie)

Ma tez mozliwosc kierowania skuterem po drodze. I rowerem.

Na egzaminie na YM często występuje zadanie określane jako "RYA fog". Skipper siedzi na dole, ma zasłonięte okna i jedzie tylko według tego wcześniej przygotowanego - w oparciu o locje i mapy - passage planu weryfikowanego odpowiedziami sternika.

No nie wiem, jesteś pewien ??

Bo prawa jazdy uzyskać nie mogą .

A jesteś pewien, że na rower, albo skuter /do 50cm3 i 45/km/h/ trzeba mieć prawo jazdy?

Nie widzę tego aby niewidomy jechał na rowerze , czy skuterze trzymając laskę " w sposób widoczny" aby inni uczestnicy ruchu widzieli z kim mają do czynienia na drodze.

I ma dane z kompasu, logu i echosondy, oraz mapę przed sobą

Kto niewidomemu skipperowi taki plan podróży wykona

w jaki sposób ten skipper przed rozpoczęciem podróży zweryfikuje jego prawidłowość?

ins napisał(a):
Kto niewidomemu skipperowi taki plan podróży wykona
Myślę, że to też nie jest problemem.

ALE co się stanie, gdy to właśnie ten oficer wypadnie za burtę, jak niewidzący kapitan wykona manewr "człowiek za burtą"???

Nie lepiej wziąć na pokład od razu tego kolegę i jego zrobić skipperem?

A jeżeli ten kolega nie może płynąć?

To moim zdaniem nie jest problem. Z mapą sobie już wyjaśniliśmy.

Mhm, to teraz z zamkniętymi oczami przyłóż na tę wypukłą mapę trójkąt nawigacyjny i odczytaj kurs.

Co dalej?
Książki locji i spisy świateł wydrukowane Braillem?

Ale dlaczego zaraz ma wypaść..?
Trzeba myśleć pozytywnie.

Kiedyś mówiono, że jak Bóg chce kogoś ukarać, to mu najpierw rozum odbiera.
Dziś nie musi się fatygować...

.... ale idąc tym tokiem myślenia to ustawa.
Prawo o samodzielnym poruszaniu się niewidomych
Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. .

Zawiera kilka przepisów odnoszących się do osób niepełnosprawnych, w tym niektóre, bardzo istotne, dotyczą niewidomych.

Artykuł 42 stanowi:

”Niewidomy podczas samodzielnego poruszania się po drodze jest obowiązany nieść białą laskę w sposób widoczny dla innych uczestników ruchu”.

słowo kluczowe OBOWIĄZANY.

Nie widzę tego aby niewidomy jechał na rowerze , czy skuterze trzymając laskę " w sposób widoczny" aby inni uczestnicy ruchu widzieli z kim mają do czynienia na drodze.

Żeby nie było współczuję ludziom dotkniętym tym kalectwem, i chciałbym aby jak najpełniej korzystali z życia lecz.... nie wszystko się da.

Czy mam rozumieć, że kolega w ramach myślenia pozytywnego pływa bez pasów i tratwy ratunkowej, bo dlaczego zaraz mają być potrzebne?

Pomysł aby osoba niewidoma została sternikiem uważam za niedorzeczny by nie rzec po prostu - głupi.

Jak więc prowadzić klasyczną nawigację na wypukłej mapie?

I ma dane z kompasu, logu i echosondy, oraz mapę przed sobą czyż nie?

Słowo klucz - tyflografika.

Grafika wypukła
Wszelkie pomoce dydaktyczne dla osób niewidzących, służące poznaniu otaczającej ich rzeczywistości w postaci schematów, rysunków, grafik, map wypukłych składają się na pojęcie tyflografiki. Definicja tyflografiki nie funkcjonuje jednoznacznie w polskiej ani zagranicznej literaturze. Najczęściej termin ten zastępuje się pojęciem rysunku dla niewidzącego lub po prostu grafiką wypukłą.

Rodzajów tyflografik jest bardzo dużo. Możemy do nich zaliczyć:

•rysunki wykonywanych na dłoni niewidzącego
•hafty
•rysunki na papierze brajlowskim
•tłoczenia w materiałach
•druk wypukły linią perełkową lub punktem brajlowskim
•druk fleksograficzny
•sitodruk wypukły
•malowanie farbami pęczniejącymi
•kolaże
Dzieci niewidzące najchętniej pracują w technice kolażu, która niewątpliwie cieszy się wśród nich największą popularnością, ze względu na bogactwo wrażeń dotykowych oraz nieograniczone możliwości twórcze.

Wciąż za mało…
Bardzo ważne jest, aby rysunek wypukły dla osoby niewidzącej był jasny, prosty i przede wszystkim niósł za sobą wiedzę potrzebną do funkcjonowania w świecie ludzi widzących. W Polsce przykładów poprawnie merytorycznie wykonanych tyflografik jest jeszcze ciągle za mało. Wiąże się to z dużymi kosztami wydawania książek dla dzieci niewidzących. Technologia wykonywania dostępnych książek niekoniecznie idzie w parze z niezbędną wiedzą z zakresu tyflopedagogiki, fizjologii dotyku i psychologii osób niewidzących. Użyteczność w tym wypadku jest żadna, co gorsza szkodliwa dla dziecka niewidzącego. Zasady adaptacji do tyflografiki są nieskomplikowane, a wytyczne do przełożenia treści wzrokowych na przedstawienie dotykowe są ogólnodostępne.

Zasady redagowania tyflografiki
Rysunek dla niewidzącego określa się jako zbiór umieszczonych na płaszczyźnie znaków, linii, punktów dotykowo czytelnych i powierzchni o zróżnicowanej fakturze. Ilustracja wypukła może być wykonana z jednego tworzywa lub zróżnicowanych dotykowo materiałów, co tym samym podnosi walory przedstawienia. Aby dziecko niewidzące zainteresowało się rysunkiem, musi on być przede wszystkim czytelny. Miarą czytelności przedstawienia jest wypukłość linii, znaków i faktur nie mniejszych niż 1 mm. Obrazek powinien być również atrakcyjny i przyjemny w dotyku bo tylko takie cechy mogą zachęcić dziecko do podjęcia trudu, jakim jest czytanie ilustracji.

Użyteczność tyflografiki jest rzeczą również bardzo ważną. Nie należy wykonywać ilustracji, które nie niosą za sobą żadnej informacji bądź są po prostu błędnym przedstawieniem, które wprowadza chaos i niepoprawne treści. Na rzecz jasnego i czytelnego przekazu musimy pominąć wszelkie ozdobniki i urozmaicenia, które podnoszą walory estetyczne pracy.

Rysunek dla dziecka niewidzącego powinien być trwały z racji bardzo intensywnego użytkowania. Za pomocą dotyku dziecko niewidzące będzie w stanie rozróżnić punkty odległe od siebie nie mniej niż 2,5 mm. Nie należy umieszczać również w bliskim sąsiedztwie linii i znaków, które mają być czytane osobno. Zbyt gęste rozmieszczenie jednakowych drobnych znaków, będzie interpretowane jako faktura, a nie zbiór elementów. Ilustrować należy wszystkie nowe treści w tekście. Aby ułatwić dzieciom czytanie obrazka, tło powinno kontrastować z przedstawieniem. Optymalna wielkość rysunku dla niewidzącego dziecka to obszar nieprzekraczający wielkości jego dłoni. Zalecana jest centralna pozycja przedstawienia względem kartki formatu maksymalnie A3.

Każda ilustracja powinna zawierać opis lub legendę oraz być oznaczona w sposób, który pozwoli niewidzącemu określić położenie rysunku – róg kartki oznaczyć można małym prostokątnym trójkątem lub całkowicie go odciąć. Musimy pamiętać, że czytanie tyflografiki musi być dla dziecka przyjemnością, a nie dociekaniem przez nie tego, co też autor miał na myśli. Są to podstawowe, bardzo użyteczne zasady tworzenia najprostszych przedstawień.

Nie.
Mapy nie ma wcale. Po to właśnie robi się bardzo szczegółowy passage plan żeby móc nawigować bez patrzenia w mapę a dane z przyrządów to tylko tyle, na ile mu egzaminator pozwoli.

Słowo klucz - tyflografika.

Nie wiem jak tam w RYA ale u mnie w PZŻ

Można sobie zrobić wiele mile stons, alternatywne trasy od nich, wyznaczyć bezpieczne miejsca w których można stanąć w dryf i mieć czas na zejście na dół i poczytanie mapy,

I jeszcze jedna rzecz - standardem na świecie jest żegluga według modelu 1+1 (mąż prowadzi a żona wypoczywa/pomaga) a nie 1+10 (skipper jest Bogiem i władcą a dziesięciu załogantów wykonuje jego polecenia).

W jaki sposób niewidomy skipper ma weryfikować czy jego polecenia są dobrze wykonywane i czy informacje od widzącego są sensowne?
Przecież decyzje jakie podejmuje skipper wynikają głównie z tego co widzi dookoła siebie, a nie z tego co mu się wydaje w nawet najbardziej pofałdowanym mózgu.

Piotr Siedlewski